Benvida Sabela

Hoxe na madrugada, dous inconscientes que un día se namoraron, deixaron de ser dous para ser tres. Bos días, Sabela! Unha aperta para o Rubén e a Vanessa, que nos fan mais felices por poder disfrutar da súa amizade e da súa xenerosidade. Agardamos que todo vaia ben e Sabela sexa feliz neste mundo ó que hoxe naceu. Benvida!
Alba e Lois

http://www.youtube.com/watch?v=6D2e8JMsTho

Copiloto

O Billy entrou anoxado no edificio. Sempre que os encargos se atopaban en edificios sen ascensor sentía a mesma quentura.

A anticipación das dificultades coas que se atoparía propiciaban nun home temperamental como o Billy unha tensión que lle facía contraer enormemente o xesto. Para relaxarse, en tanto accedía ó inmobre correspondente, xuraba un pouco e daquel xeito vía aliviada en parte a súa ira. Hoxe o asunto pintaba mal. O caso era que tiña que subir ata un terceiro e logo baixar co encargo. Cando viu as escaleiras, o estreito do acceso, soubo ó momento que ía ser unha xornada complicada. O edificio atopábase, por riba, nunha zona peatonal da cidade. Tivera que deixar o vehículo da empresa dúas mazás atrás. Sí, hoxe sería unha xornada complicada. En tanto suspiraba, podía ulir os ecos do güisqui cos que acompañara a visualización fotográfica dos xornais deportivos no bar da esquina, nese momento no que o Billy sentía que se reconciliaba momentaneamente coa vida. Era entón cando apoiaba os dous brazos estirados sobre a barra, e exhalaba logo do primeiro grolo. A faciana tornaba o cansanzo en satisfacción e o Billy requería a conta das consumicións:


-¿Cuánto é, preciosa?-deslizaba amable o Billy.


-Vamos a ver, catro güisquis e un curasán...dazasete noventa, al café te envito yo.

-Curasán, curasón, habemos tomar de café un día tú más io...-concluiu feliz o Billy.

-Byle, eres un deablo.



O xefe referira que o cliente pertencía a unha coñecida familia da capital, un home honorario segundo as verbas do patrón, con ascendencia entre moita xente posto que ostentara un cargo público de relevancia xa había anos. Era fama que durante o exercicio do mesmo, rexírase observando un respeto escrupuloso polo sentido da corrupción, o tráfico de influencias, a malversación...un estadista. O superior do Billy insistira moito na discreción coa que tería que operar o Billy durante o traballo, dado o delicado estado anímico no que se atopaba a familia do señor Pardeiro. Pensando nestas e noutras cousas, foi que o Billy chegou á terceira pranta. Nos seus pés podía sentir o suave tacto da moqueta que recubría luxosamente as escaleiras e o chan, e que operaba no Billy unha sensación de desacougo, propia de saberse fóra de lugar. Tampouco contribuía o cuidado exquisito das paredes, os tres metros de alto da porta, pois era un edificio nobre en canto ó tamaño, nin as pezas douradas que remataban a solemnidade da porta de entrada daquel terceiro andar. Picou no timbre. Seguía sen atoparse cómodo, sentíase especialmente alleo, tan lonxe da sensación prácida que o visitaba cando ingresaba no A-Tope, o bar que o vira nacer ás desgrazas futbolísticas do seu equipo, notario sixiloso que levantara actas de monumentais borracheiras xogando ás cartas, bar que sufrira as súas habilidades puxilísticas con outros clientes mais borrachos ca él, pista de aterraxe de vasos de tubo no medio de discusións futbolísticas que obviaban o argumento e se centraban nos decibelios emitidos. Lembraba con satisfacción a ocasión na que usara a cabeza daquel desgrazado de Quindimil para abrir a porta e guindalo fóra do santuario, o A-Tope. Logo chiscáralle un ollo á camareira e limpara a suor cos dedos aínda mollados de cervexa. Dende entón ninguén intentara explicar en público a defensa zonal. "Cun par de... co cai que defender, na virgen!" sentenciaba o Billy.

Puido escoitar uns pasos que comezaban distantes e que pouco a pouco se distinguían moito mais preto ata poder distinguir o cantarrexar melódico duns zapatos de muller. A porta abriuse e o Billy puido contemplar unha muller xa entrada nos corenta, cunha brusa branca e unha falda negra, de boa constitución. Unhas bágoas nas que non reparou o Billy, corrían polos seus ollos, pero o Billy só lle miraba para as mans. Brancas, longas, belas. Logo, aquela muller, recollendo as bágoas e tratando de recompoñer a expresión, recibiuno:

-...unm,..bos días, agardabámolo dende hai un cacho

-El cacho lo llevo io, subiendo por las escaleras, vaea matiz de cuesta,-contestou o Billy tratando de sacar o mellor de sí mesmo- la próxima ocaseón traeo una bombona de aire a maeores, je,je.

-...esto...sí, desculpe, se fai o favor, entre, entre, a habitación está ó fondo do corredor.

A muller camiñaba cara o fondo do corredor e o Billy, detrás, ía observando abraiado a decoración da vivenda. Pensaba nun palacio. Fotos de homes de garavata, diplomas de universidades, bandeiras en miniatura, cabezas desecadas de bestas exóticas, diñeiro, poder. Iso é o que respiraba Billy alí dentro. Na soleira da porta viu as figuras en negro doutras persoas. O de sempre. Ficou abraiado cando viu que unha doncela elegantemente vestida, saía do que semellaba ser a cociña cunha bandexa de canapés varios cara a habitación en cuestión. Chegaron á habitación do cliente. Alí, as figuras que vira anunciadas cando se aproximaba, reveláronse homes e mulleres de distinta idade, todos eles vestidos como para unha boda, só que aquilo non era unha boda. Todos ficaban inmóviles, con facianas tristes, olladas de resignación. O cliente descansaba cómodamente instalado nun cadaleito negro que brilaba coma a bola número 8 do A-Tope, pensou o Billy. Achegouse e tocou aquel material que lle lembraba as partidas de billar no santuario, co taco sostendo do Billy, vencido polos cubatas. O interior do cadaleito estaba forrado de coiro branco. Vaea peixe, pensou. O ancián, o cliente, o morto, ficaba deitado en decúbito supino, e o contrario sería algo insólito. Sostiña unha man da outra con aparente facilidade, e mesmo pensou o Billy que o viu sorrir cando se achegou a ver a súa faciana. Semellaba por uns intres que mesmo se fose confesar ó seu oído, pero non, non tal. A muller, que resultou ser a filla do finado, decidiuse:

-Ben, xa estamos preparados, de xeito que se ten a ben proceder, proceda, con cuidado, con cuidado, meu pobriño, xa lle comprara un xogo novo de paos de golf e...e....e.....uhumm, mmmm...¡non os puido estrear...!-exclamou ó fin, rompendo a chorar.

Foi unha escea moi triste.

-Sea alabado Jesús- dixo outro dos presentes, un ancián que tiña trazas de ser un dos mellores amigos do cliente.

-No, no se preocuparen, si no se lavó, ia todo lo hacen allí en la empresa, gente capacetada, no se desgusten, faltaría más, en estos casos...por favor...-explicou o Billy servicial.

Un silencio sepulcral invitou ó Billy a pechar a boca e facer o seu traballo. Pero non reparara no insólito do asunto. Cando ía retirar os seguros da tapa do cadaleito, decatouse. Á altura da cintura, nin mais arriba, nin mais abaixo, surxía poderosa unha prominencia vertical, só disimulada polas exquisitas roupas do ancián. Semellaba a todas luces, e mesmo sen elas, a representación perfecta dunha erección.

-Desculpe, señora, ¿ahorcamiento no, oh?- preguntou polo baixo e solemne o Billy.

-Por favor, esta é unha situación que queremos rematar rápido, señor. Intente cumplir co seu traballo-repuxo a filla, lixeiramente contrariada.

-Xaora, pero no ve usted que el señor está envarellado? A ver quién es el guapito que le echa el cierre. Bueno, permero lo ievaré hasta la entrada, eá cierro después, a ver como amaño.

O Billy mudou a expresión e tratou de proceder segundo as ordes do xefe, con cautela. Despregou as pequenas rodas da padiana móvil e cargou o cadaleito enriba, coa tapa a medio pechar, froito do estrambótico da situación. Abandoou a habitación co cadaleito e chegou onde a porta. Saiu ás escaleiras. Pronto comprendeu que non podería transportar o cadaleito escaleiras abaixo coa padiana movil, por moi suxeito que fora. O espacio non lle permitiría maniobrar ben.

Tivo dudas. Ollou cara a porta de novo, e non viu ninguén, só puido escoitar os choros afogados que procedían do interior. Mirou ó cadaleito. Logo outra vez a porta. Atopábase en intres nos que os heroes sentirían o medo. Se deixaba ó cliente alí, a familia transmitiría as queixas ó xefe. Se ficaba atrancado co cadaleito no medio da escaleira, o xefe sería informado igualmente. A prioridade era o cliente, acostumaba dicir o xefe. Entón, foi que abriu totalmente o cadaleito, xuntou forzas e colleu con todas as súas forzas ó cliente. Tivo unha imaxe atávica nalgún punto, que o remitía á aldea, cando o pequeno Billy só tiña oito anos. Billy era un rapaz de aldea traballador. Soaban os discos do tío no vello aparello de música, e ía sol antes de comer. Pola noite, cubríase nunha vella manta e ollaba a lareira ata quedar durmido. Súa nai dicíalle que ou estudaba ou só serviría para carretar sacos de patacas coma seu pai.

Billy pensou que cecais seu pai sentiríase orgulloso do seu fillo. Agora o Billy non ía cargado cun saco de patacas. Levaba nos ombros un home duns sesenta e cinco anos, vestido de traxe e garavata en negro, e co arrecendo de Varón Dandy, que era o mais incrible. Fixo forza e colléndoo polas pernas, comezou a baixar as escaleiras. O cadáver baixou nos ombros do Billy como o fan os nenos nos ombros de seus pais cando o Circo Europa visita a cidade. Chegaron enbaixo. A estrana parella. O Billy saiu á rúa. Camiñou co finado nas costas as dúas mazás ata chegar á furgoneta. Non chamou a atención de ningún transeúnte. Inclusive unha señora lle pediu hora e lle desexou que Deus te coide, filliño, ala, ala, moitas gracias. Unha vez na furgoneta, Billy considerou que un home de traxe ben podía ir no asento do acompañante. Colocouno con mimo no asento e pasoulle o cinto de seguridade. Logo acendeu o vehículo e encamiñouse cara a oficina. Pararon nun semáforo:

-Bueno, hombre, bueno, mala sorte la tuia. Pena de palos de golf. Eu non sei xogar ó golf, óesme?Pero si é un pouco coma a billarda, ni Tiger Woods, ni Jesucristo,-falou o Billy para o finado tentando romper o xeo-pero non estés triste, home, mira, polo menos ieva usté un traje bien planchado. Vai romper a pana canda Satanás, quen o verá por aló.

Un coche parou ó lado da furgoneta de Funerarias Agrelo, pois así se chamaba a empresa para a que o Billy traballaba. Unha señora con móvil e lentes de sol, nun todoterreo que lle viña moi grande, ollaba con curiosidade a faciana do finado. O Billy, para non levantar sospeitas, soltaba lixeiramente o freo e voltaba a accioalo; deste xeito, o principio de inercia operaba no corpo sen vida do señor Pardeiro un lixeiro movemento cara diante. Billy acendeu a radio. Soaba Highway to Hell (Autopista cara o Inferno, dos AC/DC). Baixou a ventá do acompañante, reparou no coche da señora e dixo cómprice:

-Vaea carrísimo, nena!,-comezou- vaea carrísimo!-rematou.

O semáforo mudou en verde e o Billy arrincou, querendo deixar clara a súa virilidade. Mais cando aínda non ían cincocentos metros, unha imaxe difusa dunhas luces de neón borraron o resto. Era o A-Tope. O Billy freou en seco e iso ocasionou que o señor Pardeiro, o cliente sufrira un lixeiro golpe contra o cristal dianteiro. Logo voltou a repousar sen vida no asento do acompañante.

-Vaea susto eh? señor Pardeiro, hoxe xa leva uns cantos...mire, a ver qué lle parece, vamos parar un pouco, porque a furgoneta, a condenada, bebeu vinte euros de diesel pola mañá cedo, pero a min tamén se me encendeu o piloto e como teño bono da empresa, voulle meter ó meu depósito vinte euriños de Dyc, que carburan al doscientos por cien. Ala, se queda usté aquí con la radio puesta, alégreme esa cara ostia, que pone medo a los cristeanos. Ademais, teño aí un asunto sentimental, vostede xa me entende, que xa vin eu que os sesenta e cinco, cumpridos pero ben a gusto, termando o pau da vela, fenómeno! Non se me mova eh? Es un matiz.

Billy baixou da furgoneta coa satisfacción que invade ó traballador logo do traballo ben feito. Pensaba na camareira do A-Tope, a da mañá, aquela cariña, aquelas maneiras. O Billy crecérase. Tomaría un par de güisquis para presentarse diante do xefe co traballo feito, quedaría coa camareira cun pouco de sorte para ir dar unha volta, entrar nunha cervexería, pedir un bo prato combinado regado cuns litros de cervexa e mirar o televisor hipnotizado, co ketchup caéndolle pola boca, en tanto que a camareira o ollaba dende o outro lado da mesa, mirando tamén para a tele, para compracer ó Billy. Así foi. O Billy consumiu axiña os dous güisquis e conseguiu o teléfono da camareira. Todo ía sobre rodas. Dixo antes de liscar:

-Nena, ponte mona para la noche, porque Bile es el furacán!

Ela contestou:

-Bile, eres un deablo. Hasta la noche, guapo.

Billy abandoou o local imaxinando que saía non do A-Tope, senón do Campo Municipal de Roupar, con todo o papel vendido, coa grada entregada ó Billy, o capitán, que recén lle partira unha perna ó mediapunta do Becerreá. A xente mirábao entregada, e os vellos brindaban no chiringuito do campo, e as raparigas de Roupar ollaban ó Billy saudar xentilmente ós árbitros ós que lles chamara xentilmente cabroes había cinco minutos, cando aínda a fase de ascenso á Terceira Rexional B non tiña gañador. Logo, o Billy saudaba ós nenos no aparcodoiro do campo namentres os mais dos afeccioados mexaban nos muros de campo. Mexadores en serie. Subían ó bus rival os afeccioados do Becerreá, coas cazadoras negras de coiro, desas como é debido, casual aldea. Un deles berraba:

-Le botastes collós, chavales. No le dar vueltas. ¡Os de Roupar, fillos de...! O ano que ven cambia a pilícola...!

Billy voltou á realidade na beirarrúa. Estaba deserta. Achegouse á furgoneta sorrindo. Ficou petrificado. O asento do acompañante ficaba solitario. Só o recordo. Nin rastro do vello finado. O Billy torceu o xesto. Polo que él sabía, ata agora, os mortos non mudaban vivos. Calmouse e namentres miraba cara o ceo, exclamou:

-Este carallo hubo meterse no maletero!

Cinco anos despois

Casa dos Pardeiro

Edelina Pardeiro cóntalle ós seus familiares o curioso caso do tío Pardeiro:

-Onte, cando estabamos a merendar, apareceu o tío Pardeiro.

-Pero, cómo? Se Pardeiro hai cinco anos que descansa nos prados do Señor?

-Exacto, veu dos prados do Señor co mesmo traxe co que se fora, saúdou a todos os presentes, sentou, tomou un café, charlou un pouco sobre paos de golf e logo voltou ós prados do Señor.

-Cómo? E vós que fixéstedes?

-¿Qué pode facerse, querido, ante semellante insolencia?

Dente Azul

No espello da sala podía observar con precisión como o seu corpo se movía fóra de tempo ó ritmo daquela música tropical techno. Había unhas vinte persoas de toda condición, mais a monitora, que con xesto enérgico e convencido tentaba convencer ó personal das maravillas do aerobic. Percibiu dende un primeiro momento a estructuración espontánea do grupo. Na primeira fila atopábanse un grupo de sete persoas, cinco mulleres e dous homes, que tanto pola súa fisionomía exercitada e o seu rostro desinhibido denotaban confianza e familiaridade. Aquela expresión variaba en canto miraban a algún membro do resto do grupo. Entón tornaba en distanciamento e asepsia. Despois había un grupo de seis persoas, homes e mulleres, que polo interese que poñían era fácil presumir que trataban de acadar o nivel do primeiro grupo. Eran aceptados sen dificultade. A continuación, nos laterais, comezaba a exclusión. Dous homes, que polo seu físico semellaban mais, bos afeccioados á Champions nas tabernas do río. Do tipo olles, fichou o Chelse ó negro do Milán e o outro di eh? Nos a quen fichamos, a quen, en Crista! A quen, ponos outras, dame cambeo. Por suposto, a indumentaria era propia dos alleos á actividade física realizada con regularidade. Pronto se decatou deste punto cando observou a ollada condescendente dun home do primeiro grupo. Este home que miraba con repulsa a indumentaria do outro, vestía unha camiseta en verde fluorescente, que reafirmaba os seus pectorais, e uns pantalonciños moi curtos de licra en laranxa fluorescente tamén, a xogo coas raias que daban lustre ás súas zapatillas, futurismo. Levaba as pernas depiladas e lucía un abraiante moreno para a aquela época do ano. O home que era observado con condescendencia ofrecía un branco tradicional do país, deses que cando che dan unha palmada no peito fica a marca dos dedos ben roxiña durante tres días. Vestía, en contraposición ó do grupo destacado, inspirado pola causalidade mais elemental: unha camiseta de Ron Habana en branco, uns pantalóns curtos de algodón gris claro dos anos setenta, carpíns executivos que ofrecían ese estrano contraste entre unhas pernas leitosas de varón, pelos grosos e abundantes e a transparencia dos propios carpíns salientando esa pureza viril, tan pouco sutil, e unhas zapatillas Paredes de reminiscencias heavy en branco, un cuadro demoledor en definitiva. O seu acompañante, o outro, vestía dun xeito moi semellante, variando en pouco, acaso as cores. Por outra parte, os dous tiñan unhas belas meixelas ben enroxecidas polo viño infatigable que tiñan inxerido cando a Copa de Europa aínda era iso, a Copa de Europa.
Mais ó fondo, unha muller presentaba lagoas coordinativas que o noso home puido percibir tamén polo espello. As mulleres do primeiro grupo ollábana de reollo e reafirmábanse na súa destreza, enfatizando a expresión de interese. Así, aumentaba a sensación de aprehensión dos náufragos do aerobic, en tanto a monitora suaba a indumentaria ó berro de vamos, eso es, ahora esas piernas en uno, dos, tres, y arriba! A música techno pechaba aquela estrana instantánea de mens sana in corpore sano. Mais atrás, xa no fondo, atopábase él, xunto a outros tres. Só ían alí para deleitarse observando as mulleres. Él non disimulaba nin se atopaba especialmente incómodo por manter aquela actitude de lascivia moderada. Os outros tres completaban aquel grupo diseccionador. Ollábanse os uns ós outros a través do espello sorrindo abertamente, clavando a ollada nunha cacha, ou nunha cadeira, a duras penas eran capaces de seguir o ritmo. O mesmo daba. Tiñan interiorizado que era un dereito que lles pertencía, ir alí, á clase, e mirar para as mulleres. Eran catro machos convencidos. A clase rematou cuns estiramentos e facianas agotadas. A monitora despediuse e saiu dando as gracias, ollando ós alumnos. Él e os outros tres, despedíronse dela reparando unicamente na súa cadeira e nas pernas. Dirixíronse ó vestiario. Logo entraron os dous da taberna do río e, por último, dous homes do primeiro grupo, o dos avanzados. Comezaron a espirse, ó tempo que un deles abría as duchas. Un dos que estaba en forma quitou a camiseta diante do espello. Observou os pectorais con expresión de satisfacción e seriedade, xuntando os beizos. O seu compañeiro, outro destacado do aerobic, ollaba para él sentado, sorrindo e dicíalle estás definiendo muy bien esta semana, creo que de pecho estás perfecto. Ao tempo que realizaba a observación, acariciaba as súas propias pernas, comprobando a suavidade do depilado. O outro respostaba: hoy le di muy duro, para la semana tenemos que subir un par de series de tríceps, es todo mental, todo mental. Os dous do río, mirábanse o un ó outro con xesto ausente. Estaban sentados. Un deles sacou a camiseta e dixo: estou feito unha merda. O seu amigo non se molestou en rebatirllo. Ó tempo, os catro machos, incluído él, seguían a cantar as virtudes da monitora: vaia cachonda, dicía un. Os outros dicían: está moi cachonda. Despois non dicían nada. E asi, entre vagos comentarios e impresións diversas, ingresaron todos eles espidos na ducha. Oito homes espidos nas duchas dun ximnasio. Uns mirábanse ós outros en silencio, con disimulo. Os atléticos reparaban no físico descuidado dos atletas da taberna, e un destes, observaba os atributos doutro que se atopaba na esquina. Logo miraba para sí. Pechaba os ollos e pensaba nunhas cervexas. Él foi o primeiro en abandoar a ducha. Vestiu os slips con esa urxencia que se experimenta logo dunha ducha reparadora. Puxo o chándal e as zapatillas e, diante do espello, tratou de acomodarse da mellor maneira os cabelos. Botou colonia dabondo e sorriu ensaiando. Atopábase ben. Moi ben. Hoxe era xoves e iría cos compañeiros da oficina a tomar unhas copas. Pasaría pola casa para cambiarse e poñerse aquela camiseta apretada da que tanto gostaba. Se non se entretiña, cecais se atopase coa monitora de aerobic para botarlle unha mirada antes de abandoar o ximnasio. Non puido ser. Ó sair dos vestiarios, logo de despedirse dos seus tres colegas, non puido ver á monitora nas dependencias do ximnasio. Só dous tipos que facían pesas e se animaban o un ó outro: vamos, vamos, vamos, una más, una más. Logo dunha última repetición pegábanse unha palmada e berraban entusiasmados. Saiu ó aparcamento. Sorriulle a sorte. Alí estaba aínda a monitora gardando a bolsa deportiva no maleteiro e subindo ó coche. Achegouse e díxolle: hasta mañana, chica. Pensaba que dicindo chica quedaba de seductor moderado ó tempo que mostraba especial afecto pola rapaza en sí. A rapaza devolveulle o saúdo sorrindo, pensando na cara de idiota que tiñan él e os outros tres daquel grupo de individuos bañados en testosterona que facían daquela clase de aerobic un verdadeiro incordio para ela. Él, ó achegarse ó seu coche, contemplou satisfeito como a monitora acendía o seu e se borraba do recinto. Antes de subirse, puido ver unha furgoneta desas dos setenta, marca Wolkswagen. No interior da mesma puido ver a un rapaz duns trinta anos, cun gorro de lá, de simboloxía xamaicana, e a unha rapaza nova ó seu lado. Semellaba que estivesen a fumar un canuto. Ollounos con desprezo e logo arrincou o coche e perdeuse de vista.

- Xa, tía, molan Toots and the Maytals, van nun rollo aí tranquilo que te envolven moito,- comezou a dicir o rapaz do gorro de lá- eu ás veces cando os poño na furgalla, alucino. En ocasións igual transcurren trinta kilómetros e vou tan metido na súa música que cando me volto a centrar na estrada, non sei onde estou. Que medo, tía. Imaxínaste que un día vas conducindo e te esquences de onde ves e para onde ías? Pasoulle a un colega meu.
- Como se che vai, que dis?- dixo a rapaza pasándolle o canuto.
- Un colega meu que fai snowboard en Noruega, Breixo.
- Breixo? Non o coñezo, pero xa me dirás ti que fai un tío que se chama Breixo en Noruega.
- O Breixo é un tipo que xa se saltou varios límites no transcurso da súa vida. Sempre foi moi deportista,…, uhum! uhum! Joder coa marihuana esta, sí que está forte.
- É norueguesa?
- A marihuana?
- Non oh, a tipa que fixo que un tío que se chama Breixo rematara en Noruega, porque se non, non o entendo. Noruega…Os noregueses semellan robots. Meu pai di que os noregueses, os suecos, os finlandeses, que están todos tolos, que non teñen puta idea de nada. Bueno, vale, inventaron o Linux e o Bluetooth…
- Ti sabes quen era Dente Azul?
- Quen, Bluetooth?
- Sí, Dente Azul era un pirata dos mares do norte que ía co barco cheo de mulleres que secuestraba polas costas dos países do norte. Por exemplo, chegaba a Estocolmo, que non sei se ten mar, é un exemplo, collía o loro e o parche, entraba na taberna do peirao e dicía en alto: Onde están as mulleres desta vila? Poñédeme unha botella de ron, se non cólloas a todas e marcho no barco, e logo cagábase en Cristo, pero en noregués.
- Deixasme flipada, estás inventando?
- Como cho conto…toma, fuma ti un pouco, eu xa vou servido. Mola esta canción…pois sí. Dente Azul. E entón foi que chegou a xuntar mil setecentas mulleres nas adegas do barco. Claro, os piratas nin pirateaban nin a virxe, andaban flipados todo o día, querendo entrar nas adegas do barco, pero Dente Azul non lles deixaba. Cada noite, facía que lle trouguesen unha muller ós seus aposentos. Alí, bebendo ron, trataba de calmar á rapaza e logo comezaba a lerlle versos que escribía nas noites de insomnio. Collía o libro entre as mans, erguía da súa cadeira, e comezaba a pasear pola habitación espido, só iluminado pola escasa luz dunha vela, e erguía as mans, recitando emocioado. Xa te imaxinas ti ó Dente Azul, espido, co parche no ollo, o loro no ombro e recitando:

“Son Dente Azul, navego fuxindo da tristura,
teño o corazón rachado e a espada dura,
e si me deixas, tocaríache o cú.”

-Estás a inventar, mintes…
-E que gañaría eu con mentirche, pero déixame rematar:

“son o terror dos Mares do Norte, o pirata dos poetas,
teño roubado moito e herdei horribles cicatrices,
poido ver os perigos nas formas das tetas,
e fun amante de oito mil meretrices”

- Ala, pois menudo poeta estaba feito o Dente Azul, a min así non me ligaba.
- Xa, a ti non, pero a aquelas chavalas cheas de medo, sí. O Dente Azul era un sentimental, e nunca lle fixo dano a ningunha daquelas mozas. Namorounas a todas, ás mil setecentas, e cada noite namoraba unha. Tivo fillos e tivo que roubar un barco mais grande, pois xa non cabían todos. Tivo algún problema cos piratas que querían andar coas rapazas, e chimpounos á auga coas pernas cortadas para que non puideran nadar, pensaba en todo. Logo, mandábaos á auga sen os brazos tamén, porque un pirata seu que fora sorprendido pasando notiñas que escribía en virutas da barrica do ron a unha das mulleres de Dente Azul, conseguira chegar ás costas de Dinamarca.
- E como?
- Din que se agarrou coas brazos a unha táboa de madeira que había na auga, colleu as súas propias pernas cortadas e remou con elas ata chegar. Dende aquela cortoulles tamén os brazos, porque a Dente Azul non lle gustaba que lle andivesen tocando tanto os collós, bueno, que llos andivesen tocando os seus piratas.
- Estás tolo, toma e remata o canuto, porque ó final non me contache o do Breixo, por comezar coas tonterías esas de Dente Azul,...

- É verdade, Breixo. Breixo tiña costume de drogarse sen establecer límites a priori. Un día que se foi á neve, ós Pirineos, levaba tanta droga na súa furgoneta como para unha xira mundial dos Led Zepellin, e ía coa música posta, un disco de Frank Sinatra. Gustáballe tanto Frank Sinatra, que decidiu que nunca mais voltaría a falar ata que alguén, por azar ou por confundilo, lle chamase Frank. Botou catro anos e tres meses sen falar ata que un día, nun supermercado, falou.
- Joder, e quen lle chamou Frank?
- Ninguén, o que pasa é que estaba moi canso de non falar con ninguén, e alí, no supermercado, adiantoulle unha vella no turno da carnicería, e cagouse en todo, e despois xa voltou falar. Estábao desexando. Polo visto, o mais duro de non falar son os tres primeiros meses, despois xa vai todo ben.
- E ti como sabes iso?
- Díxomo Breixo cando levaba tres meses sen falar. Foi a única excepción. Despois non voltou falar mais ata o día do supermercado, catro anos despois.
- Ostiá, vaia tipo o Breixo. Pero como chegou logo a Noruega?
- O asunto é que, como che dixen, facendo snowboard e drogándose non había un como él en toda Galicia. Polo visto, ía por Irún, ou así, e colleu e parou a furgoneta. Ía moi pasado. E decidiu que o mellor sitio para facer snowboard sería por Noruega ou así.
- E arrincou?
- Arrincou a pé ata Noruega, logo de prenderlle lume á furgalla e coller o diñeiro e a tabra de snowboard. Tardou dous meses e medio en chegar. Pero agora vive moi feliz alí, aínda que hai moitos suicidios, porque o clima é moi deprimente.
- Pero non ías contar que o Breixo, de tan drogado que ía, e ó meterse tanto na música, esquencérase cara onde ía, e rematou en Noruega?
- Bueno, a verdade é esta que che contei agora. Vamos bastante fumados neste preciso intre, non?
- Sí, excedímonos un pouco, pero qué, faite outro aí, que a noite promete. Baixamos e imaxinamos durante os próximos vinte minutos que somos noregueses? Pero imaxinando de verdade, hai que intentar pensar como se fosemos noregueses.
- Vale, apagarei o equipo de música. Ou déixoo acendido. Mellor facemos de noregueses aquí dentro. Eu vou facer de Boca Azul, e ti eres unha chavala de Goteborg, roubeite hai dous días. Estamos nos meus aposentos. Vamos ó asento de atrás.

A noite segue o seu curso, e a parella da marihuana disfruta dos viaxes a ningures no interior dunha furgoneta marca Wolkswagen. Nalgún lugar dos mares do norte, un barco afundido soterra os segredos do pirata Dente Azul, que un día, enfermo de amor, por non poder querer ás mil setecentas mulleres a un tempo, decidiu afundir o seu propio barco coas súas mulleres e os seus piratas, e asi rematar coa súa dor. Dende entón, os suecos, os noregueses, os finlandeses, non teñen tempo para quererse. Só saben inventar Linux, Bluetooth, Ikea, e quedar eliminados das eliminatorias do Mundial de fútbol.

Lugo, 10 de Novembro de 2007

PD:A continuación, ofrézovos unha "xoia" de documento gráfico, pertencente a unha peculiar intervención do Salmón por excelencia na televisión arxentina. Moi grande, a partir do minuto cinco de video, ata o sete que remata, o solo de guitarra coa orquesta do programa. Impagable. Da época mais oscura do salmón. Ano 2000: http://es.youtube.com/watch?v=jKBQwtLKOco