Engado directamente do libro "Dylan sobre Dylan", páxina 313, o anaco dunha entrevista feita por Kurt Loder, da Rolling Stone, o 21 de Xuño de 1984, ao propio Bob Dylan: "...Lois ideó un formato de vídeo afín al talante algo rígido y renuente de Dylan ante la cámara. El rostro de Dylan sólo aparecería en pantalla durante los coros. Los versos estarían ilustrados por reproducciones pictóricas provenientes de la propia biblioteca de Lois: pinturas de Miguel Ángel, Durero, Munch, y en un guiño irónico, El Infierno de los Músicos de El Bosco[...] Una técnica que Lois definió como poesía en tu puta cara".Segundo os meus propios documentos, o 21 de Xuño de 1984, eu contaba cinco anos e dezanove días. Asimesmo, algunha lembranza daquela época serían os ruídos dos coches dende a casa de meus avós, unha forte caída no empedrado dunha cidade portuguesa, berrar pola miña avoa sentado na taza do baño e o tacto duns sillóns verdes do salón da casa.
Só me resta engadir, a xeito de curiosidade, que unha copia d´O Inferno dos Músicos, do Bosco, preside o salón da miña casa dende hai un ano e medio.
É a segunda casualidade que me acontece con este libro. A primeira foi que eu anotei unha frase de William Blake, do seu libro Matrimonio entre el Cielo y el Infierno: "O camiño dos excesos conduce cara o palacio da sabiduría"; certas anotacións estúpidas...
Dous meses máis tarde, leo nunha das entrevistas de Dylan que o entrevistador coméntalle a frase de William Blake. Dylan saca o libro de Blake(a entrevista é nun jet), e lé a frase, logo di: É unha das miñas favoritas.
Isto confirmaría varias cousas: eu traballei con cinco anos como creativo de Dylan, extremo que non me consta. Eu lin a William Blake, ao igual que o entrevistador e que o propio Dylan. A miña elección da lámina do Bosco no seu día non foi un acto casual. William Blake era un fodido tarado. Eu non son William Blake. Eu non son Bob Dylan. O entrevistador non é Bob Dylan. Eu non son El Bosco. El Bosco era un fodido tarado.
Doutra banda, o tema do palacio da sabiduría deixa outra porta aberta: na mitoloxía china a sabiduría relacióase coas flores. O disco de Andrés Calamaro titulado "El Palacio de las Flores" podería aludir á frase de William Blake; remotamente, podería facer alusión ao suceso rexistrado na historia do Buddha, cando aínda se chama Siddharta e ao ser atacado polo diaño cun mar de lumes, e por obra do seu amor, convírteos en palacios de flores.
Demasiados interrogantes nesta historia.
PD: Engado unha frase de Flaubert que di que " Ser estúpido, egoísta y estar bien de salud, he aquí las tres condiciones que se requieren para ser feliz. Pero si os falta la primera, estáis perdidos.»
Plenamente posuído polo espírito de Pécuchet, aquel idiota de Flaubert, afirmo sen concesións que son plenamente feliz. Boas noites.
http://www.youtube.com/watch?v=d5uKHa9Gmks&feature=channel
2 comentarios:
Como siempre textos de gran generosidad. Solo desear el constante desembarco de ejercitos de monos, para recoger en los callejones mal iluminados, los trozos de los espejos rotos, que reflejan las sombras que pueblan las azoteas.
Amalfitano
Coido que este blogue non é digno de admitir tan grandes palabras, pero agradézolle o seu comentario, señor Amalfitano. Coido que vou recomendar obviar as entradas do blogue e que a xente entre directamente nos comentarios. Non podo dicir nada agora a altura do seu comentario, señor Amalfitano. Agradézolle esta man de inspiración, e engado un breve verso que apuntei este mediodía facendo un arroz: "Dentro da miña cabeza, sempre fun un máis". É unha pequena idiotez que intúo dará lugar a outra idiotez máis grande. Boas noites, señor Amalfitano.
Publicar un comentario