O outro

O seguinte escrito urxente é un intento cecais fallido dun motivo recurrente na imaxinación das persoas. Teño que puntualizar o seguinte:

-O meu amigo Rubén, logo de lelo, preguntoume se eu lera a obra de Saramago, agora non lembro o título. Dixen que non, só lin esa sobre unhas eleccións, "Ensaio sobre a cegueira"(perhaps?)

-Asimesmo, traicioume o meu espírito aventureiro e caín na trampa de perder a formalidade que debe acompañar a linguaxe dos escritos administrativos formais, elemento que tratei de solucionar precisamente sacrificando ó meu amigo Rubén.

Dito esto, sen mais, O Outro.

O Outro

Refiro aquí un caso que pola súa excepcionalidade e singularidade non soportaría ser terxiversado por un alleo. Polo tanto, remítome ás actas levantadas no seu día con motivo da importancia do mesmo. O primeiro manuscrito ten data do vinteoito de Decembro do ano 1978, redactado pola secretaria da Comisaría de Policía de Santiago, seguindo instruccións precisas do propio comisario daquel entón, D. Nicanor Dorribo Lérez.Asimesmo, precísase no mesmo que os feitos ós que alude aconteceron a mesma mañán do día vinteoito ás 11:45 horas, baixo xuramento do propio denunciante, D. Amable Cochón Fernández, natural de Santiago de Compostela, de setenta e sete anos. Sen mais, remítome ó mencioado documento:

Policía Nacional
Delegación de Santiago
Praza da Alameda, s/n

Acta de Denuncia

“Ás once e corenta e cinco minutos da mañán do día 28 de Decembro de 1978, persóase na Comisaría D. Amable Cochón Fernández, natural de Santiago, de 77 anos, visiblemente aturdido e nervoso, coa intención de denunciar un feito que pola súa singularidade e gravidade, e no caso de ser certo, me vexo na obriga de rexistrar baixo acta para que as autoridades pertinentes dispoñan da información necesaria para a resolución do caso. Este ancián, reputado na cidade, pois é un afamado reloxeiro nun pequeno baixo na praciña de San Afonso, denuncia baixo xuramento e advertencias das consecuencias legais que conleva o delito de falsa acusación, que hoxe, logo de se erguer ás dez e media da mañán con lixeiras dores nas costas, e tendo inxerido unha cunca de leite acompañada dun pouco pan con manteiga, recolleu un pouco a casa, mais di que non é o mesmo dende que morreu súa dona hai dous anos, pois él non é quen de cambiar regularmente a roupa da cama, posto que sofre ademais algún problema de cadeira e engade que mesmo deixou de frecuentar a compaña dalgunhas vellas amigas da súa dona polos motivos anteriormente citados. Precisa que as dores da cadeira ocasionan unha profunda mágoa nas amigas da súa dona difunta, pois como él mesmo sinala, o reloxo non pode funcionar se as agulla dos minutos non lle obedece á das horas. Declara a continuación, que logo de se lavar e afeitar, vestiu os seus vellos pantalóns e o gabán gris, calzando na cabeza un gorro de lá, pois non é o frío o mellor amigo dun ancián. Dis que saiu da casa, e xa na rúa, percorreu a Praza de Galicia, dobrou a esquina do banco, baixou a rúa e chegou ó paso de peóns e detívose petrificado no borde da beirarrúa ó observar ó outro lado do paso de peóns, a un home duns setenta e sete anos, seica vestido exactamente coma él, igualiño a él mesmo, segundo as descripcións do afectado e que mesmo lle respondeu cando o chamou polo seu propio nome, Amable. Cando se puxo en verde o semáforo, o outro home, sempre segundo declara o denunciante, sorriu e díxolle: “¡En Dios, Amable!” O denunciante afirma que estas son as últimas verbas que este home idéntico pronuncia posto que nese momento un camión de bombeiros que non respetara o paso de peóns, pois ía en misión de emerxencia atravesa a gran velocidade a rúa, atropelando brutalmente ó individuo en cuestión. Segundo está en condicións de certificar esta Comisaría, logo de se por en contacto co Parque de Bombeiros, esto aconteceu tal que así, e engade o bombeiro que conducía o camión que o home ó que se refiren os feitos estaba a interpelar a un individuo ó outro lado da rúa, pero que pola velocidade dos acontecementos, non é quen de dicir se un era idéntico ó outro. Sí precisa o bombeiro que o corpo do ancián non opuxo resistencia no momento do atropelo. Despois de manter conversa cos forenses do hospital da cidade, conclúese que non é posible identificar a víctima do atropelo debido o estado do seu rostro, si ben se acredita que as roupas que viste coinciden coas descripcións realizadas polo denunciante dos feitos.Logo da denuncia deste estrano suceso, o ancián denunciante, visiblemente afectado polos feitos e pedindo explicacións que este comisario confesa non estar en disposición de lle ofrecer, abandoa berrando exabruptos e xuramentos varios relativos a imaxinería cristiá as dependencias da comisaría. Para o que as autoridades competentes mandar, sempre leal, o comisario. “


Nicanor Dorribo Lérez


Ata aquí o primeiro manuscrito que si ben constitúe un feito que se alonxa do ordinario, non deixa de estar suxeito a evidentes consideracións subxectivas relativas a un posible equívoco, confusión ou simples motivos de enaxenación ligados a avanzada idade do denunciante. Nembargantes, non morre aquí o caso. Un segundo informe, redactado unha hora despois pola secretaria do comisario, dictado polo mesmo, recolle a formulación dunha denuncia sorprendente, non tanto pola natureza da mesma, senón pola identidade do denunciante, e que a continuación me permito achegar para a lectura de quen guste:

Policía Nacional
Delegación de Santiago
Praza da Alameda, s/n

Acta de Denuncia

“Na mañán do 28 de Decembro de 1978, ás doce e corenta e cinco minutos, un home que eu podo xurar que é o mesmo que aquel dunha hora antes, pero finxindo baixo o meu punto de vista acento chileno, persóase nas dependencias da comisaría visiblemente axitado, denunciando un suceso idéntico na súa natureza ó rexistrado na mesma mañán. Logo de tratar de calmar ó denunciante, procedo a pedirlle o seu carné de identidade e, sorprendentemente, saca do seu gabán gris un carné de identidade de nacionalidade chilena e expedido no Departamento de Policía de Santiago de Chile, o 2 de Maio de 1902, pertencente ó cidadán chileno Amable Cochón Fernández. Logo de corroborar a identidade do denunciante na embaixada chilena mediante conferencia telefónica asi como a veracidade do documento presentado, o ancián engade que o suceso aconteceu haberá cousa dunha hora e que, só agora foi quen de se achegar a estas dependencias logo de repoñerse da impresión sentado nun banco da Alameda. Logo de ser interrogado polas súas actividades e o seu domicilio, afirma que leva dous meses na cidade, posto que veu dende Chile coa intención de visitar uns parentes en Noia. Afirma a continuación que se enterou que morreran hai dez anos e que, dende entón, sen diñeiro para regresar ó seu país, malvive polos parques e rúas da cidade, pedindo esmola e comendo nas dependencias do asilo de anciáns, punto que puido ser confirmado polo centro logo de contactar a comisaría co mesmo. Despois de relatar o acontecido, o cidadán comeza a pedir explicacións e esixe ser trasladado ó seu país, pois afirma que quere morrer na terra que o viu nacer, non no inferno de loucos que é esta cidade. Convídoo a abandoar a comisaría polos seus propios medios coa firme vontade de axudalo en breve, non sen antes resolver os estranos sucesos acontecidos no día de hoxe. Para o que as autoridades competentes mandar, sempre leal, o comisario.”



Nicanor Dorribo Lérez


Xúntanse aquí dous testimonios cecais únicos, inéditos, sorprendentes, antagónicos pero complementarios pois a negación dun dos dous sería a negación do outro e a posible veracidade dun dos dous valida a do outro, por mais que o suceso se presente imposible, mais que nada pola remota posibilidade de que existan dúas persoas iguais, idénticas, sen relación de parentesco familiar polo medio, pois poderían ser xemelgos. De todas formas, o feito de ter poucas posibilidades de que existan dous seres exactamente iguais, non por improbable o temos que supoñer imposible. Quen non soñou algunha vez ser varios, ser un exército enteiro de iguais, conectados polo mesmo pensamento e polas mesmas reaccións; ou cando menos atopar un igual, un alma xemelga.

Mais non desviemos a atención cara suposicións superficiais, e descubramos agora sí, por improbable e imposible que semelle, a parte mais sorprendente deste asunto. Logo de redactar os dous documentos reflexando as denuncias de ámbolos dous anciáns, abriuse a pertinente investigación. Centos de documentos periciais avalan infaliblemente a exactitude das roupas e da composición corporal do home atropelado co informe e as fotografías asi como expedientes médicos do primeiro denunciante, isto é, o vello reloxeiro Amable Cochón Fernández. Mais enfoquemos agora, antes de revisar os dous últimos informes que sobre este caso constan no Arquivo Xeral da Policía, enfoquemos digo, un dato esencial e aterrador do caso: logo da denuncia consta nos mesmos arquivos anteriormente referidos a acta de defunción dos dous anciáns, o chileno e o vello reloxeiro. O primeiro foi atopado morto ó día seguinte na súa reloxería, sentado nunha vella cadeira na trastenda, coa cabeza descansando sobre un bonito reloxo suizo de madeira de nogal, con fermosas agullas douradas, e mesmo o clásico paxariño engaiolado que nunca mais marcaría ningunha hora. O informe do forense conclúe que a morte foi debida a unha parada cardíaca fatal. Do segundo nunca mais se soubo. O ancián chileno desapareceu e mesmo fontes gubernamentais chilenas consultadas a instancias da embaixada, negaron saber del.

Abriuse unha extensa investigación tratando de dar resposta ó acontecido, mais ningún dos especialistas da comisaría, nin tampouco eminentes autoridades na materia chegadas da Europa foron quén de resolver o asunto ou ofrecer unha explicación coherente. O mais que facían era pasear perdidos pola zona vella da cidade. Mesmo un detective chegado da Escocia, que namorara da reloxería, con todos aqueles reloxos, trasladou a súa residencia á cidade e abandoou a carreira policial para mercar a reloxería e aprender o oficio. Mais isto alónxanos unha vez mais do esencial. A continuación ofrezo íntegros os dous últimos documentos que sobre este estrano suceso quedaron recollidos no Arquivo da Policía. En primeiro lugar, achego un sorprendente compilado de conclusións que un mozo becario de prácticas que non contaba mais de vintedous anos tivo a valentía de achegar ó seu superior, o señor comisario. Polo xeito de interpelar directamente ó comisario, podemos deducir que non era a primeira conversa que sobre o asunto mantiveran os dous. Ademais, a hora igual de rexistro dos dous documentos fainos supoñer que a secretaria non facía outra cousa senón que transcribir unha conversa mantida polos dous con motivo da investigación do caso. Calquera das dúas actas non deixará indiferente a ninguén. Sen mais, velaí van:


Policía Nacional
Delegación de Santiago
Praza da Alameda, s/n

Acta de Reunión
“O licenciado en Dereito D. Olegario Tizón Dapena, de vintedous anos, natural de Xinzo de Limia, en fase de prácticas no Departamento de Criminoloxía da Comisaría da Policía Nacional sita na Praza da Alameda, en Santiago, achega ó señor comisario as seguintes conclusións. En primeiro lugar quere facer constar o grao de acaloramento do seu superior ao tempo que lle amosa os seus mais sentidos respeitos. En segundo lugar quere manifestar o seu desacordo co feito de que o caso relativo ás denuncias dos dous homes idénticos teña que ser pechado en falso. Amosa tamén a súa disconformidade cos procedementos seguidos no transcurso da investigación polos sucesivos responsables da mesma. Sinala neste punto que a todos lles faltou un elemento esencial segundo o seu modesto entender: a perspectiva. Afirma nesta liña de argumentación que o Departamento de Criminoloxía segue na penumbra das covas e das sombras, namentres que a razón segue agardando en formas diversas fóra, baixo a verdadeira luz do sol. Prima, que os seus superiores teñen unha forma de intelixencia moi amiga do misterio, ó que o señor comisario inquire se ten a cara de lles chamar ignorantes. Secunda o señor becario que a inxesta excesiva de alcohol en horas de traballo tende a reducir o estado de lucidez que rara vez acadan os homes adormecidos no seu cargo, e menos cando se persegue inxerindo unha copa tras outra acadar un punto que xa non regresará, e só quedará, sempre segundo as palabras do becario, baixar en cuadrupedia e lambendo tristemente un por un, os escalóns cara a disipación e a paranoia depresiva; escalóns que minutos antes un subira pleno e heroico inxerindo as primeiras copas, nesa búsqueda intrépida da plenitude intelectual. Tercia finalmente o señor becario, que é propio de pensamentos pouco desenvoltos, non filtrar as reaccións impulsivas no trancurso dunha discusión diverxente, asi coma non di moito de quen as emprega, recurrir a palabras malsoantes para encubrir a falta de crédito argumentativo. A continuación ten a delicadeza de guiñarlle un ollo a secretaria que redacta este informe, o que se lle agradece encarecidamente, pois é un home de bo ver e moi educado. Seguidamente sucédense unha serie de reaccións pouco atinadas do estimado comisario que non se rexistran no presente documento. Logo das mesmas, cálmase o ambiente da reunión e o comisario esixe que o becario lle explique as súas conclusións dunha vez. O becario érguese pausado da súa cadeira e comeza o seu alegato final. Así, comeza dicindo que logo de levar meses investigando o estrano suceso obxecto do caso, non pode senón ofrecer dúas explicacións perfectamente comprensibles e que veñen a dar a solución ó misterio. A primeira posibilidade é que sinxelamente se trate de buscar ou do Fetch. Ante tal afirmación resopla o señor comisario, pero o becario explica que isto, buscar ou Fetch, que é como o chaman en Escocia, é o momento en que un home idéntico a outro o ven a buscar para levalo á morte. Engade que é ademais unha tradición recollida tamén no Talmud, precisando que para os xudeus era un mal presaxio. Era a certidume de ter acadado o estado profético. Ante esta primeira hipótese das dúas o comisario rasca na cabeza, pasa a man pola faciana e derrama accidentalmente o güisqui na chaqueta. O becario móstrase comprensivo, colle aire e procede a explicar a súa segunda hipótese. Di que a outra posibilidade perfectamente verosímil é o influxo dos planetas. Mais mostras de inquedanza do señor comisario que se serve outra copa. O becario explica que segundo di Tácito no Diálogo dos Oradores, un ciclo completo da vida comprende exactamente doce mil noventa e catro anos comúns, logo dos cales, e polo influxo dos planetas, o ciclo da vida volta a repetirse exactamente punto por punto ó longo da Historia. Pequenos desfases nos cálculos de Tácito ou unha alineación indebida dos pranetas nun momento dado poderían ter propiciado a existencia coetánea dos dous anciáns idénticos, e que isto fora a razón do acontecido. A continuación o comisario leva a man á entreperna, torce o xesto e logo recolle os cabelos coa mesma, prende un cigarriño e comeza a emitir diversas palabras de disconformidade co exposto polo becario, xurando que será ese o seu primeiro e último destino como detective.A continuación prégalle ó becario que abandoe a comisaría e que entregue a súa praca identificativa, secundando as ordes con diversas invocacións relacioadas coa pureza da nai do becario.”

Oleguina Sexismúndez Chorén


Por último, e para os lectores que non abandoaran precipitadamente o seu posto de garda, a última acta redactada polo propio comisario e que resolve ó seu xeito este insólito caso:

“Logo de longas horas de reflexión na única compaña de min mesmo, procedo a tomar as seguintes determinacións en prol de pechar o caso definitivamente:

1- Expulsar do corpo de detectives ó becario e licenciado en Dereito na especialidade de Criminoloxoxía, Olegario Tizón Dapena, mais que nada pola súa manifesta incompetencia, pero sobre todo, pola súa explícita falta de educación, respeto e pola ausencia dun mínimo protocolo no exercicio das súas funcións.
2- Asimesmo, procedín a emitir un informe negativo da secretaria Oleguina Sexismúndez Chorén, que transmitín ó señor Rubén Vázquez, xefe de Persoal, pola súa falta de displicencia e carencia de profesionalidade no seu traballo, en especial, logo de revisar as actas que redactou ás miñas ordes, e que están cheas de consideracións alleas ó carácter formal e estrictamente administrativo que deberían gardar ditos documentos, engadindo impresións subxectivas e persoais sobre feitos e reunións que non lle compete avaliar.

3- Emito orde inmediata de detención contra o cidadán referido polo detective Olegario Tizón, un tal Tácito, por alteración do orde público e homicidio en segundo grao.

4- Finalmente, e con carácter irrevocábel, presento a miña dimisión e por propia vontade, contando co beneprácito do meu médico de cabeceira, o doutor Aniceto Castrón, solicito o ingreso no centro psiquiátrico provincial.

Costumbrismo en El Progreso

"En la mañana de hoy he procedido a leer muchas buenas cosas y variadas noticias y nuevas de Lugo nuestra ciudad. En las reuniones de maitines de la Plaza Mayor un señor muy agradable nos ha atendido gentilmente. Yo he pedido un agua mineral con gas y mi compañera un café y también le rogamos encarecidamente nos trajera unas patatitas fritas. A continuación hemos tenido el gusto de saludar al obispo, qué malito está, pobre, y después hemos visto de lejos a Conchita, y a Manolita, y al señor alcalde, que aunque bueno, no es lo mismo que nuestro Joaquincito. He leído las incisivas y eruditas opiniones de Josito de Cora, ¡qué hombre capaz! Está enfriando el tiempo y también he visto en la sección de meteorología muchos soles que de momento nos acompañarán el fin de semana. También hablamos de los nietos, que uno ya se nos casa y el otro se fue ya para Pamplona, a hacer Derecho, como su padre, como el abuelo. Cómo va el país, y los nacionalistas se van a cargar esta nuestra querida región, pues una, aunque no sabe de política, añora a Manu, qué vinos y cuántas risas en Serrano y Huertas, en Madrid, los sesenta, qué años. Bueno, y ya he visto en las casetas del pulpo a los cuñados de la chica que limpia en casa de mi ahijada, que ellos son de Castroverde, gente muy trabajadora. También he disfrutado con la pluma grácil y elegante de la señora Pilar Cernuda, hay que ver, ¡qué inteligencia! Porque se empeñan en cambiar las cosas y tienen razón que no, que eso si no se toca mucho mejor. ¿O no estamos tú y yo muy bien aquí en las terrazas de la Plaza de España? Qué escándalo lo de Pepe Cacharro, y qué entrevista a un hombre de Estado en las páginas de local, y bueno, ¿qué te cuento, te cuento el pregón de la señorita Rivera? Divina, divina, ha salido al padre. Ay, que me olvidaba de comentarte que leí también que había muerto el marido de Encarnita, la del Puente, ya iba mayorcito, qué mala pata. Y no te lo pierdas, en hemeroteca, hace cuarenta años, baile en el Círculo de las Artes, qué guapos estábamos todos, derramé algunas lágrimas, y es que da tanta pena..." E así, na grande sala de anestesia do noso diario local, embriáganse con etanol impreso as xentes da cidade, e todo é mais bonito cando chega o outono, paseando pola Praza Maior.

Agardando por Pascual (Beckett revisited)

O vello café era unha loucura polas mañás. Os parados, os ociosos, os xubilados, os viaxeiros...arrexuntábanse alí, a carón das mesas, da barra, e o fume do tabaco mesturado coas expectativas incumpridas tinguían o ambiente dunha urxencia tranquila. O arrecendo do café era a anestesia. Os xornais eran un triunfo, disputados polos ávidos lectores das novas deportivas, e moitos mais cigarriños mortos no chan.

Na mesa, dous poetas do andamio confésanse:

-Hai que terche moito coidado.

-Xa, coidado,...,¿ e logo?

-Manolo, non somos nada..., nada somos, oíche?

-Non..., carallo, está quente o café?

-Vai un frío do carallo, eh, está quente o café...

-Joder, viche o partido onte, puta cos pareu, aburren ás ovellas, e que o tipo non se entera, home...

-Vino co Pascual, está feito unha merda...

-Pero o Pascual non tiña ovellas, ou?

-Vai un frío do carallo...o Pascual non apareceu onte pola obra...

-E que ía aparecer, non sabes o que lle pasou?

-Que tiña frío?

Aquí, neste momento, como por arte de maxia, fai a súa entrada no café un tipo moi semellante a Samuel Beckett, pero non é él. Logo alguén se dispón a agardar, Agardando por Pascual.

-O frío pasoulle de vez, dígocho eu.

-Aburren ás ovellas, no me fodas,...e vostede que mira, señora, atenda ó café!

- Non, oh, Brasil...

-Ui, ai, ei, aí sí, Brasil, esos si que xogan, os negriños eses carburan que nin Dios...

-Brasileiras, digo, non Brasil, e que...

-E carburarán tamén ¿ ou?

-O Pascual, carallo, que aí atrás marchou pa´ló, con outros cinco da obra...

-Pero o Pascual fai masa, que non xoga, pero...conta, conta...

-Liscou de timba cos da obra ó Brasil...

-¿Ó subastao?¿ou á berisca?

- ¡Marchou de foda, Manuel, carallo, que non entendes nada! Vamos a ver, tí ¿cantos anos levas na obra?

-O encargado dixo que arremecagonaverjinidá, que en Xaneiro hai que despachar, senón imos a la puta rue, así en francés o encargado, vaia nivel che ten o cabrón, en francés...

-O Pascual ía moi feliz paló, e non sei se levaba tres mil euros ou a virgen, e saiu o día que se foi, saiu enchendo o peito, que ía foder a medio Brasil.

-Pero o Pascual esta casado ¿ou?, felizmente...

-Felizmente díxolle á muller que tiña que ir de caza a Toledo, ¡a Toledo!, oes, cos seus dous collós.

-Aí atrás estaba a Cultural Toledana en Segunda "B", non son Brasil, pero...vaia frío de los cristianos de nuestro señor Jesuscristo...señora, atenda ó café, non a vaiamos ter...

-O caso é que ata mercou un par de rifles o día antes para ensinarllos á muller, unha bendita, aí foi o Pascual cos dous rifles para a casa...e ó día seguinte, meteunos no coche.

-Meu pai tiña un rifle...pero, ¿cómo?, ¿arrancou para Toledo cos rifles no coche?, pero, ¿non fora para Brasil foder?

- Manuel, eres un acémela, estouche dicindo que lle dixo á muller que ía cazar a Toledo, pero a onde foi realmente foi a Brasil, cos cinco da obra, a mamarse ben mamado e con gañas de armala coas chavalas dalí, que dixo que alí seguro que andaba todo Dios espido, e a virgen...claro.

-Ai, pero se logo foi e volveu, tudo bem...como di o portugués que fai masa nos baixos...tudo bem.

-Sí, tudo bem, sí, pero o problema foi Barajas...

-Home, claro, se vas a Brasil xogar ó subastao ou á berisca tes que levar Barajas, unha Furnier, por´ajemplo...

-Non, oh, os rifles, os rifles foron o problema...

-O Pascual sempre tivo mala virxe...xa di sempre nos partidos de veteranos, antes de sair ó campo: "Cago en ningún Dios, primer despeje, á cabeza, primeira falta, ás rodillas, e permeiro codazo, ós dentes...e aí atrás, sin confesiones eh, eeeh?!

-Xaora, o Pascual fixo todo ben menos o dos rifles...

-Pero logo ten familia en Barajas, para que llos gardasen?

-O que tivo en Barajas foi moi mala sorte, che comento: resulta que tirou o Pascual pó Brasil, e a muller na casa cos catro cativos, emociónome ó contalo...e entón, resulta que viñeron os cás. Unhos bos pastores alemanes e...

-Alemanea sempre está nas finales, pero como la del setenta e cuatro, nenguna. Buu!, Beckenbauer, el Geisser, ese sí que xogaba...

- Non, oh, os pastores alemanes...

-El can es el chaval más fiel de los hombres, ¿non?...

-Vamos a ver Manuel, o asunto foiche que no que o Pascual andaba a lingotazos e poñéndose farruco coas chavalas en Ipanema, bailando diante delas cos ollos pechados e berrando salvajadas, os pastores alemáns da Policía Nacional, nunha batida desas, no aparcamento de Barajas, uliscaron os rifles no maleteiro do coche do Pascual...

-Pero digo eu que si os uliscaron só, tampouco pasa nada, porque ata o que sei eu, os rifles aínda non disparan solos...oíche oh, ¿e uliscaríanlle o rifle ó Pascual en Brasil?

-¡Vaea! Non, oh, non, o asunto é que como descubriron os rifles no aparcamento, colleron a matrícula e, o mais gordo foi...

-Gordos non poden estar os pastores alemáns, meu cuñao dícelle sempre ó seu:¡Sent! ¡Sent! E o pastor alemán de gordo nada eh...de gordo, sí que nadita...

-Nin gordos nen osteas, o grave foi que o coche estaba a nombre da muller, cojones, ¡da muller!, e claro, chamaron e comentáronlle un pouco por riba a xogada á muller, e a muller ni te cuento la que armó.

-E o outro fodendo en Ipanema, oíche...¡manda carallo! Ahora casa todo, vaia negocio fixo o Pascual, puta que lo hizo...

-Así que o Pascual colleu o primeiro avión que encontrou, voltou para Barajas, alí agardábano a Guardia Civil e a muller, e foi direitiño pa´xunto da Guardia Civil. Le leyeron la cuartilla allí mesmito, e o Pascual veuse abaixo, se derrumbó chico, cando claro, pasou dous días no cuartelillo, sanción inmediata de tres mil euros y...a jugaar! E chegou haberá unha semana á casa e xa alí, primeiro bronca da virgen ¿eh?, da virgen, y lueguito maletas en el portal, os cativos chorando chamándolle fillo de puta a seu pai, tiña sanción de tres partidos na liga de veteranos, carta da constructora que estaba despedido, que entregara os guantes, o casco, o mono...

-O mono do Pascual, manda carallo chover na Habana, cágate Fidel.

- Vai frío, vai, pero o peor aínda non é eso, non...

-¿Ai non?¿E logo? Oyes, xa vai menos frío, ¿eh?

-O gordo é que eu entereime do negocio do Pascual cando estaba coa súa bata de andar pola casa, coa muller... la conozo del EGB, e a verdá é que aínda que xa levábamos dous anos, uno nunca se afai a estas cousas, hai que ser caballero...eso lo primero.

E así, abandoando a voráxine dun café calquera, aínda se pode ver ó sufrido camareiro, facéndose sitio entre as mesas, pensando no mal que se traballa logo de sair a noite enteira, mirando engaiolado e roto como na mesa da esquina, a súa ex-noiva, a que xa non lle valían as bromas do rapaz de hostelería agora que ela comezara a estudar Políticas hai cinco anos, degusta un desaiuno Continental bicándose con aquel executivo que lle daba clases particulares cando era novo. Na radio do café óese de fondo un piano, unha guitarra, un baixo tamén, mais guitarras, e vindo dende atrás comeza a cantar...Ana Kiro, Sofisticated Lady.

Refire Houellebeqc, o louco francés, no seu libro Ampliación do Campo de Batalla, que o mundo funciona en base a dous taboleiros de xogo ben diferenciados polos nosos devanceiros: Marte e Venus. Por un lado, Marte, de natureza masculina en orixe, un mundo de dominación, diñeiro e medo. E por outro, Venus, de sexo e seducción. E nada mais. A levar paos, e o último que peche a porta.(Thank You, Rubén Vázquez, "gracias rubio, por la frase, o por apurarme una sonrisa, no se puede creer, donde hubo amor, queda brisa, ceniza"...)

Canción que ben podería acompañar o escrito: "El hombre que casi conocía a Michi Panero" Nacho Vegas

Enlace para videoclip de "Carnaval en Brasil" (oído/visto): http://es.youtube.com/watch?v=_7Md98P0A4M

Un par de gags necesarios de keith richards, please:http://es.youtube.com/watch?v=05dFEpTxOTw

Nas vías do tren

Coma cada mañá, colleu o vello sombreiro, puxo o traxe feito xiróns e meteu na maleta tódolos erros cometidos. A maleta ía chea. Saiu da casa. Unha casa adusta, mínima, sen concesións ó barroco. Por non ter, non tiña nin teito. Só lixo na zona central do que nalgún día cecais fora o salón. Era unha planta baixa. Na súa rúa, algunhas casas mais no mesmo estado de putrefacción e ilustres viciños: os cans, os gatos, algún ionqui descoñecido e tódalas nubes do mundo arrexuntadas aquela mañá de inverno. Observou que precisaba trocar de carpíns en breve, pois non podía un cabaleiro da súa estampa ir amosando os pés ós transeúntes. Pola rúa cruzou moitas mais miradas perplexas e réprobacións silandeiras. Recolleu o xornal dunha papeleira e gardouno baixo o brazo. O escritor pensou que este lugar xa o coñecía. O home seguiu a camiñar. Mulleres que chegan tarde, nenos e nenas cara a escola, traxes moi ocupados parolando polo móvil, obreiros rompendo as mans colgados de obras que nunca rematan, policías que o miran...

Tiña cometido pequenos actos de latrocinio para ir tirando: un bolo de pan, un libro, o xornal, uns calzóns nuns grandes almacéns, mais non era capaz de cometer delito maior, e entón non lograba ir preso. Se conseguira ir preso, tería un teito e un prato para comer. Aquí tamén estivo o escritor. Sigo a buscar. O home decidiu que naquela mañán nada lle gostaría mais que ir a ver a aquela descoñecida á mansión. Abriu un vertedoiro do lixo, e ademais dun vello paraugas colleu unhas cantas frores, desas que tiran os namorados cando xa fixeron as paces. Cun anaco de papel de aluminio, envolveu o modesto presente, limpando iso sí, as fervuras da heroína, que xa viaxaba polas súas veas coma viaxan as balsas dos naúfragos nas películas de naúfragos en balsas. Con aquel ramo triste, encarou a mansión. Achegouse ás verxas do centro de discapacitados e agardou a que soasen as once en punto. A súa descoñecida estaba a piques de sair dos talleres da mañán. Respirou fondo e case cae ó chan. Agarrouse nas verxas metálicas e voltou a vista cara atrás. Por aló, dende o fondo da rúa, viña él mesmo, subido nun cabalo metálico con rodas de tractor. Riuse ó tempo que miraba a unha anciá que pasaba pola beirarrúa. As badaladas do reloxo da praza soaron e soubo que a súa descoñecida ía aparecer en calquera intre. Así foi. Polas escaleiras daquela residencia, baixaban individuos varios, uns agarrados a outros, movendo os brazos involuntariamente cara o ceo, sen voluntariedade algunha, outros falaban consigo mesmos, e un comezaba a salivar namentres se apretaba a cabeza. Outro choraba mirando a escea e ía consolalo. Logo choraban os dous. E así, no medio da loucura e a enaxenación, cruzaban pracidamente o xardín, e apareceu ela. Camiñaba soa e semellaba ir moi pensativa. Achegouse o céspede do xardín, inclinouse sobre o chan e comezou a se abanear, agrupados os seus brazos coas pernas. Logo abriu a boca e moitos lamentos ausentes coa mirada perdida nas flores do xardín comezaron a sair daquel corpiño miúdo. Dende as verxas, entusiasmado, namorado, él sacou o sombreiro, agarrou forte as verxas e berrou por ela. Pero nunca conseguía chamar a súa atención. Chorou e comezou a insultala: "Filla de puta, mira, ostia, ei, oes, mira pa´min, mira pa´min... Logo a súa descoñecida ergueuse axudada por unha das cuidadoras e o xardín ficou calmo. Tería que agardar ata o día seguinte para voltar vela. Botou a andar, mais a heroína era unha incómoda compañeira de viaxe, tremíanlle as pernas. A beirarrúa era unha pista de baile. Achegábase a xente tratando de pedir axuda, pero a ninguén lle importan os ionquis, que se fodan. Coma naquel patético artigo do Paco Pestana, ese ¿escultor? lucense con pretensións bohemias, que escribira un ridículo artigo en El Regreso, titulado "Yonquis, go home". E así que lembranzas de épocas lúcidas o acompañaban naquela deambulación intoxicada e xa se atopaba outra vez nas vías do tren. Atopou alí dous colegas seus de viaxe. Sentaron á beira das vías. Non falaban. Só vían circular os trens. Un dos colegas, perdidísimo, ergueu, e por accidente ou pola droga, comezou a chamar pola nai, sen se decatar que aquela sombra que o reclamaba era a morte, en forma de tren. O tren das dezaseis. Agora só eran dous. Liscaron dalí agardando que non lle acontecera nada, aínda que o tren ía moi rápido. Logo despedíronse e subiuse a un dos carrís da vía, xa mais sereno, e abriu o xornal que collera na papeleira pola mañán, antes de visitar a súa namorada. Aquilo debía estar errado. Viu no interior a súa propia esquela. Será que non agarda por ninguén o tren das dezaseis. Era un día de choiva.

Canción: "El tren de las dieciseis" Pappo Napolitano

A experiencia e o palier

Qué triste este o noso camiño cara a experiencia. Polo visto, segundo transcurre o tempo un vai collendo experiencia. "Ten que coller experiencia", "agora xa ten experiencia", "iso foi que non ten experiencia". De xeito que a medida que un vai medrando, ou encollendo, vai vivindo, vai collendo a experiencia. Falso...coido. A experiencia que adquires normalmente é a base (non a base de puta madre, esa expresión adolescente da zona da Piringalla xa en desuso) de labazadas. Refírome a situacións verdadeiramente complexas nas que o erro no transcurso das mesmas comporta unha consecuencia realmente negativa. Así, cando xa tes experiencia, xa levache o "corrientazo" e o único que resta é agardar un novo "corrientazo" para acadar mais experiencia. A situación aseméllase un pouco a mercar un coche ben bonito nun concesionario(o nacemento) e logo conducir despreocupadamente. De súpeto, coa aparición dos problemas o motor comeza a facer ruídos, e logo salta o capó e fica tirado no medio da estrada. Tí comezas a suar e, cando aínda te estás a repoñer do primeiro mazazo, encéndese o piloto do aceite e o do gas. Problemas. Pulso acelerado. Logo pínchase unha roda, saltan os tapacubos, pínchanse as outras tres, caen á estrada, sóltase a carrocería, e os cristais, semellas Buster Keaton, e cando te decatas, xa só che queda o volante nas mans, e o palier partiu tamén. Só ficas tí, alí no medio do asfalto, coa cara chea de merda, un mísero volante e tres tristes tapacubos rodando alegremente cada un por seu lado.

De xeito que na madurez, na suposta madurez, hai que engadir á puerilidade que nos acompaña dende nenos, os problemas que conleva o paso do tempo e os que virán da ancianidade. Así que, mais que camiñar cara a experiencia, camiñamos un pouco cara a inexperiencia. ¡Qué bonito era o noso coche!

Ei, vamos meterlle un toque de rock ó asunto. Pois isto que van os Aerosmith, nos anos 70, a dar un concerto a San Diego, e debemos supoñer que ían lixeiramente trucados, saen ó escenario e, sorprendentemente, diante de mais de cen mil persoas, comezan a tocar sen presentarse e soa a canción coa que sempre se despiden. Logo, coa xente entusiasmada, abandoan as guitarras e un deles polo micrófono: "Boas noites, Cleveland, un concerto inolvidable". Logo liscan dalí. Polo menos non fixeron o que o líder de Motorhead, tamén baixo o influxo non precisamente da lúa, que decidiu darlle un toque mais intimista ó escenario, disparando cunha Magnum contra os focos da iluminación.

Cancións que inspiran este outubro: "Before the night is over" Jerry Lee Lewis& B.B. King

"You´re a big girl now" Bob Dylan en Blood on the tracks

Os cines que xa non son

As luces apagábanse, patalexábamos nas madeiras do chan e abaneábamonos nas butacas co pulso acelerado. Logo saía o león, ou o anagrama da 20th Century Fox e comezaba a película; tanto ten: Bud Spencer e Terence Hill, Batman, E.T., os Bicivoadores e mil mais, palomitas, os refrescos, os berros para enfadar ó acomodador, clichés de todo infante nunha sala de cine. Será que o paso do tempo actúa tamén para os que nos temos por novos, porque desaparecen as salas de cine. Gran Teatro, Kursal, o que sube dende o 18 de Xullo, non me lembro, o Vitoria(posterior) e Lugo quédase sen salas de cine. Agora só temos as das Termas, nas que as figuras do cartón-pedra dos penúltimos heroes de Hollywood inundan o vestíbulo baixo unha aséptica luz roxa impersoal. Grandes equipamentos e deseño futurista, asentos confortables, sonido excepcional...pero coido que se está a perder algo do cine das vellas salas. Ver a maxestuosidade do Gran Teatro, os balcóns baleiros en silencio antes de comezar a película, era precioso...logo quedar xa cos once anos coas chavalas do colexio, intentar meter man, pulsacións enlouquecidas, e despois a saída comentar desolado os intentos fracasados camiño da casa co Iago ou co Brais, ou cos outros...o Kursal. Alí recibín unha labazada na cabeza antolóxica. Foramos a ver Batman e no momento álxido da película, cando a Bat-Nave se superpón coa lúa, aí vai o Pedro que se levanta na butaca coma un salvaxe e berra: "Joker, fillo de puta, vamos a por tí!"Á saída, un rapaz duns dezoito anos, un maior, ven por detrás e confundíndome co meu amigo, mándame unha ostia na cabeza que me fai tremer as pernas. Cousas do cine.

Anos mais tarde, xa ninguén vai como se ía antes. Agora é mellor comprarlle un DVD ó teu chaval e que fique pechado na habitación. Supoño que ten o seu lado bo, pero a min gustábame o dos cines antigos, para sentirme un pouco como o protagonista de Cinema Paradiso, nostalxias...

Tamén lembro un mitin político no Gran Teatro no que corríamos entre pernas de maiores e era tanto o fume do tabaco que camiño da casa non tiña xa capacidade para falar, aínda non había lei do tabaco. Noutra ocasión, comezamos a xogar cunhas xeringas que había nun dos laterais, na rúa, e unha señora alarmada comezou a berrarnos se queríamos morrer. Mirámonos e pensamos que non, que non queriamos morrer. Case morre noutra ocasión o meu colega Brais, cando lle dixo a unha compañeira súa de clase:"Iria, vaca!!!", ó que o pai da nena en cuestión, visiblemente afectado lle contestou:"Vaca tu madre, payaso!"

Xa non quedan cines, e en lugar deles, agora hai putos aparcadoiros, edificios nos que hai que meter unha tarxeta para poder pasar co coche, ou tendas de telefonía móvil. Algún día pagaremos non poder adormecer tranquilamente nun Gran Teatro, nunha tarde-noite de inverno de choiva e de frío, na que viaxar a todas esas realidades fabuladas, que completan esta vida tan insuficiente...Tango, por favor, poñamos un pouco de tango namentres cargamos as metralletas contra a uniformización do ocio. ¿En qué pensarían os romanos cando inventaron AS Termas?

A orella de Franco

Jaime Mayor Oreja, ese diputado popular, ex-ministro de Interior, eurodeputado que xunto a outro eurodeputado polaco negouse a condear a dictadura franquista no Parlamento Europeo hai un par de anos, volta a sorprender a propios e estranos cunhas declaracións a un reporteiro de La Voz de Galicia. Nelas despáchase a gusto sobre a situación do País Vasco, en clave apocalíptica, e sobre a Lei de Memoria Histórica, e é precisamente neste contexto onde ó ser inquirido polas reticencias do seu partido a condear o franquismo, apunta abertamente que él non pensa que teña que ser condeado o franquismo, dado que é un período mais da historia española, e que moitas familias deste país viviron ese período con absoluta normalidade, e que non a condea porque foi por mor da Guerra Civil, da que tivo culpa a República, isto é, lembremos, o goberno democráticamente elixido.

Foi sincero, e iso é algo de agradecer nun partido que en tantas ocasións se declarou de centro. Está ben que un membro insigne do mesmo diga a verdade do seu pensamento abertamente, e isto debería desencadear accións similares por parte dos seus colegas de filas. Ademais, para os votantes ou potenciais votantes do Partido Popular, supoño que será sen dúbida unha información valiosa a ter en conta á hora de realizar a súa elección. Así, sen máscaras nen trampas é como se calibra a estatura política dos representantes da cidadanía. Tampouco semellaba moi disposto o señor Ángel Acebes a rectificar ó seu compañeiro. ¿Con qué faciana se podería presentar este secretario xeral na comida do domingo con seus pais tendo condenado o franquismo? Imposible.

Como digo, sería moi interesante que os compañeiros/as de partido do Oreja se animasen sen complexos a mostrar a súa natureza. Deste xeito non teríamos que soportar as afirmacións esperpénticas dun partido que se di de centro, cando na realidade se trata dun partido que se opuxo á lei dos matrimonios sexuais, se opuxo á constitución no seu día, opúxose a regularización dos inmigrantes, opúxose á retirada dos símbolos franquistas e agora rexeita un dos seus membros condear a dictadura...

Persoalmente, considero indefendible a ideoloxía da dereita e da extrema dereita, pero agradecería que se realmente se posúe a mesma se diga e non se minta ós cidadáns. O franquismo, "...no que se vivía prácidamente...", eu engadiría que vivían prácidamente os que vivían. Outros eran asasinados, discriminados, perseguidos, por diferir ideoloxicamente, por non católicos, por ler mais da conta("Muera la cultura, viva la muerte" Millán Astray dixit), por homosexuais, por mulleres, por pobres, por moros...en fin. Jaime Mayor Oreja, un representante democrático, afirmando que non é quen de condear o franquismo. Hai situacións na vida na que non se pode estar entre dúas augas: ou estás coa democracia ou estás co fascismo, ou eres de Maradona ou de Pelé, pero Franco...per favore, denlle a este señor un manual de urbanidade. As eleccións achéganse e xa estamos a desesperada: a patria, a bandeira, a igrexa, Franco...o de sempre. E por riba non lles toquen Meirás. Metamos os pés na merda.

Canción recomendada: "Let it loose" Rolling Stones