Unha temperatura morna adelgazaba a sensación de cansanzo que cada mañán experimentaba ó se erguer. No silencio da ampla habitación, coa luz baixa e en completo silencio, achegouse a enorme fiestra que facía as veces de parede e puido contemplar a inmensidade da urbe, aínda durmida, a piques de que comezase xa o furacán de negocios e atropelos, de rutinas obvias, de ruídos e compromisos desatendidos, de discusións e das pelexas polos cartos.
Ollou a butaca e observou o traxe que tería que vestir aquela mañán. Velaí ficaba ben dobradiño e listo para ser fatigado polas avenidas, polas rúas, os calexóns sen saída, as escaleiras de emerxencia. Viu o estuche. Inquedouse. Logo, dirixiuse cara o baño e tomou unha ducha rápida. Acomodou a garavata e axustou os guantes, namentres se peiteaba e cantarexaba a canción que soaba pola radio: "Somewhere, beyond the sea..." Por fin, colleu o gabán e o estuche, ollouse de novo no espello e chegou ó vestíbulo do hotel. Unha dama vestida de verde elegantemente sostiña con desgana un ridículo can de augas nos seus brazos ó tempo que seu marido, ou seu pai, pois tiña vinte anos mais ca ela, debatía co recepcionista as consumicións do mini-bar. Un grupo de executivos entraban nese preciso instante no hotel, e algún falaba con ninguén polo celular, outros sorrían en plan triunfador ollando ás empregadas da limpeza, e de súpeto, cando estaba a reparar nos zapatos horribles dun deles, que estropeaban aquela imaxe de business fucker, o canciño deu un chimpo dos brazos da elegante dama verde e achegouse a él. Nervos. O minúsculo can comezou a cheirar o estuche e él tratou de non perder a calma. A dama ergueuse do sofá do vestíbulo e chamou a atención do grupo de executivos, cunha figura propia dunha deusa. Apurada, exclamou magoada:
-¡Rufus, achégate aquí, deixa a ese señor tranquilo! Vostede disculpe, non aguanta mais de dous minutos nos meus brazos sen perder o control...
-Entendo perfeitamente a Rufus, señora. Non se apure-aventurouse sen perder as formas, collendo ó canciño e depositándoo suavemente nos brazos da dama.
O calor, o arrecendo, o nervosismo, e no medio o can, e unha ridícula voz que viña do vello aquel que xa rematara de arreglar co recepcionista, apagaron os focos de aquel pracenteiro encontro.
- Un pracer-dixo despedíndose, ao tempo que rozou lixeiramente o brazo da dama verde.
- Encantada, e volte a perdoarme, é vostede moi amable- entreabrindo portas.
-Desculpe, cecais noutro momento lle apeteza un café...- suxeriu a dama de verde, case no último suspiro.
- Cecais noutro momento...-dixo él pechando a charla.
Aquilo sobraba "...é vostede moi amable...", a dama verde, o vello, tiña sono. Frotou os ollos ó tempo que saía á rúa para comprobar que a voráxine xa comezara. Os xestos ausentes dos transeúntes, os triunfadores triunfando, os mortos de fame morrendo, e a beirarrúa chea de dor e pracer, de bolsas da compra. Pediu un taxi e introdúxose nel. O taxista podería pesar facilmente mais de cen kilos. Vestía manga curta, de branco, con múltiples cadeas de ouro e tatuaxes varios, cecais sesenta anos. Namentres se acomodaba no asento de atrás puido observar o calzado: típica indumentaria de enfermeiro. Pensou en cambiar de taxi. Era unha elección horrible.
Non había tempo que perder. O taxi púxose en marcha sen que fora preciso sinalar o destino. O seu contacto sempre coidaba ata o mais mínimo detalle. Polo cristal, a cidade perdíase por momentos e voltaba a aparecer chea de grandes avenidas, de rúas...de calexóns. Xa non sabía onde se atopaba. Algo misterioso lle ocupara o pensamento as dúas últimas semanas; pensou: acabo de lembrar as notas de Autumm leaves, a trompeta do Miles, o saxo melancólico do Coltrane, rexidos polas melodías do piano de Bill Evans, como a heroína corría polas veas destes tres xenios cando grababan Kind of Blue, non sei se o Bill Evans...lembrei tamén aquilo que diferenciaba ó Miles Davis e ó bebop do free jazz de Ornette Coleman, uhmm, a dama verde.., que namentres uns facían o que querían dentro dunha habitación, o Coleman defendía que nin sequera tiña que haber tabiques na habitación da música, libres, porque se un Do de piano non soaba igual a un Do de saxo, pois non facía falla axustarse á teoría musical ó uso, lembrei que Coltrane e os seus compañeiros chegaran a un punto tal de búsqueda musical que tiveran que retroceder e voltar a tocar standards mais accesibles ó público habitual pois o que chegaran a tocar só o entendían eles, foran demasiado lonxe...agora entraría eu, logo de que Evans o matemático remate con esas notas no piano, un, dous, tres...e entón é isto o que non me explico, se só transcurriu un minuto e medio e tiven pensamentos que ocuparían cinco minutos, non o entendo ¿quén me está a facer un traxe?, esto...a dama verde, misteriosa, qué triste escoitar as rodas dos coches surcar os charcos da rúa no inverno...concentración, concentración...
O taxi detívose. Era un calexón bastante deprimente. Recolleu a funda, despediuse do taxista e baixouse sen pagar. O taxista tampouco preguntou. O taxi foise. Observou as escaleiras de servicio, oxidadas, vellas, e alí, pegada na parede, no sitio exacto onde acordara co seu contacto, atopou a nota. Abriuna e leu: Suite 687, sexta pranta, terceira fiestra a dereita. Él é o obxectivo. Sorte. Procura a inspiración.
Respirou profundamente, gardou a nota no peto, e dispúxose a subir aquelas escaleiras. Fatigouse. Demasiado tabaco e demasiado güisqui nos bares anónimos de hoteis, nos que nin hai pianista sentado ó piano, nen clientela. Só a soidade e a tristura de ver un piano branco vacío, sen Lennon, sen Evans, mortos, e o güisqui que devora as pedras do xeo, unha mantis alcohólica. Resultoulle familiar aquela estampa urbana que comezaba a contemplar mellor a medida que subía. Chegou á terraza. Achegouse á beira do muro de protección. Sorpresa. Entendeu. O seu contacto nunca deixaba de sorprendelo. O edificio sinalado na nota atopábase ó outro lado da rúa. Era o hotel no que se alonxara a noite pasada. Voltou a pensar no Coltrane. Abriu a funda. Pero non ía facer un solo exactamente. Non se trataba dun saxo. O sol da mañán iluminou as pezas metálicas do rifle que agochaba ata aquel intre no interior da funda. Colleu o visor telescópico e axustouno na arma. Apoiouse no muro de protección descansando todo o peso do corpo nos brazos. Pechou un ollo e preparou o outro para a sorpresa. Achegouse ó visor e: segunda pranta, terceira..., cuarta, quinta, e sexta. Recorreu as ventás ata chegar á terceira. Viu unha habitación. Mellor dito. Viu unha suite idéntica a súa da noite pasada. Non había ninguén. Polo momento. Agardou. De súpeto, abriuse a porta e un ridículo can, que lle resultaba familiar recoñecía moi confiado a suite, enchendo de merda a moqueta. Un ancián apareceu en escea e...a dama verde detrás del pechando a porta. Recoñeceu ó ancián. Era o mesmo do vestíbulo que discutía as consumicións do mini-bar. Ermenexildo Queizás, un capo da ría de Arousa afeccioado ás grandes débedas, puteiro, canalla, asasino, en fin...un home con savoir faire. Un cadáver.
Preparou o rifle, agardou a que a dama verde desaparecera da escea e se metera no baño. Nese intre apresurouse, sacou o móvil do gabán, chamou á recepción do hotel e pediu que desen un aviso para a dama verde da suite 687 de parte dun amigo que pensara mellor aquilo do café, agardaría por ela no bar do hotel en dez minutos. Colgou. Voltou a mirar polo visor telescópico e puido ollar como a dama verde saía do baño, collía o teléfono e escoitaba sobresaltada ó recepcionista. Logo dáballe un bico ó ancián sen demasiado entusiasmo e íase da habitación. Agora era o momento. Concentrouse, apuntou e observou como o ancián recorría a suite dende o mini-bar ata o sofá cun vaso de güisqui na man, ó tempo que él desprazaba o visor e o rifle, agardando. Agora. Disparou, e unha bala solitaria, mortífera viaxou nesa mañán de outono dende a terraza dun edificio putrefacto cara a suite 687, con acuse de recibo. A bala incrustouse no cranio do vello capo de Arousa. Mañán habería misa e traxes de loito, choros, e indiferencia por aquel fillo de puta. Misión cumprida e o sangue tinguiu o sofá dun vermello intenso, viaxando dende o tapizado cara a moqueta, onde unhas pingas sobresaltaron a Rufus, que misteriosamente non se movera no momento do disparo. Rufus comezou a lamber os restos do güisqui que caera na moqueta. Pensou en dispararlle a Rufus, pero lembrou que os cans non eran amigos de moitas palabras. Quitou o visor do rifle, gardou o rifle na funda, ergueuse e baixou as escaleiras. Tirou a funda co rifle nun camión do lixo que pasaba, e camiñou tranquilo ata a rúa principal. Cruzou e saudou ó rapaz da entrada. Foi ó bar e alí, no medio de traxes grises e executivos agresivos e asexantes, puido ver a inquedanza da dama verde. Ela viuno e sorriu. O pianista ocupaba o seu lugar, e as luces baixas do bar prometían unha breve charla e unha fuga na compaña da dama verde. Cecais as Bahamas. Ata novo aviso. A suite 687 quedaría libre ás doce. Aínda había tempo. De fondo soaba Autumm Leaves. Era unha mañán de outono.
No hay comentarios:
Publicar un comentario