Hai un lugar ao que non sei ir, nin tampouco sei poñerlle nome, é unha illa, un lugar que me visita de cando en vez; varios soños meus foron sorprendidos pola súa visita. Propúxenme anotar todos os soños que tivera, especificar que persoas, que palabras, que alucinacións ou terrores, ou estupideces decoraban a súa escea: non tiven soños durante unha semana. De calquera xeito, a imaxe da illa ven en calquera intre, dende a autovía ao supermercado ou o váter. A illa debúxase estrana, calma e sobrecolledora, un lugar que nos soños sei que coñezo, logo non me lembro ben, de camiño alí vou sentado tranquilamente nunha barca da miña infancia, boto a man á auga, e pouco máis podo lembrar. De calquera xeito, semella unha illa de dimensións inexactas, confusas. Vexo formas arquitectónicas como atemporais e incrustadas na pedra. O primeiro soño onde vin o comezo desta imaxe recurrente foi un onde se vía a porta da zona vella de Viveiro, alí vivín até hai pouco tres anos. O absurdo deste soño é que eu coñecía a Calamaro(ben, esta imaxe é tamén recurrente, soño moitas veces con él, conversamos, tomamos café, practicamos o piano e eu de súpeto non escoito o son das tecras, ou hai unha habitación de hotel onde vemos Spinal Tap, ou subidos nun esceario, cousas así) e cando camiñaba até el tiña que cruzar aquela porta da zona vella de Viveiro, el alonxábase primeiro cun exemplar nas mans de Cruzando o Paraíso de Sam Shepard(isto é lóxico, gravou a canción do mesmo título con Loquillo). Remato: cando cruzo a porta da zona vella de Viveiro, só hai mar, miro atrás e non hai nada, só algo semellante de lonxe á imaxe que acompaña este texto. Na barca penso naquelo de Swedenborg que se atopaba morto sen sabelo, e a característica desta condición incómoda é o feito de que toda a realidade se percibe dun xeito moito máis vívido, iso acontece na barca e ao mesmo tempo sei que só se trata dun soño. Sei que estou soñando. Pensando sobre isto, e como para apuntar no meu cuaderno de casualidades, o outro día o primeiro que me dixo un tipo amigo meu foi que o 5% da poboación mundial podía soñar sobre o que quixera. Eu funlle dando voltas a este tema e foi cando me propuxen anotar todos os soños que tivera: primeiro anotaría o motivo elixido para soñar e logo, ao día seguinte, anotaría o soñado. Levo semana e media así. O primeiro día, coma os nenos pequenos, concentreime un instante neste punto. No meu caderno anotei:
Día 1 de novembro. Hoxe propóñome soñar con Borges e falar con él, visitar a súa casa, vou tentar anotar o primeiro que me diga segundo me levante para non esquecelo. Boa sorte, Lois.
Día 2 de novembro. Non soñei nada. Non teño nada que anotar.
De novo é noite. Hoxe propóñome soñar con barcos, e selvas, que apareza no meu soño o Rubén Vázquez e que me fale de libros. Quero soñar co poema de José María Sanz, con esas imaxes:"...los que bajan asombrados la pendiente, los que olvidan las heridas que conocen..."
Día 3 de novembro. Non teño nada que anotar. Moito calor. Nada máis.
Día 4 de novembro. Comezo a manexar a posibilidade de abandoar esta estupidez. Pero vou seguir. E se o acado? E se o acado? Se o acado será como de súpeto ver que sae fume da lúa, polo menos. Está ben, cecais sexa cuestión de non apuntar tan alto. Hoxe quero soñar cunha illa. Veña Lois, isto non será tan difícil.
Día 5 de novembro. Primeiro motivo para aledarme. Tiven un soño no que aparecía Calamaro, o libro de Sam Shepard "Cruzando el Paraíso", eu perseguía a Calamaro, cando cruzaba a porta da zona vella de Viveiro, xa non había ninguén, pero había un mar inmenso...nada máis.
Hoxe quero soñar con puzzles e con coches de carreiras, cunha carreira. Boa sorte.
Ben, non voltei soñar nada máis até que soñei outra vez con ese mar e coa illa referida. E agora, nos últimos días non paro de pensar nela. Ben, non teño nada máis que aportar, pero estes días vounos adicar á transcripción deste caderno de intencións oníricas, comecei a lectura do libro de Freud da interpretación dos soños e, polo intre, deixeino, logo de ler un curioso poema de Nicanor Parra que di o seguinte:
...Vemos un automóvil
Un automóvil es un símbolo fálico
Vemos un edificio en construcción
Un edificio es un símbolo fálico
Nos invitan a andar en bicicleta
La bicicleta es un símbolo fálico
Vamos a rematar al cementerio
El cementerio es un símbolo fálico
Vemos un mausoleo
Un mausoleo es un símbolo fálico
Vemos un dios clavado en una cruz
Un crucifijo es un símbolo fálico
Nos compramos un mapa de Argentina
Para estudiar el problema de límites
Toda Argentina es un símbolo fálico
Nos invitan a China Popular
Mao Tse-Tung es un símbolo fálico.
Para normalizar la situación
Hay que dormir una noche en Moscú
El pasaporte es un símbolo fálico
La Plaza Roja es un símbolo fálico.
El avión echa fuego por la boca.
Nos comemos un pan con mantequilla
La mantequilla es un símbolo fálico.
Descansamos un rato en un jardín
La mariposa es un símbolo fálico
El telescopio es un símbolo fálico
La mamadera es un símbolo fálico....
Ben, nada máis, só que escribín esto tentando atopar unha resposta, si eu tivera a resposta, para que carallo ía seguir escribindo estas idioteces?
Boas noites.
Día 9 de novembro. Hoxe quero soñar con Zidane. Que xogo con él e facemos unha parede. Ben, abonda con que apareza Zidane.
