Nas vías do tren

Coma cada mañá, colleu o vello sombreiro, puxo o traxe feito xiróns e meteu na maleta tódolos erros cometidos. A maleta ía chea. Saiu da casa. Unha casa adusta, mínima, sen concesións ó barroco. Por non ter, non tiña nin teito. Só lixo na zona central do que nalgún día cecais fora o salón. Era unha planta baixa. Na súa rúa, algunhas casas mais no mesmo estado de putrefacción e ilustres viciños: os cans, os gatos, algún ionqui descoñecido e tódalas nubes do mundo arrexuntadas aquela mañá de inverno. Observou que precisaba trocar de carpíns en breve, pois non podía un cabaleiro da súa estampa ir amosando os pés ós transeúntes. Pola rúa cruzou moitas mais miradas perplexas e réprobacións silandeiras. Recolleu o xornal dunha papeleira e gardouno baixo o brazo. O escritor pensou que este lugar xa o coñecía. O home seguiu a camiñar. Mulleres que chegan tarde, nenos e nenas cara a escola, traxes moi ocupados parolando polo móvil, obreiros rompendo as mans colgados de obras que nunca rematan, policías que o miran...

Tiña cometido pequenos actos de latrocinio para ir tirando: un bolo de pan, un libro, o xornal, uns calzóns nuns grandes almacéns, mais non era capaz de cometer delito maior, e entón non lograba ir preso. Se conseguira ir preso, tería un teito e un prato para comer. Aquí tamén estivo o escritor. Sigo a buscar. O home decidiu que naquela mañán nada lle gostaría mais que ir a ver a aquela descoñecida á mansión. Abriu un vertedoiro do lixo, e ademais dun vello paraugas colleu unhas cantas frores, desas que tiran os namorados cando xa fixeron as paces. Cun anaco de papel de aluminio, envolveu o modesto presente, limpando iso sí, as fervuras da heroína, que xa viaxaba polas súas veas coma viaxan as balsas dos naúfragos nas películas de naúfragos en balsas. Con aquel ramo triste, encarou a mansión. Achegouse ás verxas do centro de discapacitados e agardou a que soasen as once en punto. A súa descoñecida estaba a piques de sair dos talleres da mañán. Respirou fondo e case cae ó chan. Agarrouse nas verxas metálicas e voltou a vista cara atrás. Por aló, dende o fondo da rúa, viña él mesmo, subido nun cabalo metálico con rodas de tractor. Riuse ó tempo que miraba a unha anciá que pasaba pola beirarrúa. As badaladas do reloxo da praza soaron e soubo que a súa descoñecida ía aparecer en calquera intre. Así foi. Polas escaleiras daquela residencia, baixaban individuos varios, uns agarrados a outros, movendo os brazos involuntariamente cara o ceo, sen voluntariedade algunha, outros falaban consigo mesmos, e un comezaba a salivar namentres se apretaba a cabeza. Outro choraba mirando a escea e ía consolalo. Logo choraban os dous. E así, no medio da loucura e a enaxenación, cruzaban pracidamente o xardín, e apareceu ela. Camiñaba soa e semellaba ir moi pensativa. Achegouse o céspede do xardín, inclinouse sobre o chan e comezou a se abanear, agrupados os seus brazos coas pernas. Logo abriu a boca e moitos lamentos ausentes coa mirada perdida nas flores do xardín comezaron a sair daquel corpiño miúdo. Dende as verxas, entusiasmado, namorado, él sacou o sombreiro, agarrou forte as verxas e berrou por ela. Pero nunca conseguía chamar a súa atención. Chorou e comezou a insultala: "Filla de puta, mira, ostia, ei, oes, mira pa´min, mira pa´min... Logo a súa descoñecida ergueuse axudada por unha das cuidadoras e o xardín ficou calmo. Tería que agardar ata o día seguinte para voltar vela. Botou a andar, mais a heroína era unha incómoda compañeira de viaxe, tremíanlle as pernas. A beirarrúa era unha pista de baile. Achegábase a xente tratando de pedir axuda, pero a ninguén lle importan os ionquis, que se fodan. Coma naquel patético artigo do Paco Pestana, ese ¿escultor? lucense con pretensións bohemias, que escribira un ridículo artigo en El Regreso, titulado "Yonquis, go home". E así que lembranzas de épocas lúcidas o acompañaban naquela deambulación intoxicada e xa se atopaba outra vez nas vías do tren. Atopou alí dous colegas seus de viaxe. Sentaron á beira das vías. Non falaban. Só vían circular os trens. Un dos colegas, perdidísimo, ergueu, e por accidente ou pola droga, comezou a chamar pola nai, sen se decatar que aquela sombra que o reclamaba era a morte, en forma de tren. O tren das dezaseis. Agora só eran dous. Liscaron dalí agardando que non lle acontecera nada, aínda que o tren ía moi rápido. Logo despedíronse e subiuse a un dos carrís da vía, xa mais sereno, e abriu o xornal que collera na papeleira pola mañán, antes de visitar a súa namorada. Aquilo debía estar errado. Viu no interior a súa propia esquela. Será que non agarda por ninguén o tren das dezaseis. Era un día de choiva.

Canción: "El tren de las dieciseis" Pappo Napolitano