Lecturas de Javier Clemente

"Un pasador defínese coma alguén que ten unha especial sensibilidade e talento para esta acción do xogo. É o elemento que lle achega o sentido colectivo ao xogo. Un mal pasador acostuma ser odiado por un pasador nato, e inclusive pode ser odiado por todo un equipo, pola súa regularidade na perda de balóns, froito de pases mal executados. Acostuma ter algún defecto na carreira e, de seguro, pésimas eleccións nas zapatillas de xogo. Poida que sexa xogador, pero non tería acontecido nada si decidira ser fontaneiro ou arquitecto. Un bo pasador, polo contrario, non un pasador ocasional, senón un pasador en toda regla, un xogador que disfruta en cada pase da acción en sí, pode ser de calquera xeito mais capullo que un mal pasador, poida cecais que despistado ou déspota, ou analfabeto e loiro. Un bo pasador é moito mais necesario que un mal pasador, e camiña normalmente coma o que é, un bo pasador. Por contra, un xogador pouco dotado para o pase, pode camiñar pola pista coma un búfalo, ou coma un turista neozelandés recén espertado logo dunha bebedeira, ou pode camiñar coma un mono. A sensación acentúase si está canso, porque é como si ademais de neozelandés e borracho, e turista, tivera cento dez anos. Un mal pasador non acostuma falar demasiado de fútbol, non acostuma falar demasiado de nada. É un tipo calado e apesadumbrado, que non se emociona cando lembra a Zidane, ou Maradona, ou se imaxina a Miguel Porlán "Chendo" correndo infinitamente por un carril dereito cheo de silvas e maleza indómita, cos nocellos sangrando baixo un deserto de tibias e peronés. Un mal pasador, cando é pequeno, entende perfectamente as matemáticas e pega aos demais, e non ten medo na escuridade. Iso é así. Un mal pasador é un tipo uranofóbico, con medo ao paraíso terreal, e acostuma abusar da sal e da zona "punteiril" do pé.

Un bo pasador, normalmente pasa ben porque ve o xogo dunha determinada maneira: ademais de ver compañeiros e contrarios, e un balón, e unha portería, e xente nas gradas, olla a ruta. E disfruta cando non se sabe que tocou o balón porque o tocou de primeiras e continúa escoitando os latidos do seu corazón e desexando que a pelota non se deteña, que siga de pé en pé, disfruta co tacto dun balón. Un bo pasador entende que pedra e pase non sonan ben, do mesmo xeito que un mal pasador pode emocioarse coas palabras cabalo e piano xuntas. Un mal pasador só ve sombras, e sospeitosos no seu camiño cara a portería contraria. Dentro de sí, latexa a frustración e o odio cara o balón. Para él sería perfecto si non existira o balón, mesmo si non existiran as porterías, nin as liñas, en realidade un mal pasador é un tipo gris e aburrido, e acostuma dar patadas. De cando en vez berra na ducha e escarállase da risa, e pouco mais. Porque eu pregúntome porque os malos xogadores dan patadas? Pois polo odio interior que albergan contra todo o que se pareza a un xogo, eles viñeron á guerra. E ao mellor, cando chegan aos dominios duns cantos bos pasadores se atopan cunha alegre merenda no campo, e ninguén leva reloxo...un mal pasador acostuma conducir ben o seu coche, hai tempo os malos pasadores acostumaban poñer os mal chamados "guardabarros" no seu coche. Isto non é algo matemático, pero sí moi frecuente nas zonas costeiras..."

Ikao Jonosaka, adestrador de Zico no Yokohama Marinos, extraído de Bushido Football: the resource of a legendary game

"Os xogadores negros teñen unha boa caralla e esto pode axudarlle ao adestrador a facer risas e brincadeiras para facer vestiario, ademais o tamaño do pene (por riba dos vinte centímetros nos xogadores procedentes da África), indícanos que poden funcionar moi ben na posición de mediocentro, polo centrífugo da súa natureza"

Alan Simons, ex- adestrador do extinto Dover Wailer extraído de Football Magistral Lessons

"O xogo é unha merda en sí mesmo, e nós temos que sacar petróleo. A vida ven antes que a morte, e nós temos que sacar petróleo. Arriba atópase o ceo, e embaixo o inferno, o petróleo, que está preto do inferno, pode conducirnos cara o ceo, e por certo, God Bless You.Sempre hai que pasar ao ataque."

Michael Thomas Bush, presidente do Cosmos de Nova Iorque nos anos 70, da súa esencial "Enciclopedy of Football Esence: Business and Oil"

"O xogo é un sistema de decisións correctas e incorrectas. A maior número de decisións correctas, menor número de decisións incorrectas. As variábeis que inflúen na toma das mesmas son a excusa dos febles. Os nosos xogadores teñen que estar por riba do ben e do mal, teñen que decidir ben. Para iso debemos promover a súa docilidade e disciplina, pois iso evitara que cuestionen o sistema en sí. Calquera elemento intruso no sistema debe ser eliminado e traspasado no mercado de inverno. Adoitan levar pelo largo, ou pegar un taconazo, ou queixarse do adestrador. Si nós deixamos que estos díscolos se propaguen, estaremos debilitando o sistema. Para decidir ben, cómpre que os xogadores leven unha dieta rica en carne de cabalo(o cabalo é un animal dócil á man do home), carne de ave(o medio aéreo é fundamental), e sobre todo, unha actividade sexual eminentemente procreadora, alonxada da recreación e o placer, pois estas prácticas fomentan pensamentos relativos ás vaselinas, sombreiros, túneis, autopases ou rabonas. Isto contradice o sistema. Si o sistema está ben aplicado, o equipo sairá adiante. Un equipo sen decisión é como martelexar uns cravos contra os propios collós e contar un chiste de escoceses ao mesmo tempo...fracasaremos seguro."

Jackie "Avestruz" Charlton, irmán do mítico Bobby Charlton e ex-adestrador de Eire.

"Un grupo é unha bomba de reloxaría, e nós somos quenes debemos canalizar toda esa dinamita emocioal cara o noso propio beneficio. Os xogadores non queren adestradores. Os xogadores queren anarquía e partidiños de adestramento. É importante non otorgar sinais de fraqueza; así, é fundamental nun adestrador o xeito de vestir, o corte de pelo, o ton de voz(directo e solemne), programar o maior número de sesións e, sobre todo, non descoidar ningún tipo de ritual relacioado coa superstición: eliminar as patacas fritidas do menú dos xogadores, sair de último do vestiario, rezar, prohibir os paseos nas concentracións, dar a charla sen poñer o traxe, bicar unha cadea, beber un vaso de auga no balcón a noite antes do partido, e sobre todo, é importante marcar as distancias con respecto aos xogadores, porque debemos ter claro que un día botarannos do clube, independentemente do método que sigamos, e eses cabrós seguirán ao seu: tomando todo coma se fora un xogo..."

Sergio Kresic, do seu elemental "Un enfoque balcánico-bético do conflito emocioal: o xogador na súa cabeza"

"Adentro del jugador conviven Dios y el Diablo, de tal modo que debemos hablarle al jugador como si fuéramos exorcistas de la ansiedad. El jugador tiene que salir al campo dispuesto a pintar, y para ello debemos explicarle que algunas veces tendrá que servirse de la brocha gruesa(en las labores defensivas) y otras veces de los principios básicos del surrealismo, principios contenidos en los sueños de cualquier labriego de la zona de Granada(resolución de situaciones tácticas en espacios reducidos). El juego es como la vida: una gran casa de putas con los techos revestidos de mierda y miseria, y aún así, no nos queda otro remedio que jugar; para ello, como a las casas de putas, los jugadores han de acudir al día de partido con la muda limpia y preparados por si toca subir e incorporarse al ataque. El uso de metáforas sencillas como ésta, que el jugador pueda entender, de modo fácil y sencillo, harán que nos ganemos su simpatía, y que llegado el caso, nos inviten a comer o a una ronda en cualquier prostíbulo, con motivo de un ascenso a Segunda División B."

Jorge D´Alessandro, poeta e teórico do xogo de football, extraído de "El futbolista: analfabetismo e ilustración en la Segunda División B"

" O aproveitamento do tempo de lecer constitúe un enorme campo de posibilidades que o xogador debe empregar no seu proveito. Neste senso, as drogas aéreas constitúen un fantástico medio para a actividade intelectual dos mediapuntas, e tamén para revelarlle aos centrais os misterios do xogo no campo contrario. Eu, en concreto, acostumo falar en voz baixa, pois podería ser escoitado polos espías que hai dentro do meu cerebro. Normalmente, os dianteiros son mais propensos á xinebra e o vodka, son os laterais os que abusan do ron e o güisqui. Sobre iso, eu non teño preferencias, sempre fun un xogador versátil."

Xulio Alberto, ex-xogador, extraído do seu diario de viaxes "Illa de Martinica: Cando fun Xulio César"