Corgo City: A miña verdade

O Certame Terras de Chamoso de relatos ten un gañador, un chaval da zona, un bo chaval...

Nova extraída do diario El Regreso, nunha esquina da sección comarcas.

sábado 19 de DICIEMBRE de 2009 el progreso
El concurso literario Terras de
Chamoso ya tiene ganadores


redacción
LUGO. El lucense Lois Pérez
Díaz, por la obra ‘A miña verdade’;
y el moañés Xosé Daniel
Costas Currás, por el poemario
‘O delicado cheiro de Aumaxab
Marma’, han logrado el primer
premio de relato y poesía, respectivamente,
en la categoría de
adultos del certamen Terras de
Chamoso. El jurado del concurso
literario convocado por Arumes
do Corgo dio a conocer ayer los
trabajos premiados de entre las
70 obras presentadas, 39 de ellas
en relato corto y 31 en poesía.
El acto de entrega de premios
se celebrará el día 26 en el centro
sociocultural de O Corgo, a partir
de las nueve de la noche.

http://www.youtube.com/watch?v=4ELjbUGEZjc&feature=related

Mención especial para A Distancia

En Abelleira, sendo as 16.00 horas do día 26 de setembro de 2009 reúnense os membros do xurado do IIIº Certame de Relato Curto "A Orola", organizado pola A.C.R. Ponte Vella de Abelleira.

O xurado formado por:

• Dona Caridad González Cerviño(Presidenta do xurado e Presidenta da Comisión de Cultura, Educación e Patrimonio histórico-artístico da Deputación da Coruña).
• Don Xosé Manuel Sande Chouza (Mestre e xornalista de La Voz de Galicia).
• Don Xosé Antonio Formoso Lado(filólogo)
• Don Antonio Priegue Leis(secretario do xurado, con voz e sen voto.

Despois de comentar os relatos e deliberar sobre os mesmos o xurado decidiu por unanimidade:

Conceder o premio como gañador ao relato presentado baixo o lema "Axóuxere". Unha vez aberta a plica correspondeu a autora Rocío Leira Castro co título O ALPENDRE DOS MEUS SOÑOS.

Así mesmo, o xurado quixo facer unha mención especial ao relato A DISTANCIA de Lois Pérez Díaz.

Sendo as 18.00 horas levantouse a sesión e redactouse a presente acta da cal como secretario dou fe.

En Abelleira, 26 de setembro de 2009

Galicia Bilingüe: Borges, os caníbais e Stevenson

Non todas as palabras do título pertencen á mesma caste: Galicia Bilingüe, a asociación, non debería figurar nunca ao carón de Borges(non as noces, senón o arxentino), os pobres caníbais da Polinesia e o Stevenson, pero permítanme que o deixe así sen máis para agora amosarlles o que sen dúbida algunha constitúe un "didáctico" e "respetuoso" exercicio de intolerancia cara a miña persoa por parte desta asociación veciñal galega( ao seu pesar), a partires dun correo recibido na escola onde traballaba hai dous anos, e que por puro diletantismo me decidín a respostar, sen agardar ser requerido de novo por dita asociación, en claro estado de desenfreno brasileiro, pero que deixa ben claro o nivel de fondura intelectual deste colectivo aldraxado nos seus dereitos, sempre á fronte da vangarda intelectual(ou tan só sempre á fronte, máis ben).

Agardo saiban perdoar certa inocencia na argumentación pola miña parte, aínda non revisara de xeito adecuado o tema idiomático, agora tampouco son un grande experto, pero daquela escribírao a título individual, dende a perspectiva dunha persoa que traballaba de mestre substituto e lía por azar aquel correo; admiren tamén a prosa fluída e erudita, ancorada na reflexión calma e no trato respetuoso dos responsábeis de Galicia Bilingüe. Sen máis, velaí van os correos:

Correo 1, lido na biblioteca da escola unha mañá do 15 de Abril de 2008:

----- Mensaxe orixinal -----
De
info@galiciabilingue.es
Data
Mon, 14 Apr 2008 16:38:49 +0200 (CEST)
Para
undisclosed-recipients
Asunto
Conferencia Galicia Bilingüe
Estimados Señores:En un archivo adjunto les enviamos una carta de invitación para asistir ala conferencia que Galicia Bilingüe celebrará el próximo viernes, día 18,a las 20.00 horas, en la ciudad de Lugo (Gran Hotel de Lugo). También lesenviamos una presentación en Power Point con imágenes de nuestrasanteriores conferencias.Un saludo de Gloria Lago, presidente de Galicia Bilingüe.

Resposta do mestre substituto Lois Pérez, ás 13:55 da mañá do 15 de Abril de 2008:

Estimad@s membros de Galicia Bilingüe(á atención de Gloria Lago, presidenta de Galicia Bilingüe):

Diríxome a vostedes para comunicarlles que non asistirei a dito acto que a súa organización celebra. Malia iso, quixera manifestarlles os motivos para non facelo:

1. As ideas que vostedes promoven, por riba de achegarse a posicioamentos anticonstitucionais, parten de supostos que na realidade non se dan, isto é, unha suposta marxinación do castelán e un hipotético dereito vulnerado a elixir que non é tal. Tod@s temos dereitos, pero tamén temos obrigas, de natureza constitucional.

2. Pensar ou o que é peor, querer facer pensar aos demais, que o galego e o castelán están en igualdade de condicións con respecto ao seu uso por parte da poboación, neste caso a comunidade escolar, iso é unha infamia.

3. O bilingüismo é un feito fácilmente corroborable en Galicia. Agora ben, o uso dun e doutro idioma, e as dificuldades para o seu uso non son as mesmas nunhas zonas que en outras, se ben a nivel estatístico, o estudio da situación idiomática informa que o uso do galego é moito menor que o do castelán, e que evidentemente atópase en claro retroceso e desvantaxe con respecto ao castelán en moitos ámbitos sociais.

4. A súa organización agocha unha ideoloxía política determinada que, ao abeiro de determinadas problemáticas de ámbito estatal(concretamente, o País Vasco e Cataluña) que un determinado Partido tenta promover como asuntos de capital importancia, pretende trasladar de xeito análogo a Galicia, cando obviamente iso non se corresponde coa realidade.

5. Non me interesan as xuntanzas de xente que o último que pretende é resolver os problemas reais da cidadanía, senón plantexar problemáticas de natureza política, transformándose en sinxelos voceiros de formacións políticas e non en membros con capacidade propia para pensar e movilizarse.

6. Non me interesan as xuntanzas (como a que a súa organización celebrou en Vigo, de xeito suntuoso por certo) na que se descalifica a distinguidos membros da comunidade cultural galega tan só por non defender posturas como a súa, e posuír ideoloxías distintas.

7. Galicia Bilingüe pode ubicarse no imaxinario colectivo, á mesma altura doutras organizacións que até hai ben pouco tamén saíron á escea pública e que axiña como naceron, pronto se esvaíron misteriosamente. Poñamos algúns exemplos: Manos Limpias, Agua para Todos...etcétera, lémbranse?

8. O idioma, neste caso o castelán e o galego, son fonte de riqueza, un xeito de intepretar a realidade, legado cultural dos nosos devanceiros, nexo de identidade, e o seu uso non é antagónico, senón complementario(xunto coa aprendizaxe doutros idiomas, cantos máis mellor), e isto fai medrar ás persoas, e achégaas a plenitude persoal, que as pon no camiño de ser cidadáns mais capacitados para decidir, para saber, para actuar...Para vivir mellor. E teñen que saber que o feito de que vostedes non compartan a importancia por igual dos dous, ou a discriminación histórica dun deles, isto é, o galego, non significa que as institucións non teñan que cumprir coa súa obriga de defender o propio patrimonio lingüístico e cultural, tentando discriminar en positivo o uso do mesmo, sen negar a importancia do castelán, que por suposto a ten, tanta como o galego. Pero o punto de partida non é o mesmo.

9. Cando de verdade teñan propostas coherentes que ofrecer á cidadanía, cando menos, falaremos.

Atentamente, Lois Pérez Díaz , mestre substituto 33337051-T

Correo recibido ao día seguinte por parte da asociación Galicia Bilingüe, xa dirixido directamente á miña conta de correo:

Señor Lois Pérez:

Dicir que as nosas propostas son inconstitucionais amosa un notable graode ignorancia (niso compite con Manolo Rivas, que non le do que fala). E iso que a xurisprudencia do TC parécenos verdadeiramente disparatada - ten párrafos memorables, a parte de non ter nin idea do que é 'centro de gravidade' en Física - no que atinxe á STC 337/1994, xa que di o que a CE dí o que claramente non di (compartimos o voto discrepante de Diáz Eimil eos criterios que sostiña de aquela o TS). No resto debería vostede informarse das nosas propostas, e no que atinxe a que somos instrumentosde certo partido político fai que a sua catadura moral sexa consideradacomo ben baixa por nós. O punto 8 do seu correo encaixa perfectamente conque propón GB, e desde logo non coa presente normativa lingüístcia deGalicia. As linguas non teñen dereitos, e os cidadáns deben ter dereito aempregara a que queiran ( e a aprender a que queiran, mesmo estamos encontra da obriga do deber de saber castelán, que, por outra parte, é undeber imposible de esixir ou de sancionar aos 'infractores'). Estude as políticas lingúísticas dos países democráticos: todas están, com matices,baseadas nas propostas de GB, e ningunha se achega ás que se levan a caboen certas rexións de España. Desde logo, é un problema que haxa mestres con ideoloxías totalitarias no ámbito lingüístico, e tamén certo grao deignorancia: é un risco para os seus alumnos, aínda que tales especimens abondan no sistema educativo, e non só na rede pública. Así saen alumnos, compunxidos, que din que non son quen de falar a súa lingua propia e barbaridades coma esa (curioso que alguén non saiba falar a súa propia lingua: os mudos seica).Mellor que non vaia a nosa conferencia e aproveite o tempo para estudar, mestre substituto, aínda que algo aprendería, sonbre todo en materia de dereito comparado. Máis que nada para non dicir disparates ou manipular a realidade ou as propostas de outros. Saudiña.

Correo enviado por min, o mestre substituto(daquela), na mesma semana:

Obviarei o de estimados:

"Ideoloxía totalitaria", "ignorancia", "compite en ignorancia"...Que máis podo engadir? Comprobo non sen indiferenza(isto é, con indiferenza) a linguaxe que vostedes manexan para contrastar as súas ideas coas miñas. Non dubido do seu coñecemento do dereito, pero semella sensato pensar que o tema da lingua require algo máis que o coñecemento do dereito...Diversas formas da sensibilidade. Engaden que compito en ignorancia con Manuel Rivas: as súas palabras énchenme de satisfacción, pois non agardaba eu na mañá de hoxe recibir loubanza semellante. En canto ao de "especimen", tan só engadirei que se escribe con til( espécimen ou espécime) en castelán e en galego, e deberían coidar a ortografía indistintamente do idioma que usen. En canto ao significado do termo, totalmente dacordo, engado: ser, exemplar coas características principais que definen a unha determinada especie.

Neste punto, penso agora en Herman Mellville, o autor de Moby Dick(hai edicións fantásticas en castelán e en galego, de feito, en case que calquera idioma no que se sintan aldraxados), que embarcou polo Índico e logo desertou indo a parar a unha illa das moitas que na Polinesia son. Alí, topou, coma min, cunha tribu de antropófagos(forma culta de caníbais) que o acolleron, ao contrario que vostedes, con fondo respeto, antes de que liscara dalí.

"...mesmo o dereito a non saber castelán..." Ben, aquí coido que non se poden facer afirmacións tan lixeiras, e remítoos ao punto central do meu anterior correo: a lingua, por riba de ser un determinado xeito de expresarse, constitúe un legado cultural que vostedes son incapaces de valorar, e soster posturas como as que vostedes refiren na súa carta, é case que alinearse co todo e coa nada; por suposto que hai moitos dereitos que se poden defender, así poderiamos defender o dereito a non ir á escola tamén, ou o dereito a saltar os semáforos en vermello..A viaxe a ningunha parte. Aquela película do Fernán Gómez(excelente) ou o disco de Bunbury(do mesmo nome) na que os cómicos vagaban polos pobos sen rumbo. É unha boa metáfora do lugar a onde vostedes se dirixen: a ningunha parte. Pero gostaríame insistir nun punto básico: o feito de que vostedes non teñan a preocupación dabondo pola conservación dalgo que trascende o que é unha lingua, non implica que as Administracións non teñan que estar na obriga de preservar un patrimonio que forma parte da esencia dos que aquí vivimos(dalgúns, por outra parte) e que conforma un patrimonio de todos de calquera xeito. Iso non exclúe o coñecemento do castelán, eu non estou defendendo prantexamentos extremos, pero a discriminación en positivo do galego é unha medida necesaria e pertinente. Os cidadáns, na medida en que se atopan nun lugar onde teñen a sorte de posuír dúas linguas(cando menos), están en disposición de gozar e de usar un patrimonio cultural inmenso, aprender a valoralo, para poder decidir dende o coñecemento e a sensibilidade pola lingua, polo que comporta, para gañar en calidade de vida. Iso non se consigue do xeito que vostedes promoven, baixo un bilingüismo tan indeterminado que abonda con ingresar no seu foro, para saber de que están a falar, a aniquilación. A liberalización xa ten outros terreos, onde por desgraza, se reproduce o que acontecería co idioma: o grande come ao pequeno, e o último que peche a porta.

Reclaman vostedes un suposto paraíso idiomático(xa sabemos a que conduciu o bilingüismo armónico, verdade?) no que cadaquén elixe en liberdade, coma quen fora mercar froita. Estabrecen un decálogo no que, polo visto, a ausencia de posicioamentos mais explícitos é unha constante, e por riba, en cartas coma a que tiveron a ben facer para respostarme, caen nos tópicos e en sentenzas de tribunais, cando o que se lles pide é que razoen, e a poder ser, emitan argumentacións..

Ah, agora xa o entendo, son vostedes borgianos. Defenden o esquecemento(do idioma neste caso) coma unha manifestación complexa da memoria.

P.D.: E que hai do dereito ao islandés, refírome ao dereito de mexar en territorio islandés?

A chave

Hoxe quería escribir unha historia, pero ultimamente non me sinto capaz, quería escribir unha historia na que dous chavales de Antas de Ulla duns vintedous anos decidiran vir a Lugo ao San Froilán, non sei, supoño que sería unha historia que escoitei un día de domingo desaiunando con dous amigos meus, antes de ir botar un partido de fútbol en pleno verán. Sí, definitivamente, a miña intención era escribir unha historia así. Un dos dous rapaces desta historia, de nome Xosé Manuel, chamaría ao seu primo, Damián, un chapista do barrio da Piringalla, un tipo capaz de vivir dous anos en Viveiro coa súa muller, e deixala pechada na furgoneta do taller ao tempo que él, vestido co mono azul, tomaba unhas copas no pub de moda ás dúas da mañá. Damián sentiría unha fonda ledicia ao recibir a chamada de seu primo máis novo, o Xosé Manuel, e sabendo a intención del e do seu amigo de querer saír por Lugo no San Froilán, él accedería a deixarlles a chave do piso para que dormiran na súa casa a fin de semana, posto que Damián aproveitaría a festividade para marchar á vila coa súa muller, natural de Castroverde. Xosé Manuel e o seu amigo, de nome Marcos, Marquitos, Marquiños, Marqui, collerían un bus para Lugo e chegarían o sábado pola noite á estación de autobuses, onde decidirían coa clásica présa por se embebedar pedir catro cubalibres cada un no espazo dunha hora. Alí, comezarían a dicir incongruencias sobre o feito de embebedarse, farían o bruto ao ver pasar pola rúa a dúas chavalas dun ciclo de perruquería que camiñaban cara a zona da festa, e alucinarían ao ver a dous indios con sombreiro pedir un café con leite. Esa historia, seguiría co paseo entre as barracas até un bar e pub dun amigo de Damián, o lugar onde tería deixado a chave para que a recollera seu primo. Unha vez alí, e logo de intercambiar unhas palabras co amigo de seu primo, tomarían outras catro copas cada un e recollerían a chave, e logo chimparíanse á noite deambulando polos pubs e bares ateigados do centro, vomitando nun lavabo, tentando ligar con dúas mozas que atoparían na Praza do Campo, cegas perdidas coma eles, sen obter os resultados agardados polos dous aventureiros. Xosé Manuel, algo quente, diríalle ao Marcos, Marquitos, Marquiños, ou Marqui que tiña que ir urxentemente ao baño, e entón entran noutro bar. Alí, Marquiños entreteríase agardando vendo como dous rapaces con pinta rara falaban de revolución, e él pensaría nun Ford Escort ben preparadiño con turbo que tiña un amigo da pandilla, aló en Antas de Ulla, que seica o puxera a cento cincuenta por hora coas luces apagadas. Xosé Manuel pola súa parte, e en tanto facía cola no baño, vería como unha rapariga ben nova se atopaba vomitando suxeitada por dúas amigas na porta do baño de mulleres; sentiría unha grande excitación ao ver de esguello o escote da afectada mulleriña así como ao intuír a tea dun tanguiña ben sedutor, cambaleando caprichoso por riba do pantalón axustado. Xa no interior do baño, Xosé Manuel decidiría trocar a súa intención de botar unha mexada coa que aliviarse, introducindo un segundo elemento aliviador: unha boa e transgresora palliña que calmara aquela excitación de había uns minutos, tamén pensaba Xosé Manuel, a súa loucura particular, que carallo, era o San Froilán, non se viña a Lugo todos os días, e así tentaba concentrarse ollando cara o espello no escote da rapariga que se atopaba tan mal aló fóra, no corredor, e de paso, a imaxe fugaz dun Ford Escort, o mesmo no que se atopaba a matinar na barra do bar o Marquitos. E sen querer que ese fora o último pensamento antes de correrse, lamentabelmente foi o último, detalle polo cal o Xosé Manuel non sairía moi contento do baño. Tomarían algo máis alí, e catro rapaces de Albeiros ofreceríanlles unhas ostias logo de que se lles caera unha copa por riba da cazadora dun deles. Algo saturados polos excesos e polo medo de apañar uns paus, xa eran as seis da mañá, os dous aventureiros decidirían coller o camiño da casa, pedindo un taxi. O tipo do taxi falaríalles do mal que ía a xente esa noite, e dun amigo seu que un ano, cando o taxista era novo, estrelara o taxi na fachada dunha sucursal bancaria da Praza de San Pedro, e logo saíra do coche e seguira de festa até que o detivera a policía. Finalmente, chegarían ao fin ao piso do Damián, no barrio da Piringalla, nun edificio de recente construción. Subirían no ascensor, e logo de abrir con dificultade a porta, entre gargalladas, camiñarían até a cociña, onde con algo de fame explorarían a neveira: catro cervexas, un par de iogures con marmelada, algo de xamón, iso antes de se decidir por uns chourizos envasados e coller catro ovos e fritir todo xunto en aceite fervendo, enchoupando toda a cociña de graxa, entre agradabeis recordos da bebedeira, animaladas en voz alta, incluída a palla que Xosé Manuel se fixera pensando finalmente no Ford Escort do amigo de Antas, coche do que falaran no traxecto en bus cara Lugo, feito que explicaría a coincidencia no pensamento dos dous rapaces, coincidencia confesada polo Marquiños, metendo chourizo na boca coma un morto de fame e bebendo cervexa coma se fora rematar o mundo aquela mesma noite. A continuación, Xosé Manuel camiñaría cara o baño a mexar, advertido previamente por Marquiños de que desta volta non se palleara. No corredor, cruzaríase de esguello coa silueta dunha rapaza que entraba nunha habitación do piso. Será outra amiga da muller de meu primo, ou unha irmá da muller, que carallo máis ten, pensaría Xosé Manuel. Ao tempo que Xosé Manuel tiña pensamentos deste tipo, Marquiños atoparíase rematando os chourizos e os ovos fritidos, erguendo cara o balcón e reparando nas luces encendidas dunha cociña noutro edificio calquera, nos zapatos e na lavadora, cousas deste estilo, antes de decidirse a camiñar cara unha das habitacións para durmir. Entón, ao abrir a porta dunha das habitacións e acender a luz, vería con arrepío e sorpresa a unha muller cos ollos saíndoselle das órbitas e totalmente espida berrando debaixo do cobertor e a un home con trazas de chamarse Sito, cagándose en Cristo, chaval, que te mato, me cago na Virgen, cun peito ben poboado de pelo e de mala ostia. Aparecería o Xosé Manuel pola porta, tu quién eres, joder? E entón o fulano, xa erguido e cagándose en todo de novo, tirando sen querer un bote de colonia ao chan, mecagón...Vos fulmino, fijaros bien, fillos de puta!! Entón tería lugar unha torpe conversa, na que Xosé Manuel diría que era primo do Damián o chapista que lles deixara a chave para saír no San Froilán, e Sito, o auténtico animal en pelotas e inquilino ofendido daquela casa diría que o Damián vivía no terceiro esquerda, non no dereita, e que os mataba igual, e entón Xosé Manuel, vendo perigar os seus fuciños sacaría a toda velocidade a chave e diría que abrira con ela, que foran mirar se pensaba que mentían. De seguido, tería lugar a escea estrela da historia, na que o Sito espido, o Marquiños pálido do medo pero aínda cun anaco de chourizo fritido nunha man e os fuciños cheos de graxa do ovo fritido e o Xosé Manuel cun bote de cervexa na man comprobarían como a chave que seu primo lle deixara, abría a porta do terceiro esquerda pero tamén a do terceiro dereita. Pasados dous días, saberíase que o construtor, un home adicado ao gando que levaba a contabilidade da construtora nunha libreta coa figura de Lucky Lucke, e nun xesto de excesiva confianza a un encargado de obra, deixara nas súas mans a elección das pechaduras, e que un erro fortuíto provocara o grave malentendido. A frase remataría cunha frase xenial relativa ao azar, a chave, o destino e o San Froilán, pero síntome incapacitado para facelo, polo cal mando a historia ao carallo. Por certo, a historia é verdadeira.

http://www.youtube.com/watch?v=dv1bM0pp_o4&feature=PlayList&p=2ADEF787BBBA2177&playnext=1&playnext_from=PL&index=61

Keith Richards, amosándonos a actitude debida

Dylan e Peter Buckley: alegato pluriforme do rock

Xullo de 2009. Parc Central Hotel, en Central Park, 2:00 da mañá, na Séptima coa 56, New York. Recén chegado da noite do Greenwich Village, que dicir, visión descomunal dos arañaceos da cidade, procedo á seguinte reflexión entre as bucinas ao lonxe, que carallo, Niullór, un español en Nueva York de Los Rebeldes, Peta en Nueva York de Lorca:

Explícome. Estaba a matinar escoitando "This dream of you" de Bob Dylan en cousas diversas e en apariencia inconexas. En primeiro lugar, afondando na letra de Estadio Azteca de Andrés Calamaro, porque de que fala Estadio Azteca? "...Prendido, a tu botella vacía, esa que antes, siempre tuvo gusto a nada. Apretando los dedos, agarrándole, dándole mi vida,a ese para-avalanchas...Cuando era niño, y conocí el estadio Azteca, me quedé duro, me aplastó ver al gigante, de grande me volvió a pasar lo mismo, pero ya estaba duro mucho antes...Dicen que hay, Dicen que hay, un mundo de tentaciones, también hay caramelos con forma de corazones...Dicen que hay, Bueno, malo, Dicen que hay mas o menos, Dicen que hay algo que tener,y no muchos tenemos...y no muchos tenemos...Prendido, a tu botella vacía, esa que antes, siempre tuvo gusto a nada." Cuino Scornik, co-autor da letra, mexicano de nacemento e arxentino en adopción, ten referido que as frases correspóndense cun paseo nocturno nas inmediacións do egrexio estadio, polo visto nunha situación persoal e fisiolóxica hostil, paseo no cal a silueta da enorme construción provocaría unha sorte de impacto catártico relacioado co desamor, imaxes da infancia pendurado ao valado do campo na celebración dun gol( ao paraavalanchas), a deambulación solitaria polas rúas do México D.F. , en combinación cunha mestura de guitarra acústica e española, baixo, caixón e piano nun ritmo moi propicio, e algo máis, que como dixera o poeta, ninguén sabe o que é, pero que é o máis importante.

Calquera que por curiosidade ou diletancia, ou casualidade se achegue a moitas das letras de Dylan, tamén en moitos outros (ou non tantos), incluído Calamaro, pero engadamos ao bote pronto Tom Waits ou Cohen, todos eles máis ou menos referencias obvias e de común acordo aceptadas por moitos afecioados á música, detectaría ás veces un certo hermetismo, pero cheo de incógnita e de pulsión vital: rúas, intres temporais rescatados en recordos, noite, misterio, e sobre todo, e na miña opinión que é ao que vou, o enfoque invariabelmente orixinal, o posicioamento dende o cal se leva a cabo esa escrita, a orixinal perspectiva coa que enfrontar a expresión dun determinado estado de ánimo, situación, imaxe... Na miña modesta opinión, e deixando a unha beira o asunto capital da ACTITUDE, pode que sexa este elemento, un dos eixos nos que se puidera encadrar o rock, trascendendo lixeiramente os aspectos musicais máis ou menos fieis ao propio xénero(non poderíamos negar esta presenza en cancións gloriosas tan alonxadas formalmente do rock, pero no fondo tan comprometidas nesta dirección: escoitemos ao Compay, ao Camarón na Lenda do tempo, Paolo Conte inventariando o amor, Jose Alfredo laiando nunha rancheira, Amos Milburn ou Johnny Otis no boogie- boogie, empurrando o blues ás portas do rock xa nos anos corenta neses pianos salvaxes, ou un blues- man roubando a bombilla verde dun taxi para empregala nos efectos da guitarra, e tantos outros, Santiago Auserón lembrándonos a importancia de saber que o desgaste do propio corpo é o único xeito de medirnos co lume do mundo...)

Din os rumorosos que os grandes letristas do rock foron Artaud( me destruía yo para así salvar a los demás, como Leopoldo María Panero sentenciaba en El Desencanto), Lautréamont nos Cantos de Maldoror botando espuma na primeira páxina, Ginsberg con palabras que súan directamente como apuntara o propio Dylan, Baudelaire, Bukowski e Roberto Bolaño. O enfoque. Lendo a poesía dos tres primeiros, a inclasificábel prosa do último e sobre todo, descubrindo e digámolo ben alto, reivindicando a poesía de Bukowski(...Escrutaba las rutas, la locura, la muerte...) nos poemas de Cando boto a vista atrás ou Senón tí entre centos deles igualmente excelsos, refulxe como nunca a lucidez do máis remoto sen máis, crúa e espida, experiencia sen filtro e procura da síntese, a palabra quirúrxica e incisiva, apuntando á desesperada cara as preguntas, querendo pasar por riba delas e sementando moitas outras, e en moitos intres gloriosos un pode advertir que case se puidera contemplar aquelo que nunca saberemos. E entón fala Borges: "...acaso sea eso el hecho estético: la inminencia de una revelación que nunca nos es dada" en Otras Inquisiciones. En definitiva, iso, a obstinación da persoa na procura da resposta, pero no exercicio consciente de que esa resposta non existe, no fondo esa Autopista chea de dor e de pracer, Vivir y Llorar, a importancia da viaxe en sí mesma, fixándose nas sombras do arcén...

Hai meses, durante a gala dos Premios de Teatro Radiofónico 2009, gañados por Rubén Ruibal e César Candelas pola historia dun boxeador que sempre perde, e ollando todo aquelo como espectador no Teatro Rosalía de Castro da Coruña(eu fixera a miña propia obra co Brais, coido que era unha historia ben boa), lembrei a historia que narraba Sam Shepard na crónica da Rolling Thunder Revue, como convidado daquela xira do ´72(creo), e na que se contaba que Shepard convidara ao Dylan á estrea dunha obra de teatro aínda que Shepard supoñía que Dylan non iría. Pero sí. E conta como no entreacto atopou ao Dylan nos baños cunha morea de anotacións sobre a obra que se estaba escenificando reflectidas en anacos de papeis que se lle caían dos petos. Intres antes do final da obra, Dylan tivo que ser agarrado polos seus amigos e sacado do teatro, pois comezara a vociferar na primeira fila erguéndose e dicindo cos papeis na man que non, que iso non podía ser, non casaba aquel final co seu razoamento. Que boa!

O caso é que a min gustoume a obra gañadora, a do boxeador, por varios motivos que agora non veñen ao caso, pero ademais porque me imaxinei a min mesmo coa faciana do boxeador que sempre perdía no medio do público. E de paso, un sentimento moi estrano, pois aquela gala era no mes de abril, cando se producía o relevo político en Galicia, e sentín o seguinte ao ver aquela cerimonia tan boa con aquelas luces, o teatro, a música en directo, a noite treboenta nas rúas da Coruña, chovendo, e foi coma unha mestura dun baile feliz de Scott Fitzgeraldt coa Grande Depresión e o París ocupado ao fondo dunha canción de Edith Piaf, imaxinei un teatro Rosalía arrasado e todos os alí presentes propulsados ao baleiro, incluído eu.

Idiot wind, ou porque los tiempos están cambiando de Loquillo. Lembro unha secuencia do Telexornal de hai días, no que tres políticos de distinta ideoloxía amosaban a súa opinión verbo da construción dunha glorieta. Saúdade i morriña, ea lo bés...

Pola fiestra corroboro a reflexión: dous taxistas fuman apoiados nun coche, un home durme no cartón, coches disparados e luces de cores, e noite, e misterio. Rematamos con Ireneo, sabio vispo da diócese de Lyon, Francia, no século dezaseis, que anticipou a fin do mundo no ano 2008. Subnormal.

Saúdos dende Manhattan Demoliciones Mohammed. Saúdos cordiais dende New York, despídese, Tedio Carrera. Boas noites, Milwaukee. Lembremos, como suxería Berkeley, que todo o pensado é vivido, e refírome ao Charles Berkeley, o Gordo Berkeley, mítico pívot dos Philadelphia 76Sixers. Por certo, un bo roqueiro tamén este Charles. Era.

http://www.youtube.com/watch?v=RtXwK6brRLI Estadio Azteca, de Calamaro

http://www.youtube.com/watch?v=iDirj-AvqtE This dream of you, de Dylan

http://www.youtube.com/watch?v=Q72M--DQY5Y&feature=related "situación de estupefacientes, rock, fútbol, sala de ensayo..."

O inspector Buceta: a misteriosa morte do depravado nº 3

No ano 2007, A Boca da Noite, programa radiofónico da Radio galega, dirixido por Quico Cadaval, remataba as súas emisións no mes de maio. O Cadaval, naquel último programa, radiou esta modesta historia que, por ser miña, cedo a Escritos Urxentes para que sexa colgada; é dicir, cólloa do meu arquivo e publícoa eu. Un saúdo ao Monsieur Cadaval, onde queira que se atope.

Inspector Buceta: a misteriosa morte do depravado nº 3

O inspector Buceta incorporouse tapando o nariz e ollando arrepiado o aspecto daquel home, que descansaba comodamente deitado coa cabeza aberta riba da beirarrúa. A luz da lúa, silandeira, xogaba coas casas suburbanas, e algunha moza, soñadora ou alertada polas sereas mecánicas do coche-patrulla asomaba á ventá e ollaba co pulso acelerado a escea do crime e aquela cabeza chea de sangue fumeante. O Buceta pensou na tristura das ambulancias nas noites fermosas de verán, e non tivo pena daquel pobre diaño, sen dúbida asasinado e precipitado á morte por mor dalgún axuste de contas. Prendeu un cigarriño, e nunha mirada perfeitamente estudiada namorou a aquela rapaza que ollaba dende a ventá.Chamade ós da morgue, díxolle ó Facal, o seu axudante. Namentres, pola radio do coche alertaban dun estrano e misterioso suceso dúas mazás mais atrás. Quedaba preto dalí. Axiña, teño un presentimento. No coche, Facal e o inspector Buceta divagaban sobre aquela sórdida concatenación de asasinatos sen resolver: os dous representantes de fármacos que se tiraran pola ventá dende a consulta dun psiquiatra tamén morto, un ancián de Parga asasinado no medio do esterco e por riba, a desaparición dunha interminábel serie de persoeiros ilustres da literatura, mesmo a morte en estranas circunstancias dun escritor tiroteado na Alameda, que reclamara para sí o Día das Letras Galegas, fixera que as tertulias radiofónicas e televisivas, mesmo os artigos dos periódicos foran ocupados polos principais periodistas deportivos do país, e que estaban sumindo o país nun entroido surrealista, mais aínda.

Logo chegaron, baixaron co pulso acelerado do coche e accederon á zona precintada pola policía. Ningún dos oficiais fora quén de entrares no lugar do presunto crime, mais unha cheirume tétrica, lonxanamente familiar, invadíao todo. O inmobre era un vello edificio de cinco prantas, de liñas sobrias, escuro, pero sobre todo, aterrador, pois ese era o efecto que o inspector Buceta sentiu no momento en que o ollou, sabéndose diante dun momento crucial da súa existencia. Ollou a porta da entrada, díxolle a Facal que agardase alí, sacou a súa arma, que por suposto ía cargada, e adentrouse na escuridade na compaña da lanterna. O cheiro procedía, contra o que procedía pensar, da pranta baixa. Unha porta de madeira entreaberta regateaba un fío de luz e Buceta, abríndoa por completo, entrou de vagar, vixiante, preparado para disparar. Unhas escaleiras estreitas e podres ofrecían a única opción de baixar ou ficar alí, no recibidor. O inspector decidiu baixar levando un pano ó nariz, pois o cheiro era cada vez mais insoportable. Descendeu e lembrouse daquela rapaza que ollaba dende a ventá había quince minutos, e pensou que tal vez fora mellor idea ter tentado á sorte, dicirlle un par de frases inolvidables e ver como ela deixaba caer a bata e ficaba espida ao tempo que se borraba da ventá. Logo o Buceta subiría as escaleiras do edificio, febril, chegaría á porta e comprobaría que a porta estaba aberta, mais coa cadea posta. Polo pequeno recuncho anunciábase de súpeto a rapaza e dicía que se tanto desexaba entrar , tería que derrubar a porta, e logo perdíase espida polo corredor do piso, anunciando verbena cun andar insinuante. O Buceta pensou que non dubidaría en dar dous pasos atrás e logo en diante e destrozar a porta, a cadea coma un animal, botar a correr por aquel piso descoñecido na procura da rapaza e logo entregarse os dous á loucura sexual, coma dous sordomudos en tanto que o mundo ardía, ou se afundía na última guerra dos tempos para desaparecer.

O inspector voltou en sí e pensou que todo aquelo non ía poder ser si primeiro non resolvía aquel caso, saíndo por suposto, polo seu propio pé daquel sórdido lugar, demoníaco. Pensou que había moita diferencia entre saír dun edificio polo teu propio pé, coas dedas mirando á fronte, que saír coas puntas dos pés inmóviles e ollando cara o teito, en decúbito horizontal, co xuez de paz diante dos camilleiros. Así que chegou á pranta baixa e o que alí viu fixo que a náusea, a túa, a miña ou a de calquera Camus percorrera a súa anatomía. Un corredor infinito, que se perdía na escuridade, dividía a estancia nun espazo descomunal, enorme. Calculou polo pronto, centos, cecais miles de habitacións a un e outro lado daquela sorte de camiño infernal. Estranos ruídos adornaban aquel horror, mais o inspector Buceta comezou a andar. As paredes estaban cheas de frases inintelixibles, se cadra pensamentos inconexos, cunha tinta roxa que o inspector xulgou sangue. O teito estaba tamén escrito. Ollou as dúas primeiras habitacións, a un e outro lado, e berrou aturdido. As sucesivas habitacións, acollían os corpos lobotomizados do Borges, do Cortázar, do Dante, do Séneca,do Homero, do Hipócrates, do Cirlote, do Kundera, do Cunqueiro, do Castelao, dos rockeiros dos setenta, senón réplicas exactas, ficaban pendurados do teito, e equipos informáticos, funcionando, semellaban recoller a inédita actividade mental daqueles mortos. A samba, a bossa nova, o folk, os solos imposibles do Charlie Parker, toda a música mediterránea, os ritmos africanos, o blues, mesturábanse e soaban cada vez con mais forza facendo que aquelo causase case que a loucura na mente do inspector. Continuou camiñando, fregando os ollos coas mans para comprobar que non fosen delirios. Caíanlle as bágoas e sostiña con forza a pistola. Milleiros de libros, escritos literarios, teatrais, anecdotarios, amontoábanse naquel lugar, sen dúbida o mesmo inferno. Miles de mulleres de tódalas idades corrían espidas ou non e desaparecían por detrás de cortiñas que logo viraban fantasía deixando de ser realidade. Helenio Herrera, Coubertain, Kurt Cobain, historias do tango, noites que semellaban días nun mesmo segundo, o inspector puido ver en direito o seu propio enterro, e logo nacía, mais nada era seguro, todo era ilusión. De súpeto, naquel baño de irrealidade, o silencio chegou e a luz liscou. Viu unha mesa, cunha pequena luz. Achegouse e de súpeto viu unha ventá. Mirou por ela e puido ver dous homes mortos con sendas etiquetas cravadas no peito. Leu: “Augusto”, “Albanés”. Escoitou, procedente do corredor, unha voz perdida que falaba sen sentido: “Síntoo, albanés, augusto, …pobres guerreiros, nada ten sentido xa, por qué, por qué, por qué!!!!!” Logo a voz calou. O inspector Buceta achegouse á pantalla do ordenador que misteriosamente aparecera riba da mesa e leu algo que o deixou mudo:”…o inspector Buceta tremía e ollaba a pantalla do ordenador, decatándose de que a historia que estaba a ler eran os sucesos que aconteceran na súa vida durante a última hora. De súpeto, sentiu unha pistola na cabeza. Era o depravado nº 3, naquela sorte de inferno mental. Disparou, pero en tanto que a bala se alonxaba na cabeza do inspector…”

O inspector Buceta tivo o tempo xusto para reaccionar antes da última viaxe, ollou a faciana daquel pobre diaño, o autoproclamado depravado nº 3 e disparou. Os dous caían paseniño polo aire cheirento daquel lugar na procura do chan, e mesmo se adicaron un sorriso, antes de abrir a cabeza e desaparecer para sempre.

Abriu os ollos e reaccionou. O onirista Martínez mirou a monsieur Cadaval, que agardaba o veredicto daquela misteriosa visión onírica que un ouvinte tiña enviado naquel preciso momento. Logo todo acabou. A Boca abriuse máis e máis e logo aquela rapaza e eu perdímonos na noite. Unha noite escura, húmida, e quente.

P.D.: Escóitese ao tempo que se lé. http://www.youtube.com/watch?v=OE9MssyhWrM

Preguntas de Giovanni Papini

Identidade. Sacar o D.N.I. á segunda. Eu identifícome...Porqué? E porque se tería alguén que identificar constantemente con segundo que cousas? Porque nos custa tanto desprendernos das nosas crenzas? Porqué? Porque a maior parte das veces os nosos propios pensamentos pensan por nós ante situacións dadas? Porqué? Cal é o motivo polo que nos introducimos nun xeito de manobrar anodinamente mecánico e preconcebido? Cal? Cal é o motivo de que moitas conversacións nos resulten tan silenciosas, que non saian do propio silencio, que non se oia máis que silencio, malia a barafunda de voces e berros? Que teño eu de especial por nacer onde nacín? Que teñen os outros de especiais por nacer noutro lugar? Cal é o motivo polo que todo nos vén explicado, polo cal se constrúe o pensamento civilizado? En que deriva o suposto pensamento civilizado? Acaso non deriva en esmagar aos de sempre? Porque os periódicos, de ideoloxías tan dispares, comparten estruturas tan semellantes? Porque se glorifica a humildade, o servilismo e o traballo? Que hai de malo en disentir? Porque pensar un día unha cousa e ao día seguinte pensar a anterior é malo? Que teño eu de mellor que o outro? Non só se trata maiormente do propio azar en grande medida? Iso é motivo para sentirse mellor, ou superior, ou máis que, ou tanto coma ou que? Alguén viu o lugar cara o que se nos di que nos levará o noso comportamento intachable? Alguén o viu de verdade? En que consiste un plan de vida atractivo? É bo ter un plan? Nese suposto, é mellor que sexa un plan de vida aprobado por unanimidade? Ou sería malo ter un plan de vida non aprobado polos demais? Que ten de malo a inacción? Ou que ten de malo ser hiperactivo? Porque non é bo drogarse, e é bo ser un infeliz na miseria pero non drogarse?Porque sempre se ve mellor concordar que rebatir? Porque sempre hai recompensas e cenorias imaxinarias nun futuro que nunca se sabe ben cando vai chegar, se facemos tal cousa ben, ou facemos estoutra? Porque hai que competir con alguén? Porque se nos obliga a competir cos demais? Porque primeiro se fan estradas e antes ou despois un tanque pasa por elas? Ten sentido facer estradas? Porque morrer de fame é tolerable? Porque unha derrota deportiva ou unha victoria é un bálsamo? Cal é o nome da persoa que inventou o tempo, a imaxe móbil da eternidade? Porque as persoas de hoxe en día saben o lugar e a hora na que se van atopar de hoxe en tres anos? Porque todo aquelo que se nos vende como felicidade, non é máis que un fodido conto chino? Porque somos educados no exclusivismo que outorga o diñeiro? Porque non se fomenta o afán por coñecer? Porque os loucos din cousas tan abraiantes? Un psiquiatra é feliz? Porque os coches teñen apariencias tan distintas? Non son todos motores con catro rodas? Porque na praia levamos bañador? Porque o gordo é tonto, ou o feo non é tan listo? Porque ás sectas non lles chamamos relixións? É máis perigosa unha secta de vinte tarados coa que nos atemorizan, ou é máis perigoso o fanatismo cristiano ou islámico masivo? Porque os governos non sancionan económicamente ao Vaticano por denostar o emprego do preservativo? Porque é ilegal queimar diñeiro? Porque hai tantas depresións? Non éramos felices traballando? Porque os homes matan ás mulleres? Onde estaba o país que ía rachar se outro aprobaba unha lei? Porque non podemos vivir sen teléfono móbil? Porque eu non podo saber de onde procede a financiación dos partidos políticos? Cal é o motivo polo que toda esa xente de traxe nunca ingresa no cárcere? Eu podo ser aceptado nun partido político no que mostre o meu desacordo? Porque tantas presas en gardar nos museos o rock, por exemplo? Cal é o motivo polo cal se se rabuña un pouco nada máis na realidade, todo comeza a feder tanto? Porque estou escribindo estas preguntas? Porque teño un blogue? Porque quero mostrar aos demais o que penso? Porque é máis razoable ter un blogue que subirse nun banco no medio dunha praza e comezar a falar? Porque está mal visto falar cos descoñecidos? Porque hai que ir serios polas rúas? Porque queda moi ben apurar o paso e ter faciana de ser unha persoa moi ocupada en asuntos moi importantes? Porque hai unha parcela que defender? De quen? Quen nos vai atacar? Que hai que perder? Que nos traerá gañar? Rápido, sempre á fronte.

P.D.: "Los libros hablaban y hablaban, pero yo sólo pensaba en el fin del mundo" Leopoldo María Panero, un dos seus primeiros poemas escrito aos catro anos.

Debut na oralidade no I.E.S. Monterroso; Concerto de Xoan Elías no Conservatorio

Onte debutei na literatura(ou pseudoliteratura) oral, na oralidade. Supoño que me atopaba algo nervoso. Foi no salón de actos do I.E.S. Monterroso, convidado polos responsabeis da Área de Música e pola súa directora. Foi unha conferencia- monólogo e performance, se tal mestura existe, co alumnado de 4º da E.S.O.

O motivo da mesma era a relación da música cos medios de comunicación, si ben é certo que se tocou a literatura, o teatro, o cine, tamén a publicidade. Falouse de motosegadoras e de rebeldía, do poder misterioso da música, da imaxe e da palabra literaria para modificar os estados anímicos das persoas, das musas gregas e shakesperianas e da Terceira División, de rock e de folclore, de jazz e de baixar abraiados a pendente, da Guerra dos Mundos e de castiñeiros que son naves espaciais, da negación dun mesmo e de queimar edificios, tamén houbo teatro radiofónico, H.G. Wells, Orson Welles, o ele ápico-alveolar fricativo sonoro e o ese alveolar fricativo xordo, a importancia dunha correcta dicción ao falar en inglés, conversacións surrealistas escoitadas en pubs(ou pafetos), da experiencia musical, de afondar nun mesmo, de libros e dos primos da aldea, e tamén estivemos a escuras, con música, imaxes e un texto escrito para a ocasión. Desfilaron os nomes e facianas de moita xente, houbo algunha que outra gargallada e o que é máis importante, conservei a miña integridade física logo dunha hora e corenta minutos. Se os rapaces se aburriron, unha de dúas: ou foron moi ben educados ou disimularon moi ben. E quero transmitirlle a miña gratitude á Carme Sarmiento e ao Rodrigo, pola súa xenerosidade. Tamén ao alumnado que asistiu ao acto, pola súa actitude e por deixarse levar sen medo, con respeto e humor.

Concerto do Xoan Elías: os regueiros do talento

Á noite, no conservatorio, deixou o seu arrecendo xenial un pianista académico, excelso, novo, brillante, tantas cousas que se esgotan os adxectivos: un pianista e músico con maiúsculas chamado Xoán Elías Castiñeira, alumno aventaxado de Granados e demais figuras senlleiras da música clásica e universal. Pezas de Beethoven, Mompou, do propio Granados e Albéniz resoaron no auditorio do Conservatorio Lucense facendo tremer os miolos dos que puidemos asistir. Foi grande. Evidentes e tamén agochadas eran as alertas de atoparse ante un fenómeno do piano, que nas súas mans semellaba unha autopista do talento. A miña sensación foi semellante á dun analfabeto escoitando un conto de Borges: percibes que estás asistindo a algo moi grande, pero non sabes de onde procede tanta grandeza; intuín o infinito da dedicación, da disciplina, do método e da exercitación, e sentín vertixe; ademais vin a un rapaz delicadamente culto e pedagóxico co heteroxeneo dos seus ouvintes. E vin que aquel rapaz co que compartín pasaxes da miña infancia está a facer realidade algúns dos seus soños polo mundo adiante. O xoves, no Teatro Jofre de Ferrol, ás oito do serán, Xoan Elías actuará como convidado especial da Filarmónica Galega. Noraboa, Xoán!

A segunda mellor historia da Historia

Un escritor bota toda a súa vida escribindo libros que ninguén lé, para o cal perde o contacto coa realidade, feito que seguramente o incapacitará para escribir algo interesante. Sesenta anos despois, unha editorial descoñecida publica un libro seu que se convirte en éxito mundial, a través de cousas que os seus amigos foron apuntando. O libro titúlase "As súas mellores frases" Na primeira páxina, o libro comeza do seguinte xeito:

"Frase 1. Nunca fun un gran aforista.

Frase 2. Case nunca."

(...)

A mellor primeira historia da Historia podería ser esta de Philip K. Dick: "En una sociedad devastada por la Guerra de Hidrógeno la joven doncella se dirige a un zoológico futurista y tiene relaciones sexuales con varias formas de vida inhumanas y deformes en las jaulas. En este particular sentido es una mujer que ha sido formada con los restos de los cuerpos dañados de varias mujeres, y tiene relaciones con una alienígena, ahí en la jaula, y después aplicados sobre la mujer medios de una ciencia futurista, concibe. El niño nace, y ella y la alienígena en la jaula luchan para ver quién se queda con él. La joven mujer humana gana, e inmediatamente devora a su progenie, pelo, dientes, dedos y todo. Justo después de haber terminado descubre que el bebé es Dios."

PD: Documento francamente emotivo polo cal comprendo mellor a que clase pertencía Pappo...

http://www.youtube.com/watch?v=pwuht1T3zmY&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=uSI17FRE9LY&feature=related

O té de Inocencio

Saín da casa do meu amigo algo alporizado. El é veterinario e andivo a tolearme a cabeza con loucuras, díxome que nunha viaxe que fixo hai pouco á India mercou un mono. Chamoulle Inocencio, na lembranza dun compañeiro que tivemos na escola. O mono Inocencio aterrou en Santiago de Compostela cun forte catarro, e pasouno mal en Lugo os primeiros días. O meu amigo veterinario ten tamén catro cans e tres gatos, un loro, unha tartaruga e unha peceira. Vive só. Pero isto non é o que me alporiza, pois penso naquela cabareteira e actriz americana de cor, a primeira actriz de cor que actuou no Olimpia de París, que viaxaba acompañada de doce cans, oito gatos, un camaleón, un tigre, dous porcos, tres loros e un pequeno porquiño chamado Kafka(pódense dar pequenas variacións, dous cans máis ou menos)

O que verdadeiramente me alporizou foi que levaba un mes dicindo que lle ensinara a falar ao mono, comezara cos futbolistas e cos nomes dos cereais que lle daba de comer polas mañás e logo seguira coas menciñas, coas intervencións do presentador do Telexornal. O meu amigo díxome que o que mellor lle saía ao mono Inocencio era facer de Terio Carrera("Tedio" Carrera, así o pronunciaba o mono Inocencio, e logo dicía en alto a alineación do Deportivo da Coruña), e sobre todo do Gaioso. Eu rapidamente me puxen á defensiva, porque levo unha tempada bastante baixo, e sinceiramente, non me fixo graza. Meu amigo insistía, e contábame o xeito no que sorprendentemente, o mono Inocencio lle falaba ao meu colega das películas de Jim Jarmusch ou Abel Ferrara, ao carón dun bo lume e unha cunquiña de té; o mono Inocencio tomaba cereais con leite. Así que, coincidencias da vida, hai uns días meu amigo díxome que se tería que ausentar uns días e que si non tería inconvinte en ir pola súa casa e dárlle de comer ao mono e sacalo da habitación. Eu aceptei, tiña curiosidade. Cando cheguei á casa berrei varias veces polo Inocencio, o mono, que non ousou respostar. Subín á pranta superior e cheguei á habitación de convidados onde en teoría se atopaba o mono. Cando abrín a porta, vin un bulto debaixo do cobertor, o mono Inocencio estaba durmindo. Vin varios libros de Xosé de Coirós, e tamén un de Mirtha Ribeiro de la Luz envoltos no cobertor. Deixei que o Inocencio seguira durmindo e baixei á cociña. Cando me atopaba preparando o leite cos cereais para o mono escoitei unha voz no corredor: "Cago na virxe, escrgrravo! Non dixen que non quegrría que ninguén me espertagrra? Eu fiquei en silencio, a voz tiña un lixeiro acento do bloque nororiental, moi marcado, e con algunhas dificuldades para pronunciar o erre, coma os franceses. Pensei inmediatamente na posibilidade de que o meu amigo andivera de brincadeira. Logo duns segundos puiden velo, o mono: un simio de metro escaso de estatura que me ensinaba os dentes e rascaba coa man na cabeza. El tamén ficou reparando en min. Eu tiña o cartón de leite nas mans e non me movín: causoume grande impresión a súa pelaxe, os seus ollos negros, a forma incriblemente humana das súas mans, a súa boca, a súa expresión de calada superioridade e condescendencia, aquelo non me gostou, pero disimulei. Logo díxenlle, por probar: Inocencio, aquí tés os cereais e o leite. Queres que cho quente? Inocencio respostou: ¡¡qui,quiiiii, quiii!! Ao mesmo tempo ensinaba moito os dentes, logo achegouse á mesa e sentou diante miña. Sentín que un anoxo progresivo invadía o meu corpo, o mono comía e reparaba en min, e dicía: quiii!!quiii!! Emitía uns sons moi agudos.Tentando calmarme dirixinme a el coa mellor educación que un lle pode ofrecer a un mono: Inocencio, o meu amigo di que falas, non vas falar?Anda, fala, fillo de puta, mono dos collós!Non respostou nada e colleu a caixa dos cereais, e ao tempo que me ollaba, botaba os cereais no leite. Sorría tamén. Iso desestabilizoume. Da primeira ostia que lle din guindeino contra o frigorífico. Caeu o leite e os cereais tamén. Achegueime a el, mordeume. A miña ferida sangraba e laiei con dor. Collino do pescozo e mandeille outra boa ostia. Desta vez foi parar ao chan. O mono sangraba tamén polos fuciños, eu nunca vira os fuciños dun mono cheos de sangue. O mono levou as mans á boca e dixo: quiiiiii!!! Eu entendín que me estaba a insultar e chanteille unha patada á altura da cintura. O mono achicárase contra a porta da galería. Eu xa non sabía o que dicía: Veña!! Mono cabrón!!!Vouche dar tantas ostias que vas falar en francés, fillo da puta dunha mona!!O mono botou as mans á cabeza cubríndose e aquel xesto tan cheo de humanidade, deixoume tenro co pobre Inocencio. Achegueime a el, acenando cos brazos en actitude conciliadora e nese mesmo intre, o mono sacudiume unha boa labazada na cabeza. Logo deu un chimpo, e aproveitando que eu caera ao chan subiu riba de min e pisoume a cara. Logo pechou a man e deume con todas as súas ganas na fronte. Sorprendentemente berrou: Egrres un fillo da puta, ogrrangután analfabeto!! Cabgrronaso!! Xa se dispoñía a matarme a paus cando eu comecei a implorar o seu perdón á desesperada: Non, perdoa!! Escoita! Falemos de home a home!! Falemos de Xosé de Coirós! O mono non atendía a razóns. Eu continuei: Escoita, Inocencio, tranquilo, joder!! Falemos de Mirtha Ribeiro!! El respostou: non fales desa zogrra na miña pgrresenza!! Esgotábanse as miñas opcións: Falemos de Jarmusch!!! O mono botouse cara atrás e comezou a sorrir. Pensei ver a satisfacción nos seus ollos: Jagrrmusch! Si, falemos de Jagrrmush! Inocencio comezou a apraudir coas mans e a saltar, tirando o cartón de leite polo chan: Jagrrmusch, o grran poeta grroqueigro, viva o grrock!! Logo collín uns plátanos e leite, tamén un pano para limpar o sangue, e estivemos toda a tarde no salón vendo películas de Jim Jarmusch. Cara a noite, chegou o meu amigo e cando abriu a porta sorriu compracido ao ver que fixéramos amizade. Preguntounos: Non vos pelexaríades, eh, pillabáns? Inocencio e eu ollámonos e sorrimos tranquilos. Eu respostei: Quiiiquiii!!! Inocencio ría tranquilo, tan humano... Logo espertei, había dous libros no cobertor, pasei a man polos dentes, polos ollos, logo un home entrou na habitación, faloume: "Señor Inocencio, desculpe herr doktorr..." Ensineille os dentes, gustaríame saber falar...
http://www.youtube.com/watch?v=hJxC2deuN7I

Larry e Wayne: Early morning rain

-Ei, rapaz, que foi? Seica toleaches?-berra Larry Mulligan.

-Claro, non oes ao meu amigo? Baixa antes de que partas a cabeza-replica agora Wayne Norton.

-Maldita sexa, que acontece cos rapaces de hoxe en día, Wayne?- di Mulligan.

- Non o sei, Larry, non o sei, alabado sexa Deus. Escoita pequeno, o mellor que podes facer agora é baixar, senón chamaremos á policia- volta berrar Wayne- Cecais ten algún problema.

-Será cabrón, este rapaz quere que levemos un infarto, ei, tes lume?- pregunta agora Larry.

-Si, teño, toma. Será o mellor, relaxarnos un pouco. Veña, rapaz! Baixa dunha vez, escoita, xa sei que seguro ves o mundo mal e todo iso, e que lle vas facer?

-Iso, que lle vas facer? Di, que lle vas facer? Se os rapaces enchen os bares e róubanlle o diñeiro aos seus pais para poñerse até o cú e logo non lembrar nada, veña, ti non podes facer nada, baixa agora, prégocho...

-Escoita, o meu amigo ten razón, aínda que non vexas saída algunha, tes que baixar xa, veña, faino agora. Se baixas cecais secuestremos ao paiaso de Bon Jovi e lle cortemos as cordas vocais, eu que sei...

- Iso tivo graza, Wayne, si. Ei, veña, ti! Baixa, xa escoitaches, se baixas cecais todos os teus problemas se resolvan, aínda eres novo, pero mira nós, acabamos de perder o traballo, e non nos queixamos.

-Ei, que perdimos que? Ti e eu traballando? Non me lembro de ter traballado nunca.

-Cala a boca, que máis ten, dígoo para facer que baixe, é unha metáfora.

-Iso non é unha metáfora.

-É unha mentira, que máis ten? Estás a chamarme mentireiro?

- Escoita, eu non che estou a chamar nada, só digo que se queres convencer a ese rapaz de que baixe de aí enriba, iso non está ben, non está ben, Larry, síntoo. Non a calquera prezo.

-Veña, só estaba tentando que o rapaz baixara, non te poñas agora con tonterías.

- Non son tonterías, digo que se es capaz de mentir agora, como podo saber que non me mentiches co prezo da maría?, ou cando me dixeches que non voltarías entrarlle á Wendy, a animadora de quinto curso?

- Ei, eu nunca dixen que fora liarme con ela, non poñas na miña boca cousas que non son.

- Xusto! Tentas desviar a atención? Porque só te refires ao tema da Wendy? Tentas centrar o asunto aí e que eu me esquenza do que me roubaches por mercar esta herba de merda? E ti, rapaz! Baixa dunha vez, fala polo menos, ou aparte de louco eres tamén mudo e xordo? Baixa agora mesmo!!

- Estasme a chamar ladrón?

- Non tería que chamarcho?

- Eu non che roubei nada...

- Mírame aos ollos e dime que esta merda que estamos fumando custa cincuenta dólares...

- Ei rapaz! Baixa xa se non queres que lle desfaga os dentes ao meu colega, estase a poñer pesado pola túa culpa. Baixa!

- Resposta a miña pregunta.

- Está ben, vai ao diaño, que queres? Custaba corenta, ei, debíalle dez dólares ao meu irmán, prestoumos onte para ir á boleira, non teño un peso, teño que sentirme culpable?

- Non, era só para poñerte a proba, non me importa, en serio, collérache vinte dólares da guanteira do coche a semana pasada, xa tiña pensado devolverchos, quedamos en paz.

- Descansando ou en paz, pero nunca as dúas cousas ao mesmo tempo, ahaha...

- Ahahaa...

- Escoita, rapaz! Ou nos fas caso e baixas ou subiremos a por ti, atópaste ademais profanando un templo relixioso, baixa agora mesmo!

- Non nos oe.

- Tes que manter a fé.

- Café? Queres café agora? Entón para que estamos fumando? Meter os pés no xeo, e prenderlle lume ás mans, es idiota ou que? Rapaz! Baixa dunha vez! Como non baixes agora mesmo, vas meterte en problemas!!

-Malditos raparigos. Xa non respetan nada. Antes había outro respeto.

- Si, e veña, limpa o cú cuns toxos, ou lava os dentes con gasolina, café e herba. Iso é unha estupidez.

- O coche de teu irmán vai a gasolina, non? Por iso o dixeche...

- Dixen o que?

-Estás insinuando que meu irmán está enganchado á herba, e iso verdade? Estableciches o paralelismo coa gasolina e a herba, non si? Non pensei que foras tan cabrón.

- Ei, esquence esas tonterías, hai un pobre rapaz aí enriba, e pode caer e matarse e ti vesme agora con intrigas persoais, eu só dixen se o coche de teu irmán ía a gasolina...

- Rapaz! Estás a quentarme os miolos! Última oportunidade, se non baixas en dez segundos chamaremos á poli, claro que si.

- Coido que non vai baixar, e por riba faise o parvo, escoita anormal! Agora xa é mellor que non baixes, porque como te colla vouche amañar os fuciños, pequeno cabrón!

- Se o insultas, non vai baixar...Ei, rapaz, baixa, como te vexa o pai Brown aí enriba vai ser el o que che poña os fuciños guapos.

- Agora que o penso, teríamos que falar con Sam, esta merda é de moi pouca calidade. Rapaz! Baixa! Darémosche un pouco desto se baixas, pero veña, deixa de facer o idiota, rematarás por mancarte.

- E se subimos a por el? Veña, suxeita aí...

O coche patrulla do axente Scott detívose nese intre diante da igrexa do pai Brown. Soa a radio: Que foi, Scott? Todo ben?

- Aquí o axente Scott, falsa alarma, non ides crer o que estou vendo. Son Larry Mulligan e Wayne Norton, os do Distrito Norte, levan unha fumada do carallo. Están agarrados do Xesucristo que hai no alto do cruceiro á entrada da igrexa, están falando con el, malditos anormais...

-Ei, Scott, que canción levabas posta?

- Early morning rain- resposta o axente Scott- É bastante cedo, é unha bonita mañá...Xa sabedes.

P.D. : Early morning rain http://www.youtube.com/watch?v=Jc6mhsHZmxQ&feature=related

Alfonso Orol: A conexión lucense de Burning

Martes, 31 de Marzo de 2009, Praza Maior de Lugo. Primaveira.

"A xente dicía que os benaventurados verían o ceo; o meu desexo sería ver a terra para sempre"

Con esta cita de Peter Handke comeza Sam Shepard a súa obra "Cruzando o paraíso". Pola súa banda, Henry Miller, na grandiosa Primaveira negra comeza dicindo que "o que non se atopa no medio da rúa é falso, derivado, é dicir, literatura".

O sol dunha nova primaveira refulxe hoxe á tarde na Praza Maior, onde a xente vai dun lado ao outro, ao tempo que un home fica sentado nun dos bancos. Recoñecino. Chámase Alfonso Orol, e algún día cantou cos Burning "Mueve tus caderas", concretamente no San Froilán do 2007. Pero limitarse a iso sería só adiviñar o cumio do iceberg, e sería unha mágoa non afondar nas augas puras e límpidas do xeo, alí onde o iceberg atopa a súa orixe, ben mergullado na lembranza persoal. Alfonso Orol é un home ben alto, de constitución forte e pel morena, dunha ollada limpa atrás das gafas, co sorriso e o aceno cómprice, amábel, o mesmo sorriso co que me obsequia cando lle pido uns minutos do seu tempo para escoitar o seu testemuño. Resolla lixeiramente cando me oe dicir rocanrol. Logo comeza a falar: " Non me trates de vostede, no rocanrol non hai nada de vostede...Foi en Madrid, con Tono, coñeces a Toño Ruiz? Ah... Eu andaba por alí a comezos dos setenta, é difícil de explicar, Tono..." Alfonso está a falar de Toño Ruiz, morto en circunstancias tristes dabondo, outro lucense que fora entre outras cousas, un dos primeiros mánager de Burning. Alfonso comeza a falarme dos seus anos de músico, de bohemia, do Dous de Maio, do Via Láctea, do Pentagrama. "No Penta soaban os discos de rock inglés, directos dende Londres, soaban alí antes que nas emisoras, porque traíaos un tipo dos que se deixaban caer sempre por alí, era magnífico". Alfonso Orol actúa coa súa guitarra polos bares e pubs da noite madrileña, "sobre todo cos Burning, cos Burning vivín moitas cousas, os Burning eran anarquistas en todo, pero agora estos rapaces...Póñenlles unha camiseta e unhas zapatillas e xa lles tiran as bragas, estes son roqueiros de deseño, do que eu che falo era outra cousa, había esencia..." Por aqueles tempos Alfonso fai amizade con Johny Cifuentes e cos demais, co primeiro cantante e con Pepe Risi, tamén falecido. Coñece a Nacho, de Nacha Pop, a Loquillo que "daquela era un chavaliño, boa xente, estaba comezando" Pero sobre todo, Alfonso non agocha boas palabras para o supervivinte Johny, a día de hoxe case que o único membro orixinal da banda."Johny é un tío auténtico, divertido, pero ben prantado, ten muller e fillos aló, leva un bar xa dende hai moitos anos, un tío...Que ben o pasábamos" Alfonso comeza a tocar rockabilly, cantando versións de Elvis, Fats Domino, Jerry Lee Lewis, moitas veces cos Burning, facendo de teloneiro ocasional, antes da eclosión definitiva da banda, son anos bastante intensos e aproveitados. "Lembro unha ocasión en Ponferrada, no pavillón de deportes, cumpríase precisamente un ano da morte de Elvis aquela noite, e cantamos unha trasdoutra cancións do Elvis, foi unha homenaxe improvisada. Eu cantaba cancións e ao tempo, Tono discutía coa xente da organización sobre a cantidade a cobrar polos Burning. Eles dicíanme: seguimos con Elvis, que aquí, ou nos pagan ou nada de Burning, ti dálle!" Alfonso lembra aqueles anos sen nostalxia, feliz por poder telos vivido, pero fala tamén dunha época de bastante desinformación sobre o que a xente tomaba. "Logo fúmonos a Ibiza...Ibiza. Montamos un bar que se chamaba Hasta Luego Cocodrilo, onde viñan todos os roqueiros, ás oito da tarde aquelo xa estaba cheo, era incrible. Naqueles anos había unha grande cantidade de bandas que gravaban alí os seus discos. Unha vez, un tío alemán díxonos que aquel bar era o primeiro que vía no que os donos se embebedaban antes cós clientes. Eu volvinme, Tono aínda quedou alí unha tempada, namorara dunha rapaza que era decoradora de discotecas, facía unhas decoracións que eran unha pasada, algo espectacular. Alí en Ibiza estiven nalgunhas festas que eran incribles: músicos da India, serpes, a verdade é que había de todo un pouco...Eh, aínda queda o Miguel Ríos, un verán en Viveiro, no campo de fútbol en Covas(Cantarrana), subín a cantar tamén con el, que digo, ti aínda non naceras, non sei...Da última vez que veu o Sabina á Coruña aínda nos vimos alí tamén na Coruña, xa nos coñecíamos do Elígeme, o pub que montara en Madrid hai moitos anos..." Alfonso vai relatando a súa experiencia vital con ledicia, surxen os versos de "Es especial" dos Burning, tamén recalca a importancia de Barcelona para os Burning: "...de feito, alí gravaron ao comezo, en Madrid tiñan que turrar con Maricarmen y sus muñecos, con Manolo Escobar, no selo Belter..." Cos ollos cheos de entusiasmo, entra na análise do vivido, das imaxes que tornan en sentimento para finalmente formar parte do propio individuo: "En todos aqueles grupos, nos Burning pero en moita outra xente houbo raíz, esencia. Eu coido que o rocanrol vai ir desaparecendo xa, o mundo está borracho -cita curiosamente un brillante verso de Moris, un dos arxentinos que fixo carreira en Madrid por aqueles anos-, agora a electrónica...A xente nova, polo menos moita, non entende a cultura rock, non como o que significou e no que derivou, e os máis novos, cada vez menos, vaise perdendo...Son intres vividos que son máxicos, vivín situacións moi máxicas, a ilusión vaise perdendo."

Alfonso Orol fai un alto e refírese á súa situación actual e ri: "Tiven mulleres, coñecín bastantes, pero non teño fillos, así que podo morrer cando me salga dos collós-ri a esgalla- Teño sobriños, Ezequiel, é guitarrista con Mercedes Peón. Agora aínda estou ben, podo moverme perfectamente, disfrutar de moitas cousas, pero non quero rematar vendo a vida pasar como se nada apoiado nun caiado...Andiven por Francia, por Italia, tocando nos bares, tamén en Dinamarca, supoño que non fun constante, gustoume a vida cachonda e sedentaria, a imaxinación, como din? A arte do invisíbel. Iso é. Iso non se pode explicar. Alguén me dixo que non chegaría aos setenta e cinco anos...Hoxe actúa AC/DC en Barcelona e os Burning sairán na Primeira, eh, aínda estou ao tanto!" Eu escoito e disfruto como un privilexiado cada unha das súas palabras, non quero que esa conversación remate. Pídolle permiso para sacar unha foto, decide que sexa de perfil, eu sei que a mellor foto é a que eu me levo na miña cabeza, a súa ollada, a súa xenerosidade na charla, no relato da súa vida de rocanrol, da súa mítica gravación cos versos do Sabina titulada "Rock del inclinado". Alfonso Orol despídese cunha educación exquisita, sorrindo, pero antes unha última afirmación: "Cando morra, quero morrer dicindo rocanrol" Agora tento escribir unhas palabras que fagan honra á figura que as protagoniza, e desexando que Alfonso Orol siga construíndo a súa propia historia, co pelo longo por sempre. Enrique Symns dicía que a palabra é mentireira, que fora outorgada ao home para confundilo porque o vivenciado non é susceptible de ser falado, eu temo que sexa así, unhas palabras tan pequenas para unha historia tan grande. Á súa(túa) saúde, Alfonso Orol. God save the queen!

http://www.youtube.com/watch?v=Yqy7fI2472k

O inferno de Pécuchet: Dylan e Flaubert, segundo Vicente de El Bosco

Engado directamente do libro "Dylan sobre Dylan", páxina 313, o anaco dunha entrevista feita por Kurt Loder, da Rolling Stone, o 21 de Xuño de 1984, ao propio Bob Dylan: "...Lois ideó un formato de vídeo afín al talante algo rígido y renuente de Dylan ante la cámara. El rostro de Dylan sólo aparecería en pantalla durante los coros. Los versos estarían ilustrados por reproducciones pictóricas provenientes de la propia biblioteca de Lois: pinturas de Miguel Ángel, Durero, Munch, y en un guiño irónico, El Infierno de los Músicos de El Bosco[...] Una técnica que Lois definió como poesía en tu puta cara".

Segundo os meus propios documentos, o 21 de Xuño de 1984, eu contaba cinco anos e dezanove días. Asimesmo, algunha lembranza daquela época serían os ruídos dos coches dende a casa de meus avós, unha forte caída no empedrado dunha cidade portuguesa, berrar pola miña avoa sentado na taza do baño e o tacto duns sillóns verdes do salón da casa.

Só me resta engadir, a xeito de curiosidade, que unha copia d´O Inferno dos Músicos, do Bosco, preside o salón da miña casa dende hai un ano e medio.

É a segunda casualidade que me acontece con este libro. A primeira foi que eu anotei unha frase de William Blake, do seu libro Matrimonio entre el Cielo y el Infierno: "O camiño dos excesos conduce cara o palacio da sabiduría"; certas anotacións estúpidas...

Dous meses máis tarde, leo nunha das entrevistas de Dylan que o entrevistador coméntalle a frase de William Blake. Dylan saca o libro de Blake(a entrevista é nun jet), e lé a frase, logo di: É unha das miñas favoritas.

Isto confirmaría varias cousas: eu traballei con cinco anos como creativo de Dylan, extremo que non me consta. Eu lin a William Blake, ao igual que o entrevistador e que o propio Dylan. A miña elección da lámina do Bosco no seu día non foi un acto casual. William Blake era un fodido tarado. Eu non son William Blake. Eu non son Bob Dylan. O entrevistador non é Bob Dylan. Eu non son El Bosco. El Bosco era un fodido tarado.

Doutra banda, o tema do palacio da sabiduría deixa outra porta aberta: na mitoloxía china a sabiduría relacióase coas flores. O disco de Andrés Calamaro titulado "El Palacio de las Flores" podería aludir á frase de William Blake; remotamente, podería facer alusión ao suceso rexistrado na historia do Buddha, cando aínda se chama Siddharta e ao ser atacado polo diaño cun mar de lumes, e por obra do seu amor, convírteos en palacios de flores.

Demasiados interrogantes nesta historia.

PD: Engado unha frase de Flaubert que di que " Ser estúpido, egoísta y estar bien de salud, he aquí las tres condiciones que se requieren para ser feliz. Pero si os falta la primera, estáis perdidos.»

Plenamente posuído polo espírito de Pécuchet, aquel idiota de Flaubert, afirmo sen concesións que son plenamente feliz. Boas noites.

http://www.youtube.com/watch?v=d5uKHa9Gmks&feature=channel