O Billy entrou anoxado no edificio. Sempre que os encargos se atopaban en edificios sen ascensor sentía a mesma quentura.
A anticipación das dificultades coas que se atoparía propiciaban nun home temperamental como o Billy unha tensión que lle facía contraer enormemente o xesto. Para relaxarse, en tanto accedía ó inmobre correspondente, xuraba un pouco e daquel xeito vía aliviada en parte a súa ira. Hoxe o asunto pintaba mal. O caso era que tiña que subir ata un terceiro e logo baixar co encargo. Cando viu as escaleiras, o estreito do acceso, soubo ó momento que ía ser unha xornada complicada. O edificio atopábase, por riba, nunha zona peatonal da cidade. Tivera que deixar o vehículo da empresa dúas mazás atrás. Sí, hoxe sería unha xornada complicada. En tanto suspiraba, podía ulir os ecos do güisqui cos que acompañara a visualización fotográfica dos xornais deportivos no bar da esquina, nese momento no que o Billy sentía que se reconciliaba momentaneamente coa vida. Era entón cando apoiaba os dous brazos estirados sobre a barra, e exhalaba logo do primeiro grolo. A faciana tornaba o cansanzo en satisfacción e o Billy requería a conta das consumicións:
-¿Cuánto é, preciosa?-deslizaba amable o Billy.
-Vamos a ver, catro güisquis e un curasán...dazasete noventa, al café te envito yo.
-Curasán, curasón, habemos tomar de café un día tú más io...-concluiu feliz o Billy.
-Byle, eres un deablo.
O xefe referira que o cliente pertencía a unha coñecida familia da capital, un home honorario segundo as verbas do patrón, con ascendencia entre moita xente posto que ostentara un cargo público de relevancia xa había anos. Era fama que durante o exercicio do mesmo, rexírase observando un respeto escrupuloso polo sentido da corrupción, o tráfico de influencias, a malversación...un estadista. O superior do Billy insistira moito na discreción coa que tería que operar o Billy durante o traballo, dado o delicado estado anímico no que se atopaba a familia do señor Pardeiro. Pensando nestas e noutras cousas, foi que o Billy chegou á terceira pranta. Nos seus pés podía sentir o suave tacto da moqueta que recubría luxosamente as escaleiras e o chan, e que operaba no Billy unha sensación de desacougo, propia de saberse fóra de lugar. Tampouco contribuía o cuidado exquisito das paredes, os tres metros de alto da porta, pois era un edificio nobre en canto ó tamaño, nin as pezas douradas que remataban a solemnidade da porta de entrada daquel terceiro andar. Picou no timbre. Seguía sen atoparse cómodo, sentíase especialmente alleo, tan lonxe da sensación prácida que o visitaba cando ingresaba no A-Tope, o bar que o vira nacer ás desgrazas futbolísticas do seu equipo, notario sixiloso que levantara actas de monumentais borracheiras xogando ás cartas, bar que sufrira as súas habilidades puxilísticas con outros clientes mais borrachos ca él, pista de aterraxe de vasos de tubo no medio de discusións futbolísticas que obviaban o argumento e se centraban nos decibelios emitidos. Lembraba con satisfacción a ocasión na que usara a cabeza daquel desgrazado de Quindimil para abrir a porta e guindalo fóra do santuario, o A-Tope. Logo chiscáralle un ollo á camareira e limpara a suor cos dedos aínda mollados de cervexa. Dende entón ninguén intentara explicar en público a defensa zonal. "Cun par de... co cai que defender, na virgen!" sentenciaba o Billy.
Puido escoitar uns pasos que comezaban distantes e que pouco a pouco se distinguían moito mais preto ata poder distinguir o cantarrexar melódico duns zapatos de muller. A porta abriuse e o Billy puido contemplar unha muller xa entrada nos corenta, cunha brusa branca e unha falda negra, de boa constitución. Unhas bágoas nas que non reparou o Billy, corrían polos seus ollos, pero o Billy só lle miraba para as mans. Brancas, longas, belas. Logo, aquela muller, recollendo as bágoas e tratando de recompoñer a expresión, recibiuno:
-...unm,..bos días, agardabámolo dende hai un cacho
-El cacho lo llevo io, subiendo por las escaleras, vaea matiz de cuesta,-contestou o Billy tratando de sacar o mellor de sí mesmo- la próxima ocaseón traeo una bombona de aire a maeores, je,je.
-...esto...sí, desculpe, se fai o favor, entre, entre, a habitación está ó fondo do corredor.
A muller camiñaba cara o fondo do corredor e o Billy, detrás, ía observando abraiado a decoración da vivenda. Pensaba nun palacio. Fotos de homes de garavata, diplomas de universidades, bandeiras en miniatura, cabezas desecadas de bestas exóticas, diñeiro, poder. Iso é o que respiraba Billy alí dentro. Na soleira da porta viu as figuras en negro doutras persoas. O de sempre. Ficou abraiado cando viu que unha doncela elegantemente vestida, saía do que semellaba ser a cociña cunha bandexa de canapés varios cara a habitación en cuestión. Chegaron á habitación do cliente. Alí, as figuras que vira anunciadas cando se aproximaba, reveláronse homes e mulleres de distinta idade, todos eles vestidos como para unha boda, só que aquilo non era unha boda. Todos ficaban inmóviles, con facianas tristes, olladas de resignación. O cliente descansaba cómodamente instalado nun cadaleito negro que brilaba coma a bola número 8 do A-Tope, pensou o Billy. Achegouse e tocou aquel material que lle lembraba as partidas de billar no santuario, co taco sostendo do Billy, vencido polos cubatas. O interior do cadaleito estaba forrado de coiro branco. Vaea peixe, pensou. O ancián, o cliente, o morto, ficaba deitado en decúbito supino, e o contrario sería algo insólito. Sostiña unha man da outra con aparente facilidade, e mesmo pensou o Billy que o viu sorrir cando se achegou a ver a súa faciana. Semellaba por uns intres que mesmo se fose confesar ó seu oído, pero non, non tal. A muller, que resultou ser a filla do finado, decidiuse:
-Ben, xa estamos preparados, de xeito que se ten a ben proceder, proceda, con cuidado, con cuidado, meu pobriño, xa lle comprara un xogo novo de paos de golf e...e....e.....uhumm, mmmm...¡non os puido estrear...!-exclamou ó fin, rompendo a chorar.
Foi unha escea moi triste.
-Sea alabado Jesús- dixo outro dos presentes, un ancián que tiña trazas de ser un dos mellores amigos do cliente.
-No, no se preocuparen, si no se lavó, ia todo lo hacen allí en la empresa, gente capacetada, no se desgusten, faltaría más, en estos casos...por favor...-explicou o Billy servicial.
Un silencio sepulcral invitou ó Billy a pechar a boca e facer o seu traballo. Pero non reparara no insólito do asunto. Cando ía retirar os seguros da tapa do cadaleito, decatouse. Á altura da cintura, nin mais arriba, nin mais abaixo, surxía poderosa unha prominencia vertical, só disimulada polas exquisitas roupas do ancián. Semellaba a todas luces, e mesmo sen elas, a representación perfecta dunha erección.
-Desculpe, señora, ¿ahorcamiento no, oh?- preguntou polo baixo e solemne o Billy.
-Por favor, esta é unha situación que queremos rematar rápido, señor. Intente cumplir co seu traballo-repuxo a filla, lixeiramente contrariada.
-Xaora, pero no ve usted que el señor está envarellado? A ver quién es el guapito que le echa el cierre. Bueno, permero lo ievaré hasta la entrada, eá cierro después, a ver como amaño.
O Billy mudou a expresión e tratou de proceder segundo as ordes do xefe, con cautela. Despregou as pequenas rodas da padiana móvil e cargou o cadaleito enriba, coa tapa a medio pechar, froito do estrambótico da situación. Abandoou a habitación co cadaleito e chegou onde a porta. Saiu ás escaleiras. Pronto comprendeu que non podería transportar o cadaleito escaleiras abaixo coa padiana movil, por moi suxeito que fora. O espacio non lle permitiría maniobrar ben.
Tivo dudas. Ollou cara a porta de novo, e non viu ninguén, só puido escoitar os choros afogados que procedían do interior. Mirou ó cadaleito. Logo outra vez a porta. Atopábase en intres nos que os heroes sentirían o medo. Se deixaba ó cliente alí, a familia transmitiría as queixas ó xefe. Se ficaba atrancado co cadaleito no medio da escaleira, o xefe sería informado igualmente. A prioridade era o cliente, acostumaba dicir o xefe. Entón, foi que abriu totalmente o cadaleito, xuntou forzas e colleu con todas as súas forzas ó cliente. Tivo unha imaxe atávica nalgún punto, que o remitía á aldea, cando o pequeno Billy só tiña oito anos. Billy era un rapaz de aldea traballador. Soaban os discos do tío no vello aparello de música, e ía sol antes de comer. Pola noite, cubríase nunha vella manta e ollaba a lareira ata quedar durmido. Súa nai dicíalle que ou estudaba ou só serviría para carretar sacos de patacas coma seu pai.
Billy pensou que cecais seu pai sentiríase orgulloso do seu fillo. Agora o Billy non ía cargado cun saco de patacas. Levaba nos ombros un home duns sesenta e cinco anos, vestido de traxe e garavata en negro, e co arrecendo de Varón Dandy, que era o mais incrible. Fixo forza e colléndoo polas pernas, comezou a baixar as escaleiras. O cadáver baixou nos ombros do Billy como o fan os nenos nos ombros de seus pais cando o Circo Europa visita a cidade. Chegaron enbaixo. A estrana parella. O Billy saiu á rúa. Camiñou co finado nas costas as dúas mazás ata chegar á furgoneta. Non chamou a atención de ningún transeúnte. Inclusive unha señora lle pediu hora e lle desexou que Deus te coide, filliño, ala, ala, moitas gracias. Unha vez na furgoneta, Billy considerou que un home de traxe ben podía ir no asento do acompañante. Colocouno con mimo no asento e pasoulle o cinto de seguridade. Logo acendeu o vehículo e encamiñouse cara a oficina. Pararon nun semáforo:
-Bueno, hombre, bueno, mala sorte la tuia. Pena de palos de golf. Eu non sei xogar ó golf, óesme?Pero si é un pouco coma a billarda, ni Tiger Woods, ni Jesucristo,-falou o Billy para o finado tentando romper o xeo-pero non estés triste, home, mira, polo menos ieva usté un traje bien planchado. Vai romper a pana canda Satanás, quen o verá por aló.
Un coche parou ó lado da furgoneta de Funerarias Agrelo, pois así se chamaba a empresa para a que o Billy traballaba. Unha señora con móvil e lentes de sol, nun todoterreo que lle viña moi grande, ollaba con curiosidade a faciana do finado. O Billy, para non levantar sospeitas, soltaba lixeiramente o freo e voltaba a accioalo; deste xeito, o principio de inercia operaba no corpo sen vida do señor Pardeiro un lixeiro movemento cara diante. Billy acendeu a radio. Soaba Highway to Hell (Autopista cara o Inferno, dos AC/DC). Baixou a ventá do acompañante, reparou no coche da señora e dixo cómprice:
-Vaea carrísimo, nena!,-comezou- vaea carrísimo!-rematou.
O semáforo mudou en verde e o Billy arrincou, querendo deixar clara a súa virilidade. Mais cando aínda non ían cincocentos metros, unha imaxe difusa dunhas luces de neón borraron o resto. Era o A-Tope. O Billy freou en seco e iso ocasionou que o señor Pardeiro, o cliente sufrira un lixeiro golpe contra o cristal dianteiro. Logo voltou a repousar sen vida no asento do acompañante.
-Vaea susto eh? señor Pardeiro, hoxe xa leva uns cantos...mire, a ver qué lle parece, vamos parar un pouco, porque a furgoneta, a condenada, bebeu vinte euros de diesel pola mañá cedo, pero a min tamén se me encendeu o piloto e como teño bono da empresa, voulle meter ó meu depósito vinte euriños de Dyc, que carburan al doscientos por cien. Ala, se queda usté aquí con la radio puesta, alégreme esa cara ostia, que pone medo a los cristeanos. Ademais, teño aí un asunto sentimental, vostede xa me entende, que xa vin eu que os sesenta e cinco, cumpridos pero ben a gusto, termando o pau da vela, fenómeno! Non se me mova eh? Es un matiz.
Billy baixou da furgoneta coa satisfacción que invade ó traballador logo do traballo ben feito. Pensaba na camareira do A-Tope, a da mañá, aquela cariña, aquelas maneiras. O Billy crecérase. Tomaría un par de güisquis para presentarse diante do xefe co traballo feito, quedaría coa camareira cun pouco de sorte para ir dar unha volta, entrar nunha cervexería, pedir un bo prato combinado regado cuns litros de cervexa e mirar o televisor hipnotizado, co ketchup caéndolle pola boca, en tanto que a camareira o ollaba dende o outro lado da mesa, mirando tamén para a tele, para compracer ó Billy. Así foi. O Billy consumiu axiña os dous güisquis e conseguiu o teléfono da camareira. Todo ía sobre rodas. Dixo antes de liscar:
-Nena, ponte mona para la noche, porque Bile es el furacán!
Ela contestou:
-Bile, eres un deablo. Hasta la noche, guapo.
Billy abandoou o local imaxinando que saía non do A-Tope, senón do Campo Municipal de Roupar, con todo o papel vendido, coa grada entregada ó Billy, o capitán, que recén lle partira unha perna ó mediapunta do Becerreá. A xente mirábao entregada, e os vellos brindaban no chiringuito do campo, e as raparigas de Roupar ollaban ó Billy saudar xentilmente ós árbitros ós que lles chamara xentilmente cabroes había cinco minutos, cando aínda a fase de ascenso á Terceira Rexional B non tiña gañador. Logo, o Billy saudaba ós nenos no aparcodoiro do campo namentres os mais dos afeccioados mexaban nos muros de campo. Mexadores en serie. Subían ó bus rival os afeccioados do Becerreá, coas cazadoras negras de coiro, desas como é debido, casual aldea. Un deles berraba:
-Le botastes collós, chavales. No le dar vueltas. ¡Os de Roupar, fillos de...! O ano que ven cambia a pilícola...!
Billy voltou á realidade na beirarrúa. Estaba deserta. Achegouse á furgoneta sorrindo. Ficou petrificado. O asento do acompañante ficaba solitario. Só o recordo. Nin rastro do vello finado. O Billy torceu o xesto. Polo que él sabía, ata agora, os mortos non mudaban vivos. Calmouse e namentres miraba cara o ceo, exclamou:
-Este carallo hubo meterse no maletero!
Cinco anos despois
Casa dos Pardeiro
Edelina Pardeiro cóntalle ós seus familiares o curioso caso do tío Pardeiro:
-Onte, cando estabamos a merendar, apareceu o tío Pardeiro.
-Pero, cómo? Se Pardeiro hai cinco anos que descansa nos prados do Señor?
-Exacto, veu dos prados do Señor co mesmo traxe co que se fora, saúdou a todos os presentes, sentou, tomou un café, charlou un pouco sobre paos de golf e logo voltou ós prados do Señor.
-Cómo? E vós que fixéstedes?
-¿Qué pode facerse, querido, ante semellante insolencia?
