Nunha ocasión que non lembro agora, lembrala sería atinar co ano, e en canto ao día, a resposta tería que expoñerse a trescentas sesenta e cinco posíbeis, nunha ocasión digo, atopábame eu nun bar chamado o Lusco Fusco, un bar en Verín sito fronte ao pavillón municipal, onde nos xuntabamos os do equipo logo de adestrar ou algunha noite. Perdoen, perdoade, eivos tutear a estas alturas da película(estas frases populares); perdoade. Antes de continuar co tema central que xustifica estas letras atropeladas, teño que falarvos do parqué do pavillón: foi o mellor parqué que os meus pés do corenta e seis teñan pisado. Refulxente, eléctrico, transparente por limpo, pegañento no punto idóneo para pisar, era un mar de aceite para o balón. O motivo da súa excelente conservación era o trato obsesivo e escrupuloso que Carlos, un home duns sesenta e dous por aquel entón, cumpría con inimaxinábel mimo. A feble calidade que tiñamos como equipo só xustificou nalgunhas tardes a existencia daquela madeira que, sen dúbida, atopábase por riba da pobreza do xogo que aquel equipo despregaba. Carlos, o conserxe fumaba tabaco negro coma un caníbal nicotinómano e adoitaba elevar por riba da decena, os guliotes ao branco ou tinto ao longo do día, e foi o mellor conserxe que coñecín, algún día falarei dos conserxes. Poida ou non que Carlos se atopase naquela ocasión no Lusco Fusco, xurando ou recibíndonos ao saúdo de chavalada, pois así nos berraba, chavalada cando nos vía chegar pola mañá camiño do adestramento. O caso é que atopábame, agora si, no Lusco Fusco, un garito que rexentaban dous irmáns calvos con cara de mala virxe, boa xente. Algúns do equipo reuniamonos e antes de falar, escoitabamos a Pachi, para os que non o coñezan, unha das zurdas mais exquisitas que teñan xogado ao fútbol sala, contando ao Regueira("ese enano es un pelotero", di Jesús Candelas do pequeno grande home de Arteixo, en referencia e deferencia á súa habilidade). Así que primeiro escoitabamos a Pachi, que tiña trinta e seis anos e o físico de Mick Jagger en forte, e ás veces entendiamos e outras non. Logo falabamos de: o fillo de puta do adestrador, o malnacido do preparador físico(un día cronometrei hora e vinte correndo polos montes de Verín, que se vía diminuto ao lonxe baixo trinta graos de calor longos), das fichaxes que non lle apuntaban a un cesto, de matar ao adestrador do Ourense, que saíra na prensa facendo o paiaso cun balón na cabeza, de costas ao adestramento que dirixía no intre da foto. Tamén falabamos de: Carlos o conserxe, de Brasil, historias das favelas que nos contaban Duda e Muniz, de pechar ao utilleiro no almacén, de matar ao noso adestrador, de matar varios adestradores, de historias de personaxes do fútbol sala, coma aquel coñecido gurú do fútbol sala nacional que había pouco chamara a un ex-compañeiro meu para pedirlle axuda. O pobre home, xa levaba varios anos retirado, e sabendo que ao meu colega o patrocinaba unha coñecida marca deportiva, pediulle cinco polos de manga curta e unhas equipacións de adestramento. Cando o meu colega lle preguntou a motivación de tal pretensión a contestación foi a que segue: resultou que se atopaba gravando uns vídeos que ían formar parte dun próximo libro(xa ten publicado varios), até aí todo ben, pero o curioso do asunto era a temática do libro: "La preparación física de los toreros"; atopábase gravando os vídeos de preparación física con cinco matadores profesionais e para iso era a roupa. Normalmente, unha anécdota deste tipo, da que eu non a teño entre as trinta mellores anécdotas do fútbol sala, podía chegar até a fase final das tres mellores anécdotas da tarde, tardes que se consumían logo do adestramento entre contos deste estilo. Resumo a continuación as outras dúas finalistas:
- contada por Muniz, un brasileiro daquel equipo, que se atopaba na reunión: a historia dun enorme negro internacional brasileiro, negro de metro noventa, que nunha concentración, compartindo habitación cun afamado zurdo brasileiro, soubo que ía recibir a visita dos médicos para o control anti-dopaxe; Non é que o negro se dopara, él gostaba de fumar mariguana polas noites, namentres poñía xeo nos nocellos. Foi entón unha noite que lle preguntou ao seu compañeiro que podía facer. O outro díxolle que bebendo bastante leite, podía superar o control limpamente, sen problemas. Á mañá seguinte, logo do adestramento, camiño do hotel pararon o negro e o compañeiro nunha tenda, e o negro colleu varios litros de leite, e bebeu un litro enteiro antes de chegar ao hotel. Logo púxose mal do estómago, levaba varios días bebendo leite coma Rómulo e Remo, e foi que soubo que co leite non ía chegar, polo menos tendo en conta que tamén fumaba mariguana coma quen bebe leite. Así que chegou o día do partido e aconteceu o que o negro non quería: no entretempo comunicáronlle que lle tocara no sorteo ir mexar, ir mexar para o control. Ao malpoucado non se lle ocorreu outra cousa que simular un desfalecemento no medio do xogo, e foi retirado en ambulancia camiño do hospital, onde pasou a noite. Librou do control.
Ao rematar o partido, co negro no hospital, o seu compañeiro de habitación atopábase no vestiario, os demais preguntaban que acontecera, que acontecera, que foi, que foi?, e nun intre de debilidade e anoxamento, seica o porteiro do equipo achegouse aínda coa toalla nas mans á súa taquilla e metendo as mans no peto do chándal, e sacando unha man de mariguana, berrou en pelotas: "Por isto, poja!, por isto, foi pola macoña(maconha, mariguana), fillos da puta!"
-Agora refiro a outra finalista. Anécdota contada por Bomba, un porteiro de Murcia que xogaba conmigo aquel ano, ás veces enroscaba ben as mans e non metía para dentro as que ían fóra; nela permitireime imprudencias lingüísticas que nos permitan saborear a anécdota en toda a súa grandeza. É o que segue: "...y entonces el hijo´puta del andaluz, que eso sí, era un fenómeno... con el balón en los pies era un fenómeno, el hijo´puta la armó...el tío le daba a la farlopa que paqué, gastaba todo el dinero en las máquinas, no se entendía bien con la mujé, bebía como un carretero, le gustaban de carajo los relojes, los relojes le gustaban al hijo´puta, pero le gustaba robarlos en los torneos, limpiaba los vestuarios el cabrón..., azta le robó al joputa aquel del conserje de aquel pabellón de Las Palmas que nos entró en la primera vuelta en el vestuario...no os recordais, sí, joder, aquel que creo que palmó, que se meó dentro del veztuario llamándono hijos de puta, decía el cabrón, pue azta a ese le robó el cabrón del andaluz...que porqué la armó? digo que ezte andaluz nos la lió un día, jugando en Tenerife, coño, al tío lo expulsaron, andaba encabronado ya con el presi, que era otro joputa, hai que decirlo, pero eso no se hace, eso no se hace...cabrón...lo que hizo fue que cogió y en el vestuario, el tío con la bronca por la expulsión, el partido aún seguía, se duchó y nos robó toda la pasta a los compañeros, y los relojes, coño, y robó también algún par de zapatillas, cojones...y robó en el otro vestuario, joder, y se piró al aeropuerto y avión pa´Cadiz y nunca má se supo, oztia, y azta ezte año que lo vi en un partido de la televisión, que bien hace la bicicleta el hijo puta...que bien la hace, zá, zá...os juro que si lo cojo le rompo la puta cabeza.
Logo desta incursión nese submundo do deporte de elite, continuarei co relato principal que tentarei concluir sen mais interferencias. Como digo, naquel bar entraba todo tipo de xente, e entre estas anécdotas íase o tempo. Sen sabelo, atopabámonos a piques de presenciar unha grande historia que é a que segue; vimos polos vidros do local como un antigo Mercedes branco, destes que saen nas persecucións polas rúas de Tetuán, ese modelo, se detiña diante da porta do bar, matrícula portuguesa. Do interior do mesmo desembarcaba un inmenso negro, case que dous metros, sobrepasando con gusto os cento vinte quilos, con varias cadeas de ouro, tamén aneis, e botas suxas, camisa aberta por debaixo dun inmenso e grasento peito, que só escondía pelo xeneroso, pendentes, cara de mala virxe, cara de fódase pá. Do asento traseiro baixaron dúas mulleres tamén de cor, vestidas con extravagantes e minimalistas vestidos, con faciana aburrida e perdida. No mostrador atopábanse uns rapaces do povo que xa ían algo encendidos e nese intre, na nosa mesa, Pachi dixo: -Ese negro é o primo de Océano. Non é broma. É o primo de Océano.
Océano: mítico centrocampista da Real Sociedade, de cando Atocha, que xogaba co dez ás costas, xogador negro, cun físico de leñador e unha exquisita técnica, cunhas enormes patillas que sempre chamaron a miña atención, as patillas de Océano. Compartía equipo con Carlos Xabier, outro portugués da Real Sociedade. Botas negras, sen marca coñecida, probablemente Adidas baixo a graxa, Adidas modelo World Cup. Lembremos para os que se incorporasen agora ao fútbol, que as Adidas World Cup teñen os tacos de aluminio, e as Adidas Copa Mundial, teñen tacos de goma en negro.
Todos miramos ao Pachi, e contemplamos con mais ou menos disimulo os pasos do primo de Océano no bar. Un dos rapaces do grupo que se atopaba na barra, un rapaz que sempre ía contra o Dépor cando o televisaban no bar aquel, e que por certo comezou a tempada con dez dedos e rematouna con nove, pois era carpinteiro e non andivera vivo coa serra eléctrica, comezou a falar co primo de Océano, era un chaval gracioso, aínda con nove dedos. O caso é que a conversación foi subindo de ton, eu xa non me atrevía a ollar para o primo de Océano, que antes tiña os ollos moi brancos, e agora se lle vían vermellos, e foi que o chaval achegouse un pouquiño mais ao animal aquel e díxolle sabes o que? eres o fillo de puta dun negro. Inmediatamente o silencio apoderouse do bar, que estaba en Verín, pero ben puidera ter aberto no Far West naquel intre, tal era o grao de tensión e incertidume que nos invadiu a todos. Resulta que o fillo de puta do negro achegou a enorme cabeza rapada á faciana do fillo de puta aquel do carpinteiro con nove dedos, e quedou mirando uns breves segundos para el, cunha mestura de sorpresa, ledicia e indignación, ninguén se moveu. Todos nos identificabamos en décimas de segundo co carpinteiro ou co primo de Océano. O primo de Océano pousou a man sobre as costas do coitado de Verín e foi que lle dixo estas solemnes verbas, nunha mestura de portugués galeguizado, ou ao revés:
-O chavalo ten bos coiós. Eu vou convidar voçé, pá. Cerveixa?
Logo duns segundos de incredulidade, todos os asistentes a aquela escea bíblica, rimos coma se alguén tivera contado o mellor chiste da historia universal, e non aconteceu nada mais. E iso foi o mellor que puido acontecer. O primo de Océano.
PD: Con vostedes, Falcao...http://www.youtube.com/watch?v=MEvkTz6I7sg&feature=related
E tamén unha canción: http://www.youtube.com/watch?v=SmhP1RgbrrY
