martes, 28 de abril de 2009

Debut na oralidade no I.E.S. Monterroso; Concerto de Xoan Elías no Conservatorio




Onte debutei na literatura(ou pseudoliteratura) oral, na oralidade. Supoño que me atopaba algo nervoso. Foi no salón de actos do I.E.S. Monterroso, convidado polos responsabeis da Área de Música e pola súa directora. Foi unha conferencia- monólogo e performance, se tal mestura existe, co alumnado de 4º da E.S.O.


O motivo da mesma era a relación da música cos medios de comunicación, si ben é certo que se tocou a literatura, o teatro, o cine, tamén a publicidade. Falouse de motosegadoras e de rebeldía, do poder misterioso da música, da imaxe e da palabra literaria para modificar os estados anímicos das persoas, das musas gregas e shakesperianas e da Terceira División, de rock e de folclore, de jazz e de baixar abraiados a pendente, da Guerra dos Mundos e de castiñeiros que son naves espaciais, da negación dun mesmo e de queimar edificios, tamén houbo teatro radiofónico, H.G. Wells, Orson Welles, o ele ápico-alveolar fricativo sonoro e o ese alveolar fricativo xordo, a importancia dunha correcta dicción ao falar en inglés, conversacións surrealistas escoitadas en pubs(ou pafetos), da experiencia musical, de afondar nun mesmo, de libros e dos primos da aldea, e tamén estivemos a escuras, con música, imaxes e un texto escrito para a ocasión. Desfilaron os nomes e facianas de moita xente, houbo algunha que outra gargallada e o que é máis importante, conservei a miña integridade física logo dunha hora e corenta minutos. Se os rapaces se aburriron, unha de dúas: ou foron moi ben educados ou disimularon moi ben. E quero transmitirlle a miña gratitude á Carme Sarmiento e ao Rodrigo, pola súa xenerosidade. Tamén ao alumnado que asistiu ao acto, pola súa actitude e por deixarse levar sen medo, con respeto e humor.




Concerto do Xoan Elías: os regueiros do talento




Á noite, no conservatorio, deixou o seu arrecendo xenial un pianista académico, excelso, novo, brillante, tantas cousas que se esgotan os adxectivos: un pianista e músico con maiúsculas chamado Xoán Elías Castiñeira, alumno aventaxado de Granados e demais figuras senlleiras da música clásica e universal. Pezas de Beethoven, Mompou, do propio Granados e Albéniz resoaron no auditorio do Conservatorio Lucense facendo tremer os miolos dos que puidemos asistir. Foi grande. Evidentes e tamén agochadas eran as alertas de atoparse ante un fenómeno do piano, que nas súas mans semellaba unha autopista do talento. A miña sensación foi semellante á dun analfabeto escoitando un conto de Borges: percibes que estás asistindo a algo moi grande, pero non sabes de onde procede tanta grandeza; intuín o infinito da dedicación, da disciplina, do método e da exercitación, e sentín vertixe; ademais vin a un rapaz delicadamente culto e pedagóxico co heteroxeneo dos seus ouvintes. E vin que aquel rapaz co que compartín pasaxes da miña infancia está a facer realidade algúns dos seus soños polo mundo adiante. O xoves, no Teatro Jofre de Ferrol, ás oito do serán, Xoan Elías actuará como convidado especial da Filarmónica Galega. Noraboa, Xoán!

No hay comentarios: