O escritor número 1 ten vinte anos. Un bo día decide escribir un breve relato dunhas tres páxinas, sobre a súa concepción da vida, os seus gustos, as súas apetencias, e tamén unha historia de amor. Logo gárdaa nun caixón, e por cousas da vida, traslada a súa residencia a Nova Iorque durante vinte anos, voltando de cando en vez para ver á familia e recoller lisonxas e premios. Un bo día, cando conta cincuenta anos, revisa a súa traxectoria persoal e literaria namentres o avión no que viaxa atravesa o Atlántico, de volta no país. Cando chega á súa vella casa, e inspirado polos pensamentos do avión, decide escribir un artigo no que conte a súa concepción da vida, os seus gustos, apetencias, e unha historia de amor. Síntese cómodo esa tarde, inspirado. Logo escribe tres páxinas sen demasiada dificuldade. De súpeto, sinte que aquelo xa o viu nalgures. Rapidamente, érguese da cadeira do seu vello despacho, que non pisaba dende había anos, e de súpeto, sin saber porqué, abre un caixón detrás doutro. Ve uns vellos papeis e sinte frío e suor nas costas. Comeza a ler o seu contido, e sinte vértigo. É exactamente o mesmo que escribira hai trinta anos. Pensa que nada daquelo ten sentido e o nervosismo instálase no seu corpo, comeza a falar só. Logo sae rindo ao xardín da vella casa, entra nun pequeno alpendre e dun vello arcón, saca unha escopeta de caza de seu avó. Pégase un tiro. Morre pensando en que todo o que fixo non era mais que un exercicio reiterativo. Isto pénsao moi rápido porque morre ao momento. Acabouse a historia do escritor número 1.
O escritor número 2 camiña polas rúas da cidade, abraiado, estupefacto, ingrávido, logo de ler o xornal. O famoso e idolatrado escritor número 1, a inspiración da súa vida, suicidouse cunha escopeta de caza; atopou a policía seis páxinas manuscritas, iguais tres a tres, con lixeirísimas variacións unhas respecto das outras, nembargantes as súas datas, segundo obra nos papeis correspóndense con períodos de tempo distintos, distan trinta anos a unha da outra. O escritor número 2 pensa que cecais todo se debera ao feito de que o escritor morto chegara á conclusión de que a escritura é un sinxelo acto de repetición, e isto é cruel, pensa.
O escritor número 2 atópase pola rúa co escritor número 3, ao que lle refire a sorprendente e impactante historia do escritor número 1. O escritor número 3 quita o sombreiro da testa abraiado e seca o suor, logo de escoitar a historia. Pregúntalle ao escritor número 2 que pensa facer. "Escribirei unha grande historia sobre a vida e a morte do escritor número 1". Logo despídense. Pouco mais tarde, por desgrazas inoportunas desta vida, o escritor número 2, cando camiñaba coa metade da súa grande obra baixo o brazo, é esmagado por un piano branco, que sin ás voou lixeiramente dende un cuarto piso dun hotel. O escritor número 2, en xesto de irmandade coas tecras brancas e negras do instrumento desfeito, descansa tranquilamente sobre a beirarrúa, en tanto que os papeis da súa grande obra sobre o escritor número 1 voan polo aire desa mañá de outono.
É noite. O escritor número 3 comenta coa súa muller o desgrazado incidente da morte do escritor número 2. Choran e a dona do escritor número 3, abrazando ao seu home, pregúntalle que vai facer agora. O home, coas bágoas na faciana, están na cama e xa é tarde, resposta: "Escribirei unha grande obra sobre a vida e morte do escritor número dous.Iso farei" Logo...nada mais.
