Martes, 31 de Marzo de 2009, Praza Maior de Lugo. Primaveira.
"A xente dicía que os benaventurados verían o ceo; o meu desexo sería ver a terra para sempre"
Con esta cita de Peter Handke comeza Sam Shepard a súa obra "Cruzando o paraíso". Pola súa banda, Henry Miller, na grandiosa Primaveira negra comeza dicindo que "o que non se atopa no medio da rúa é falso, derivado, é dicir, literatura".
O sol dunha nova primaveira refulxe hoxe á tarde na Praza Maior, onde a xente vai dun lado ao outro, ao tempo que un home fica sentado nun dos bancos. Recoñecino. Chámase Alfonso Orol, e algún día cantou cos Burning "Mueve tus caderas", concretamente no San Froilán do 2007. Pero limitarse a iso sería só adiviñar o cumio do iceberg, e sería unha mágoa non afondar nas augas puras e límpidas do xeo, alí onde o iceberg atopa a súa orixe, ben mergullado na lembranza persoal. Alfonso Orol é un home ben alto, de constitución forte e pel morena, dunha ollada limpa atrás das gafas, co sorriso e o aceno cómprice, amábel, o mesmo sorriso co que me obsequia cando lle pido uns minutos do seu tempo para escoitar o seu testemuño. Resolla lixeiramente cando me oe dicir rocanrol. Logo comeza a falar: " Non me trates de vostede, no rocanrol non hai nada de vostede...Foi en Madrid, con Tono, coñeces a Toño Ruiz? Ah... Eu andaba por alí a comezos dos setenta, é difícil de explicar, Tono..." Alfonso está a falar de Toño Ruiz, morto en circunstancias tristes dabondo, outro lucense que fora entre outras cousas, un dos primeiros mánager de Burning. Alfonso comeza a falarme dos seus anos de músico, de bohemia, do Dous de Maio, do Via Láctea, do Pentagrama. "No Penta soaban os discos de rock inglés, directos dende Londres, soaban alí antes que nas emisoras, porque traíaos un tipo dos que se deixaban caer sempre por alí, era magnífico". Alfonso Orol actúa coa súa guitarra polos bares e pubs da noite madrileña, "sobre todo cos Burning, cos Burning vivín moitas cousas, os Burning eran anarquistas en todo, pero agora estos rapaces...Póñenlles unha camiseta e unhas zapatillas e xa lles tiran as bragas, estes son roqueiros de deseño, do que eu che falo era outra cousa, había esencia..." Por aqueles tempos Alfonso fai amizade con Johny Cifuentes e cos demais, co primeiro cantante e con Pepe Risi, tamén falecido. Coñece a Nacho, de Nacha Pop, a Loquillo que "daquela era un chavaliño, boa xente, estaba comezando" Pero sobre todo, Alfonso non agocha boas palabras para o supervivinte Johny, a día de hoxe case que o único membro orixinal da banda."Johny é un tío auténtico, divertido, pero ben prantado, ten muller e fillos aló, leva un bar xa dende hai moitos anos, un tío...Que ben o pasábamos" Alfonso comeza a tocar rockabilly, cantando versións de Elvis, Fats Domino, Jerry Lee Lewis, moitas veces cos Burning, facendo de teloneiro ocasional, antes da eclosión definitiva da banda, son anos bastante intensos e aproveitados. "Lembro unha ocasión en Ponferrada, no pavillón de deportes, cumpríase precisamente un ano da morte de Elvis aquela noite, e cantamos unha trasdoutra cancións do Elvis, foi unha homenaxe improvisada. Eu cantaba cancións e ao tempo, Tono discutía coa xente da organización sobre a cantidade a cobrar polos Burning. Eles dicíanme: seguimos con Elvis, que aquí, ou nos pagan ou nada de Burning, ti dálle!" Alfonso lembra aqueles anos sen nostalxia, feliz por poder telos vivido, pero fala tamén dunha época de bastante desinformación sobre o que a xente tomaba. "Logo fúmonos a Ibiza...Ibiza. Montamos un bar que se chamaba Hasta Luego Cocodrilo, onde viñan todos os roqueiros, ás oito da tarde aquelo xa estaba cheo, era incrible. Naqueles anos había unha grande cantidade de bandas que gravaban alí os seus discos. Unha vez, un tío alemán díxonos que aquel bar era o primeiro que vía no que os donos se embebedaban antes cós clientes. Eu volvinme, Tono aínda quedou alí unha tempada, namorara dunha rapaza que era decoradora de discotecas, facía unhas decoracións que eran unha pasada, algo espectacular. Alí en Ibiza estiven nalgunhas festas que eran incribles: músicos da India, serpes, a verdade é que había de todo un pouco...Eh, aínda queda o Miguel Ríos, un verán en Viveiro, no campo de fútbol en Covas(Cantarrana), subín a cantar tamén con el, que digo, ti aínda non naceras, non sei...Da última vez que veu o Sabina á Coruña aínda nos vimos alí tamén na Coruña, xa nos coñecíamos do Elígeme, o pub que montara en Madrid hai moitos anos..." Alfonso vai relatando a súa experiencia vital con ledicia, surxen os versos de "Es especial" dos Burning, tamén recalca a importancia de Barcelona para os Burning: "...de feito, alí gravaron ao comezo, en Madrid tiñan que turrar con Maricarmen y sus muñecos, con Manolo Escobar, no selo Belter..." Cos ollos cheos de entusiasmo, entra na análise do vivido, das imaxes que tornan en sentimento para finalmente formar parte do propio individuo: "En todos aqueles grupos, nos Burning pero en moita outra xente houbo raíz, esencia. Eu coido que o rocanrol vai ir desaparecendo xa, o mundo está borracho -cita curiosamente un brillante verso de Moris, un dos arxentinos que fixo carreira en Madrid por aqueles anos-, agora a electrónica...A xente nova, polo menos moita, non entende a cultura rock, non como o que significou e no que derivou, e os máis novos, cada vez menos, vaise perdendo...Son intres vividos que son máxicos, vivín situacións moi máxicas, a ilusión vaise perdendo."
Alfonso Orol fai un alto e refírese á súa situación actual e ri: "Tiven mulleres, coñecín bastantes, pero non teño fillos, así que podo morrer cando me salga dos collós-ri a esgalla- Teño sobriños, Ezequiel, é guitarrista con Mercedes Peón. Agora aínda estou ben, podo moverme perfectamente, disfrutar de moitas cousas, pero non quero rematar vendo a vida pasar como se nada apoiado nun caiado...Andiven por Francia, por Italia, tocando nos bares, tamén en Dinamarca, supoño que non fun constante, gustoume a vida cachonda e sedentaria, a imaxinación, como din? A arte do invisíbel. Iso é. Iso non se pode explicar. Alguén me dixo que non chegaría aos setenta e cinco anos...Hoxe actúa AC/DC en Barcelona e os Burning sairán na Primeira, eh, aínda estou ao tanto!" Eu escoito e disfruto como un privilexiado cada unha das súas palabras, non quero que esa conversación remate. Pídolle permiso para sacar unha foto, decide que sexa de perfil, eu sei que a mellor foto é a que eu me levo na miña cabeza, a súa ollada, a súa xenerosidade na charla, no relato da súa vida de rocanrol, da súa mítica gravación cos versos do Sabina titulada "Rock del inclinado". Alfonso Orol despídese cunha educación exquisita, sorrindo, pero antes unha última afirmación: "Cando morra, quero morrer dicindo rocanrol" Agora tento escribir unhas palabras que fagan honra á figura que as protagoniza, e desexando que Alfonso Orol siga construíndo a súa propia historia, co pelo longo por sempre. Enrique Symns dicía que a palabra é mentireira, que fora outorgada ao home para confundilo porque o vivenciado non é susceptible de ser falado, eu temo que sexa así, unhas palabras tan pequenas para unha historia tan grande. Á súa(túa) saúde, Alfonso Orol. God save the queen!
http://www.youtube.com/watch?v=Yqy7fI2472k
