Que clase de sociedade adormecida temos, que os actuais escándalos que sacuden a unha das súas institucións máis poderosas e corruptas, a Igrexa, non merecen ningún tipo de sanción pública por parte dos nosos dirixentes políticos? Que hai no interior da cabeza de tanta xente que confía nesta institución, que non lle permite observar ningún tipo de reflexión que mude o seu comportamento servil e displicente verbo da mesma?
Como o vispo desta capital de provincias pode dicir tan tranquilo sobre a polémica da pederastia, que a carne é débil e quedar tan tranquilo?
A min prodúceme noxo e repulsión non só o vispo de Lugo, senón a maioría de persoas que pertencen a esta organización, a Igrexa, Conferencia Episcopal, ou como lle queiramos chamar, porque representan a inmobilidade e a ausencia de actividade cerebral relevante. Porque dende sempre viven estreitamente vencellados ao conservadurismo, cando non ás ditaduras que matan ou mataron ás persoas que pensan de xeito distinto ao seu, ofrecendo o seu silencio cómprice.
Porque lle dan voz ao elitismo e ao fanatismo ignorante, porque colaboran nesta infatuación da culpa e do pecado, e afunden ás persoas no medo e na ignorancia de descoñecerse a si mesmos.
Tamén me dan noxo pola súa ideoloxía neofascista, e pola hipocresía coa que actúan.
Dende sempre, actuaron como ferramentas de control do individuo, polo demais coma moitas outras institucións; como organizacións represivas da liberdade da persoa, dirixindo e presidindo as principais actividades da vida en sociedade.
E falemos de sexo: reprimindo, castigando e condeando a bisexualidade, homosexualidade ou a poligamia, contribúen dende sempre á persecución e aniquilación do natural instinto das persoas. Con esta acción, provocaron que as persoas tiveran que perseguir a satisfacción destas necesidades de primeira orde, postergando a posta en dúbida da orde estabrecida noutros ámbitos(político, económico...), favorecendo a perpetuación das inxustizas e desterrando a maxia e a orixinalidade que todos levamos dentro.
A súa teima en dicir que todas as verdades da vida son mentiras, a súa iconografía e vestiario, son tan absurdos coma anacrónicos. Sinto vergoña de pertencer a unha sociedade que colabora co seu silencio en moitos ámbitos, a que unha organización así dirixa a vida de tantas e tantas persoas coma min.
O que digo non é nada novo, pero boto de menos palabras rotundas de moita máis xente.
Agardo con fonda sinceridade que o medo á morte e a inseguridade das persoas ofreza no século vinteún unha alternativa realmente transformadora e positiva para as persoas, que convirta a vida nunha viaxe apaixoante e non nun camiño alumado pola idiotez, e que este fato de indocumentados e reprimidos sexuais non goce dun minuto máis de perdón nin indulxencia por parte de ninguén.
Comezando polo propio vispo de Lugo e polo seu tío, Rouco Varela, e demais tropa. Desaparezan do espazo público.
P.D: Desculpen a falta de orixinalidade.
P.D.:
