Voltar ao lugar do crime

Cando volto ao lugar do crime só atopo falsas pistas, pero todo segue igual. Hai as palabras que nunca dixen, tamén grandes silencios que xa non lembro, hai unha rúa portuguesa de adoquíns, un xersei de lá verde, negro e marelo, hai un vello coche de miña nai na beira do cantil ao borde da praia(ía calor, eu tentei acendelo, o coche deu un grande salto cara diante e eu baixei, logo voltei bañarme), hai unha enorme caída riba dunhas bostas de vaca, unhas escaleiras que feden a tempo pechado e unha habitación de parqué nunha vella casa de aldea, hai un carballo e hai unha caída cando quitei unha das rodas pequenas, un hostión criminal contra unha parede e un pastor alemán riba miña, hai un hotel abandoado, unha igrexa chea de xitanos na que eu ingreso por erro(aquel día latara ao conservatorio), un ionqui ameazándome cunha xeringa, un rapaz tentando atracarnos na muralla(logo morreu, ía ao meu colexio, o Platas), hai un estrano Opel Corsa dos vellos e un tipo que se ofrece a levarme a adestrar a Frigsa(eu declino e sigo o meu camiño, tería sete anos), hai unha fiestra e un velatorio nunha casa de dimensións mínimas(o can do finado tamén me mordera), hai podredumbre unha tarde enteira explorando o antigo matadeiro, unha rapaza da miña clase coa cabeza aberta camiñando cara min, Calamaro fitándome fronte a fronte no Magüei ás tres da mañá(era Santiago), hai destrozos nunha antiga escola unitaria(eu tiña nove anos, primeiro ataque de ira), logo fuximos, o psiquiátrico de Castro que eu asociaba á casa de Ángela Channing, un valado marelo, hai un seat 127 branco de meu tío, hai unha familia de anarquistas nunha tenda iglú dicindo tacos todo o tempo, hai unha botella vermella de licor de ginseng nun autobús o ano que rematei C.O.U., hai unha persecución dun ionqui detrás miña sen saber eu o motivo, logo entrei nun bar e quitei a chaqueta, non me atopou, hai outra persecución dun tipo sinxelamente louco ás seis da mañá camiño da miña casa, fixen o récord mundial na modalidade Avenida da Coruña con Otero Pedraio, eu puiden mais. Saco a lupa e vexo sucesivas noites de verán dende a fiestra, borrachos que viñan de Iguazú, ou sinxelamente negocios raros ou situacións surrealistas, unha pelexa de gatos a tumba aberta, unha persecución dende a Milagrosa até as Gándaras, eu pedalexando nunha bici cun só pedal, logo agocheime nunhas silveiras, dous viñan en moto; hai o puto fulano que ía cun maletín e vestido de negro, houbo unha época que eu atopábao en calquera lado(en Santiago, timbrando na casa de meus avós), hai unha buhardilla do bar América na que eu xogaba de cando en cando aos coches de miniatura, hai revistas porno naqueles solares abandoados que hoxe é a Praza Viana do Castelo(oito anos), culebras, navallas, chacos, trinta rapaces do colexio Cervantes diante da casa de meu amigo Pedro para zouparnos, unha patada nos collóns que eu xulguei ben pouco para o que me podía ter caído, hai o medo aos pozos, o medo aos cás, o medo ás barracas, o medo aos Reis Magos, hai unha biblioteca hoxe en ruínas na Torre dos Morenos(en Ribadeo), un vello que me preguntaba todas as mañás se me espertara o sol, hai un rompeondas e unha densa néboa, un home que nos ensina unha pistola, unha rapaza que nos ensina os peitos, un rapaz que nos ensina o pene, a incursión no vello cine Colón, tres cascos de bombeiro, o roubo dunha peli porno nun videoclube dun tío dun amigo meu(dez anos), balóns roubados, pinchados, o hostión do século vinte nunha bici de carreiras, e coido que podería botar horas así, e por mais que busco, e por moitas veces que volto ao lugar do crime, o crime é o paso do tempo, non atopo ningunha pista, pero supoño que o importante é buscar, e mañá poder voltar de novo, e ver que todo segue alí para sempre, tal como o vivín.

Tamén atopo estes debuxos de Escher, que o meu amigo Iago me ensinou dun libro da súa casa e que agora que non deixo de pensar neles, entendo porqué se lle ocorreu mostrarmos(once anos). Alí estaban e eu non me lembraba deles.

http://www.youtube.com/watch?v=Qm-4eGsdigw