O derradeiro flash

“ Pretender ser un bohemio hoxe é coma ir en dilixencia pola autopista” Fernando Fernán- Gómez, á morte de Pedro Beltrán, individuo pertencente á farándula do Madrid da post-guerra, e definido polo propio actor como o derradeiro bohemio.


O derradeiro flash

Hai unha luz prendida, brilando no baixo dun vello edificio de dúas prantas, no barrio da Milagrosa, no Carril das Abrótigas, calexón que se non fora porque figura o seu nome no cartaz municipal, poderíamos deducir que leva ás portas do inferno, se un o olla nunha noite de choiva. Agora está chovendo. A luz branca do candil retrata a miseria dos muros que envolven o empedrado, que se perde na escuridade, no territorio das ensoñacións, do que é ou non. Sí, hai unha luz acesa.

No interior da peza, un colgador e unha percha cun vello abrigo desgastado, asi como unhas botas rotas ó seu pé reciben a ningún visitante. As paredes están recubertas dun vello papel xa devorado polo tempo e a humidade, en forma de pingas que se precipitan por diversos puntos do teito agretado, que viaxaron entre eses mundos perdidos de pó, merda, fauna microscópica e escuridade que se atopa nos falsos teitos das casas que caen a cachos. O corredor é semellante en canto á decoración ó vestíbulo. Absolutamente nada nas paredes, e mais humidade. Hai unha vella cociña, na primeira habitación da dereita, e potas, cazos no chan, suciedade, podredumbre, outra época. Décadas atrás, naquela cociña xuntábanse ó xantar, logo de sair xogar a rúa os nenos, as nenas axudar a mamá, e ó voltar papá de tomar o vermú, non rían, pero xuntábanse alí. Hoxe só garfos oxidados, vencidos, adornan a triste escea dunha cociña abandoada, que algún día foi a testemuña de conversacións que todo o mundo esquence. Tal estado de cousas convida ó visitante inusual a seguir camiñando polo chan. É de madeira. A madeira dos barcos afundidos, roída, branda, podre, sen historias de naufraxios, só víctima do camiñar derrotado cara a cama nas noites que foron o comezo de moitas horas de insomnio, de vixilia alucinada, de facianas alleas, do medo na compaña da tristura. Na seguinte habitación hai unha cama. Hai unha cadeira. Hai os restos dun armario. Non hai nada mais nesa habitación. Cecais sexan as once ou as doce da noite. Por fin, no final do corredor a luz acesa cobra forza. É unha luz vermella. A porta está entreaberta. Sairán mal as fotos. A miúdo alguén esquence pechar a porta e o traballo feito resulta estragado. Nas sombras vermellas, case fantasmagóricas, alguén revela fotos segundo o método tradicional. Papel fotográfico, cuncas de prástico con auga, cordeis pendurados dun lado a outro da habitación, fotos a secar. A súa visión resulta espeluznante. Moitas facianas de xente anónima rindo ou seriedade nas facianas de xente anónima. Mulleres, homes, nenos, xuntos en mesas, atrapados para sempre nese instante falso, mentiroso, no que se olla para unha cámara, algo insignificante. Fotos borrosas, pouco nítidas, ángulos errados, mal pulso, confusión. Un ancián de avanzada idade, con xestos torpes, moi delgado, pálido baixo a luz vermella afánase por seguir na tarea. Hai unha vella cámara descansando noutra mesa, cun enorme flash dos antigos ó carón. Agora son as dúas da mañán e ó ancián pechásenlle os ollos do sono. Cae ó chan e na caída leva por diante unha daquelas cuncas coas fotos a revelar. Co frío do líquido que lle cae na cabeza, recobra a lucidez, apaga a luz, pecha a porta e sae daquela habitación. Diríxese á cama. Non hai ninguén ó que dar contas de nada. Sen muller, sen fillos, sen amigos. Mellor así. Entra na habitación da cama, do armario e da cadeira. Agora hai algo mais na habitación. Hai uns vellos pantalóns grises pousados na cadeira. Unha camiseta interior branca, manchada, e unha chaqueta de lá tamén. Non hai luz nesa habitación. Unhas zapatillas de andar pola casa repousan agora ós pés da cadeira. Vese tamén un ancián espido, extremadamente fraco, branco, poñendo un vello pixama, tan só iluminado pola luz da lúa que entra a duras penas pola fiestra de cristais rotos da habitación. Tuse e senta na cama. Saca un paquete de tabaco negro e bota un pito. Mais tos. Dicía Rilke que se morre froito da morte que forma parte da enfermidade que se sofre. E nada mais. O ancián bota o cigarro no chan e apágao. Déitase e non soña nada. Faise o silencio insoportable na vella casa, pero a ninguén lle interesa mais nada do que alí acontece. A noite invádeo todo. Escuridade.



É mediodía nas casetas do polvo( qué ritmo triste). As casetas nos últimos anos semellan mais que casetas, restaurantes de deseño. Coidado na decoración, alfombras roxas nalgunhas, cadeiras mais confortables. Por algún estrano motivo un conéctase co seu propio pasado cando está alí sentado, en soidade ou acompañado, en grupo, e por un momento síntese reconfortado. O minimalismo do mobiliario contrasta manifestamente en ocasións, co “maximalismo” dalgúns comensais. O fume do tabaco, o aceite das racións do polvo esparexido por riba do papel das mesas. Manchas de viño. Hai un acordeonista, un vello acordeonista que marca o ritmo co pé. Empresas, políticos, funcionarios, grupos de amigos e amigas, familias, parellas. Xa estamos todos. Un añito más. As xentes visten boas roupas en xeral, o cinto ben axustado, a camisa pranchada. Case todos levan os zapatos limpos. Hainos tamén cos carpíns brancos. É un misterio a pervivencia desa elección estética, e un imaxínase que a seguinte elección son uns horribles calzóns en forma de slip. Todos estamos ridículos en calzóns, pero acompañar esa ridiculez cuns carpíns brancos de raquetas cruzadas ou de franxa vermella e azul é recrearse no entroido. O polvo vai e non volta. As patacas repousan esmagadas nos pratos e o viño consúmese sen dificultade algunha. Hai risas, ou discusións, hai confesións, e a xente óllase a unha á outra. ¿Aqueles quenes son? As rapazas do polvo visitan as mesas e negocian o número de racións cos comensais, cun dos comensais, namentres os outros varóns observan a figura e a faciana da polveira. Eso se van sós. Se van coas súas donas é fácilmente observable como comezan a argallar no móvil ou miran de esguello. Chegan os postres. Chega o alcohol. Ollo. É o momento de segundo o humor, sacar o mellor de nós mesmos e facer rir a esgalla á afección. Se nos dixeran que é a última vez que poderíamos desfrutar deste acto ritual, sentiríamos mágoa. É curioso ese postulado científico que afirma que as persoas sentimos mágoa invariablemente cando deixamos de realizar unha tarefa que tiñamos por costume, porque aínda que sexa por un instante, sentimos mágoa, aínda que sexa levar uns latigazos. E entón, nese momento en que un deixa de levar os latigazos pensa, mirando ó aire, invadido desa nostalxia (agora ía escribir tan nosa, pero vou a deixalo en nostalxia), dicía que entón pensa un que bueno, tampouco era tan malo…e movendo as costas,… aqueles latigazos que recibía eu, meus latigaciños, oes, en quince anos non tivera un só problema de ciática…E entón chega o latigazo final da factura que estabrece que o polvo ten a nobreza dos percebes, do bogavante, ou do polvo branco, …señora, que nos cobrou aquí, tres raciós, pero de cocaína, ou que carallo se cobrou vostede aquí? E así que embaucados polo licor café, pagamos resignados e felices, e abandoamos a caseta sorrindo coma se acabasemos de salir de Le Braserie, a parrillada favorita do Cabrera Infante Terrible en Londres. As ollas secas do outono compretan a estampa bucólica e as mulleres agarradas unhas a outras e os homes mais adiante confésanse sobre o divino e o humano comprobando que vivir perxudica seriamente á saúde “mi amor, se fue, y en la calle del olvido, los gatos y los perros se pusieron a tocar un blues,…”
Pero voltemos uns minutos atrás. Voltemos ós postres.

Os descoñecidos departen amigablemente. Hai moita xente nas casetas. O ruído é considerable e as facianas da xente resultan desagradables e estranas. Non as consegue ver con nitidez. O vello ancián entro na caseta sufrindo a mirada de resignación do dono. Leva o ancián os pantalóns grises, as vellas botas rotas, un abrigo doutro tempo. Diante del, o rebaño de doenzas que o preceden. Camiña estupefacto e perdido por entre as mesas, na procura dunha ollada cómprice. Porta a súa camara nunha man e o flash na outra. Camiña tamén con dificuldade. Volta a cabeza a modo a un e outro lado. Fai xestos imprecisos para chamar a alguén, pero baixa a man a continuación resignado. Bota un sorriso moi breve. Xesto ausente, perdido. Él non o ve pero nas mesas, os nenos e os maiores botan fotos uns a outros cun mísero teléfono móvil, envíanas á outra mesa e á China, ou manexan cámaras dixitais que caben nun peto. As fotos en color viaxan á velocidade da luz por riba do ancián, que sostén a súa vella cámara, que comprara en Madrid hai xa cincuenta anos. Noutra man, o flash. Cégano os berros de ledicia, as bocas e os dentes abertos, de xente rindo a gargalladas, vóltase cara a porta de saída. Non. Trata de cumprir co seu traballo. Achégase a unha mesa e os comensais fan coma se aquel ancián fose un home invisible, non hai tempo nin gañas de saudalo. A vida agora é doutra forma. Observa intrigado todos aqueles aparellos e logo repara na súa camara. Quere marchar. Ó xirarse, a funda da cámara rozou cunha copa de cristal dunha mesa recén posta. A copa voou polo aire, ben puidera ser a súa vida, e no interior dela viaxaban a muller que un día tivera, os fillos que xa non estaban, os amigos que se foran, os paseos resignados pola Frigsa, polas feiras, as noites en soidade húmida revelando fotos de tristes facianas de ledicia, aquela casa que era un universo infinito, lembranzas que viaxaban tódalas noites dunha habitación a outra, coma fantasmas, a luz da lúa, o único momento de tranquilidade, ollar a lúa antes de deitarse, querer marchar dunha vez. A copa rompeu en mil anacos e un silencio sepulcral presidiu a caseta do polvo neste mediodía de outono. Todos o miramos. O ancián, aturdido, observou con vergoña e tristura a copa rota no medio do chan. Intentou erguer o brazo para pedir disculpas. Tanto ten. Ninguén o mira xa. Ós nenos failles gracia ollar a cámara do ancián. Comeza a andar cara a saída e deténse para ollar de novo os anacos de cristal que deixou atrás no chan. Dalle á cabeza, e só sabe él porque o fará. Ou non. Xa non está aquí. Atópase ausente. Abandoa a caseta e sube as escaleiras camiño do parque, camiña cara un banco ben agochado no medio dos laberintos de area e terra por onde tamén se perden os amantes nalgún momento da súa vida. Senta nun dos bancos. Pousa a cámara a un dos lados. E o flash. Repara nas súas mans. Cansanzo. Só querería chegar á casa, para escapar daquelo. É tarde. Volta a ollar as mans e as vellas botas rotas cubertas polas follas do outono. Pecha os ollos. Agora só quere durmir, durmir, e durmir…

Lugo, mañán do 27 de Outubro de 2007


PD: Na mellor tradición do salmón...porque a estas horas só estará esperto Zidane adestrando.

O coloso en chamas ( California)

Semella en ocasións que asistísemos á furia dos deuses pola obra dos humanos. Arde California e certamente está sendo unha grande catástrofe, pero a frivolidade dalgúns medios é desconcertante cando menos. Atención: foi evacuada Olivia Newton- John. Uff, menos mal, Olivia, non ardiche. Arde California hoxe, onte inúndase Nova Orleans e resulta incrible que un país que pode gastar centos de miles de millóns de dólares en armas para enviar centos de miles de soldados(ós de sempre, ós que menos teñen, ós latinos de toda condición humilde maioritariamente), se vexa sobrepasado por estas catástrofes coma se tiveran acontecido nun país subdesarrollado. Agora, se eu fora un columnista, viría o momento de esixir responsabilidades, e os nosos dirixentes...non. Primeiro resulta que o estado de California está nas mans dunha morea de músculos enchoupados en anabolizantes chamados Arnold Schwarzenneger(bueno, si se escribe así e acertei á primeira xa me poño eu a medalla). Arny é o clásico pobre diaño que saiu un día de Austria e chegou ó sinsentido de Hollywood, ó igual que Steven Seagal, Charles Bronson, Chuck Norris, Sylvester Stallone...e se convertiu nunha máquina de obter diñeiro. Sen dúbida, sería interesante estudiar ese mecanismo que opera en nós e que convirte a moitos reparte-ostias(desculpas ó diccionario) en pouco menos que heroes nacionais. Ou sexa, que os californianos depositaron a súa confianza en Terminator para rexir os destinos da 3ª potencia mundial. É curioso. Por un lado está ben, porque cando ocorre unha traxedia deste tipo, inmediatamente se pode contar con Arny para que chame ós seus amigos actores e entón móntase un programa 24 horas no que se ve a tódalas estrelas cinematográficas atendendo teléfonos para doacións, ataviados todos eles con gorras negras; eso por un lado está ben, porque ademais do donativo, exerce no estadounidense medio unha sensación de protección por acumulación de elementos oníricos relacioados coa fortaleza. É a acumulación de superheroes. "Carallo, qué país mais grande somos, velaí están Terminator, Rambo, Batman, Spiderman, Catwoman, pero están todos, ostia...qué grandes somos, mira cómo atenden os teléfonos". Tanto ten se non esiximos actuacións propias dunha superpotencia mundial. Resulta paradóxico que arda a terra e a natureza dunha forma tan viva nun país no que as temperaturas do pensamento están tan adormecidas, pois só asi se explica (bueno, non só así, evidentemente os lobbys neoconservadores, multinacionais, etc, etc, verdade?) que chegue a presidente un idiota do estado de Tejas. Enténdese por idiota aquela persoa que se deixa enganar con facilidade, segundo o diccionario, e dada a brevedade da acepción poderiamos engadir facilmente outros calificativos coma iluso, soberbio ou ignorante, cecais analfabeto funcional, e se consultásemos de novo comprobaríamos que non estamos a esaxerar. É terrorífico que só esté representado no sistema político estadounidense o 50% da poboación, e que o apoio do home que rixe ese país sexa do 25% mais ou menos. Quere isto dicir que a outra metade, non se atopa representada por ninguén de forma institucional e isto é tráxico. Pero indaguemos no inconsciente colectivo. Estados Unidos. As series televisivas, o cine, os superheroes, as armas, os exércitos, en realidade estes elementos confórmanse no noso pensamento nun principio como unha invención dos norteamericanos. E asi, de xeito análogo, aséntase en nós a convicción de que o estado natural das cousas é o abuso e o atropelo cara os demais dun país como os Estados Unidos. Eles son os que prohiben a fabricación de armas nucleares, cando son o maior fabricante do mundo e os que mais teñen, eles sancionan as dictaduras(cando non axudan a levantalas), néganse a suscribir pactos a escala mundial contra o cambio climático, néganse a someterse ó Tribunal Internacional de Xustiza, posúen campos de concentración alleos á legalidade, practican secuestros de supostos terroristas, cárceres secretas en connivencia con moitos estados europeos...coido que son obviedades, pero é preciso lembralas. ¿É iso o que nós aceptamos como normal? Non se trata de demagoxia anti-imperialista nin o pretendese, pero realmente é escandaloso que nos procuren dar leccións de ética. A ética do diñeiro, do abuso, iso é o que hai. Por suposto que se valora todo o legado que ten aportado Norteamérica ó mundo: a loita polos dereitos civiles, certos aspectos democráticos aínda inimaxinables no noso país, o legado cultural(literario,musical, pictórico, artístico), pero, por favor, o mundo non é un exprimidor de laranxas. E namentres Terminator e un idiota de Tejas estén ós mandos da política internacional, e só procuren o crecemento sen límite do seu país, atropelando, practicando o terror, só estaremos camiñando pasiño a pasiño cara un novo conflicto bélico a escala mundial. E os ideólogos e os tecnócratas estarán a facer a barbaquieu con chorizitos parrilleros ó tempo que ven o beisbol no xardín da casa dos Wilson o domingo ó mediodía. Ey, Kid, recoge el bate, hijo, luego echáremos unas carreras. Sí papá, avisaré a Warren. Papá, somos los buenos? Claro, hijo, el mundo está lleno de gente mala. Anda, recoge el bate. Quieres un poco de mostaza?

A funda (Suite 687)

Unha temperatura morna adelgazaba a sensación de cansanzo que cada mañán experimentaba ó se erguer. No silencio da ampla habitación, coa luz baixa e en completo silencio, achegouse a enorme fiestra que facía as veces de parede e puido contemplar a inmensidade da urbe, aínda durmida, a piques de que comezase xa o furacán de negocios e atropelos, de rutinas obvias, de ruídos e compromisos desatendidos, de discusións e das pelexas polos cartos.

Ollou a butaca e observou o traxe que tería que vestir aquela mañán. Velaí ficaba ben dobradiño e listo para ser fatigado polas avenidas, polas rúas, os calexóns sen saída, as escaleiras de emerxencia. Viu o estuche. Inquedouse. Logo, dirixiuse cara o baño e tomou unha ducha rápida. Acomodou a garavata e axustou os guantes, namentres se peiteaba e cantarexaba a canción que soaba pola radio: "Somewhere, beyond the sea..." Por fin, colleu o gabán e o estuche, ollouse de novo no espello e chegou ó vestíbulo do hotel. Unha dama vestida de verde elegantemente sostiña con desgana un ridículo can de augas nos seus brazos ó tempo que seu marido, ou seu pai, pois tiña vinte anos mais ca ela, debatía co recepcionista as consumicións do mini-bar. Un grupo de executivos entraban nese preciso instante no hotel, e algún falaba con ninguén polo celular, outros sorrían en plan triunfador ollando ás empregadas da limpeza, e de súpeto, cando estaba a reparar nos zapatos horribles dun deles, que estropeaban aquela imaxe de business fucker, o canciño deu un chimpo dos brazos da elegante dama verde e achegouse a él. Nervos. O minúsculo can comezou a cheirar o estuche e él tratou de non perder a calma. A dama ergueuse do sofá do vestíbulo e chamou a atención do grupo de executivos, cunha figura propia dunha deusa. Apurada, exclamou magoada:

-¡Rufus, achégate aquí, deixa a ese señor tranquilo! Vostede disculpe, non aguanta mais de dous minutos nos meus brazos sen perder o control...

-Entendo perfeitamente a Rufus, señora. Non se apure-aventurouse sen perder as formas, collendo ó canciño e depositándoo suavemente nos brazos da dama.

O calor, o arrecendo, o nervosismo, e no medio o can, e unha ridícula voz que viña do vello aquel que xa rematara de arreglar co recepcionista, apagaron os focos de aquel pracenteiro encontro.

- Un pracer-dixo despedíndose, ao tempo que rozou lixeiramente o brazo da dama verde.

- Encantada, e volte a perdoarme, é vostede moi amable- entreabrindo portas.

-Desculpe, cecais noutro momento lle apeteza un café...- suxeriu a dama de verde, case no último suspiro.

- Cecais noutro momento...-dixo él pechando a charla.

Aquilo sobraba "...é vostede moi amable...", a dama verde, o vello, tiña sono. Frotou os ollos ó tempo que saía á rúa para comprobar que a voráxine xa comezara. Os xestos ausentes dos transeúntes, os triunfadores triunfando, os mortos de fame morrendo, e a beirarrúa chea de dor e pracer, de bolsas da compra. Pediu un taxi e introdúxose nel. O taxista podería pesar facilmente mais de cen kilos. Vestía manga curta, de branco, con múltiples cadeas de ouro e tatuaxes varios, cecais sesenta anos. Namentres se acomodaba no asento de atrás puido observar o calzado: típica indumentaria de enfermeiro. Pensou en cambiar de taxi. Era unha elección horrible.

Non había tempo que perder. O taxi púxose en marcha sen que fora preciso sinalar o destino. O seu contacto sempre coidaba ata o mais mínimo detalle. Polo cristal, a cidade perdíase por momentos e voltaba a aparecer chea de grandes avenidas, de rúas...de calexóns. Xa non sabía onde se atopaba. Algo misterioso lle ocupara o pensamento as dúas últimas semanas; pensou: acabo de lembrar as notas de Autumm leaves, a trompeta do Miles, o saxo melancólico do Coltrane, rexidos polas melodías do piano de Bill Evans, como a heroína corría polas veas destes tres xenios cando grababan Kind of Blue, non sei se o Bill Evans...lembrei tamén aquilo que diferenciaba ó Miles Davis e ó bebop do free jazz de Ornette Coleman, uhmm, a dama verde.., que namentres uns facían o que querían dentro dunha habitación, o Coleman defendía que nin sequera tiña que haber tabiques na habitación da música, libres, porque se un Do de piano non soaba igual a un Do de saxo, pois non facía falla axustarse á teoría musical ó uso, lembrei que Coltrane e os seus compañeiros chegaran a un punto tal de búsqueda musical que tiveran que retroceder e voltar a tocar standards mais accesibles ó público habitual pois o que chegaran a tocar só o entendían eles, foran demasiado lonxe...agora entraría eu, logo de que Evans o matemático remate con esas notas no piano, un, dous, tres...e entón é isto o que non me explico, se só transcurriu un minuto e medio e tiven pensamentos que ocuparían cinco minutos, non o entendo ¿quén me está a facer un traxe?, esto...a dama verde, misteriosa, qué triste escoitar as rodas dos coches surcar os charcos da rúa no inverno...concentración, concentración...

O taxi detívose. Era un calexón bastante deprimente. Recolleu a funda, despediuse do taxista e baixouse sen pagar. O taxista tampouco preguntou. O taxi foise. Observou as escaleiras de servicio, oxidadas, vellas, e alí, pegada na parede, no sitio exacto onde acordara co seu contacto, atopou a nota. Abriuna e leu: Suite 687, sexta pranta, terceira fiestra a dereita. Él é o obxectivo. Sorte. Procura a inspiración.

Respirou profundamente, gardou a nota no peto, e dispúxose a subir aquelas escaleiras. Fatigouse. Demasiado tabaco e demasiado güisqui nos bares anónimos de hoteis, nos que nin hai pianista sentado ó piano, nen clientela. Só a soidade e a tristura de ver un piano branco vacío, sen Lennon, sen Evans, mortos, e o güisqui que devora as pedras do xeo, unha mantis alcohólica. Resultoulle familiar aquela estampa urbana que comezaba a contemplar mellor a medida que subía. Chegou á terraza. Achegouse á beira do muro de protección. Sorpresa. Entendeu. O seu contacto nunca deixaba de sorprendelo. O edificio sinalado na nota atopábase ó outro lado da rúa. Era o hotel no que se alonxara a noite pasada. Voltou a pensar no Coltrane. Abriu a funda. Pero non ía facer un solo exactamente. Non se trataba dun saxo. O sol da mañán iluminou as pezas metálicas do rifle que agochaba ata aquel intre no interior da funda. Colleu o visor telescópico e axustouno na arma. Apoiouse no muro de protección descansando todo o peso do corpo nos brazos. Pechou un ollo e preparou o outro para a sorpresa. Achegouse ó visor e: segunda pranta, terceira..., cuarta, quinta, e sexta. Recorreu as ventás ata chegar á terceira. Viu unha habitación. Mellor dito. Viu unha suite idéntica a súa da noite pasada. Non había ninguén. Polo momento. Agardou. De súpeto, abriuse a porta e un ridículo can, que lle resultaba familiar recoñecía moi confiado a suite, enchendo de merda a moqueta. Un ancián apareceu en escea e...a dama verde detrás del pechando a porta. Recoñeceu ó ancián. Era o mesmo do vestíbulo que discutía as consumicións do mini-bar. Ermenexildo Queizás, un capo da ría de Arousa afeccioado ás grandes débedas, puteiro, canalla, asasino, en fin...un home con savoir faire. Un cadáver.

Preparou o rifle, agardou a que a dama verde desaparecera da escea e se metera no baño. Nese intre apresurouse, sacou o móvil do gabán, chamou á recepción do hotel e pediu que desen un aviso para a dama verde da suite 687 de parte dun amigo que pensara mellor aquilo do café, agardaría por ela no bar do hotel en dez minutos. Colgou. Voltou a mirar polo visor telescópico e puido ollar como a dama verde saía do baño, collía o teléfono e escoitaba sobresaltada ó recepcionista. Logo dáballe un bico ó ancián sen demasiado entusiasmo e íase da habitación. Agora era o momento. Concentrouse, apuntou e observou como o ancián recorría a suite dende o mini-bar ata o sofá cun vaso de güisqui na man, ó tempo que él desprazaba o visor e o rifle, agardando. Agora. Disparou, e unha bala solitaria, mortífera viaxou nesa mañán de outono dende a terraza dun edificio putrefacto cara a suite 687, con acuse de recibo. A bala incrustouse no cranio do vello capo de Arousa. Mañán habería misa e traxes de loito, choros, e indiferencia por aquel fillo de puta. Misión cumprida e o sangue tinguiu o sofá dun vermello intenso, viaxando dende o tapizado cara a moqueta, onde unhas pingas sobresaltaron a Rufus, que misteriosamente non se movera no momento do disparo. Rufus comezou a lamber os restos do güisqui que caera na moqueta. Pensou en dispararlle a Rufus, pero lembrou que os cans non eran amigos de moitas palabras. Quitou o visor do rifle, gardou o rifle na funda, ergueuse e baixou as escaleiras. Tirou a funda co rifle nun camión do lixo que pasaba, e camiñou tranquilo ata a rúa principal. Cruzou e saudou ó rapaz da entrada. Foi ó bar e alí, no medio de traxes grises e executivos agresivos e asexantes, puido ver a inquedanza da dama verde. Ela viuno e sorriu. O pianista ocupaba o seu lugar, e as luces baixas do bar prometían unha breve charla e unha fuga na compaña da dama verde. Cecais as Bahamas. Ata novo aviso. A suite 687 quedaría libre ás doce. Aínda había tempo. De fondo soaba Autumm Leaves. Era unha mañán de outono.