O autobús suicida(soñado onte pola noite)

Como xa reflexei algunha vez neste foro, neste blogue(termo cortesía do señor Meiriño, para mais señas, abondará con entrar nunha libreiría e elexir Chuvia Mansa ou Xeada Negra, da colección Manolo Meiriño, editorial Tris Tram),aínda que tamén o utiliza moito un descoñecido no seu blog http://www.olladasmiudas.blogspot.com/ , polo visto e referido polo señor Thomas de Quincey, que apareceu neste espazo hai uns días, a carne crúa era inxerida por algúns poetas ingleses do século dezaoito ou dezanove, tamén italianos(Fuselli), para facer mais vívidos os seus soños. A este respecto engadía o xenial De Quincey que "canto mellor lles iría, tendo inxerido opio.." do que o señor De Quincey foi un tráxico pero namorado consumidor. Ben, isto serve para enmarcar o feito acontecido onte pola noite. Engado que non inxerín, nin carne crúa, nin opio, tan só un memorable plato de arroz de Calasparra con polo, setas e xamón. Logo acosteime, pero cecais algunha seta malvada, colocada entre as demais nunha inocente bandexa de carácter comercial, obrou o pesadelo posterior: eu viaxaba co meu equipo nun autobús, era de noite, non sabería precisar o lugar, cecais algunha rúa se asemellaba á vila de A Estrada, ou cecais Ribadeo, non o sei, recordos difusos. O caso é que ía no autobús, na zona do medio do mesmo, ía comodamente recostado, coas pernas pousadas no asento de diante, sen falar. De súpeto, todo se complicaba, porque a alarma xurdía entre os meus compañeiros. O conductor enredara en acelerar o autobús e entón eu comezaba a ter medo. Os compañeiros dicían: "Xa vai a cento oitenta!!", o cal eu considerei unha temeridade, en pleno centro urbán. Logo dicían: "Xa vai a douscentos!!". O bus movíase moito, eu agarrábame con forza ós asentos pensando no peor, os meus compañeiros voaban polo pasillo, por riba de min, levaban golpes épicos coas cabezas contra o teito, contra os asentos, só eu resistía no meu lugar, e o fillo de puta do conductor no seu. Miraba polo cristal e só vía as rúas voar, mirei cara diante e observei que nos íamos estrelar contra un muro que protexía un campo de fútbol(logo conectei esta imaxe cun suceso estremecedor que presenciei na miña infancia, cando acompañaba a meu pai a un torneo de verán a Vilalba. De camiño, observamos un accidente na estrada: un coche saira da mesma e voara aproximadamente vinte ou trinta metros, atravesando unha leira e deténdose contra un muro dunha casa, obedecendo estrictamente ás leis fundamentais da física. Tratábase dun Lancia Delta Integrale, propiedade dun coñecido de meu pai, logo souben que era o terceiro que esnaquizaba, e que o propietario xa fora evacuado cara o hospital, en Lugo. Cando chegamos ó pavillón onde se desputaba o torneo, os compañeiros do accidentado, incluído seu irmán falaban entre eles, e eu quedei acolloado cun dos comentarios dun dos compañeiros ó irmán da víctima:"Agora estás en Vilalba, teu irmán está no hospital, o partido comeza en dez minutos, agora tampouco che paga a pena voltar para Lugo, xa foi, joder, agora fica aquí, xogamos e logo xa arrancamos para Lugo...", e claro, eu, que non contaría mais de oito anos, decidín que aquilo non era correcto. Non debes xogar un partido en Vilalba se teu irmán voou trinta metros polo aire, atravesou unha leira e esnaquizou un Lancia Delta(roxo) contra un muro, porque a hostia tivo que ser, ó igual que os voos dos meus compañeiros no bus do soño, digo que a hostia tivo que ser épica. Voltando ó soño, dicía que íamos estrelarnos contra o muro do campo de fútbol, pero, de xeito incrible, voábamos por riba del, e caíamos no campo atravesando a línea medular, destrozando o valado e pasando para a outra beira. Saíamos do campo, o bus aterraba novamente nas rúas de A Estrada, ou onde fora, e eu conseguía reunir valor, atravesaba o pasillo do bus e propináballe unha labazada ó conductor que se resistía a abandoar o seu posto de piloto suicida, ataviado coa súa camisiña azul da Empresa Monforte e un bigote. Estaba gordo e ollábame con rabia. Logo o bus detívose. Baixamos todos aliviados, pero eu observaba que o míster e un dos xuvenís estaban a pelexarse e o xuvenil, cos ollos feitos un desastre dos golpes recibidos, dicía: "As cousas non son así", e collían a froita do maleteiro coma noutra viaxe calquera. Eu ollaba ó conductor, e él ollando o chan, coma arrepentido, dicía: "Non o entendo, fóiseme das mans, ¿e mais ou menos, a qué hora rematades o partido, para calcular eu, e así aproveito e dou unha voltiña por aí, non sabes?"