O xurado formado por:
- Dona Caridad González Cerviño(Presidenta do xurado e Presidenta da Comisión de Cultura, Educación e Patrimonio histórico-artístico da Deputación da Coruña).
- Don Xosé Manuel Sande Chouza (Mestre e xornalista de La Voz de Galicia).
- Don Xosé Antonio Formoso Lado(filólogo)
- Don Antonio Priegue Leis(secretario do xurado, con voz e sen voto.
Despois de comentar os relatos e deliberar sobre os mesmos o xurado decidiu por unanimidade:
Conceder o premio como gañador ao relato presentado baixo o lema "Axóuxere". Unha vez aberta a plica correspondeu a autora Rocío Leira Castro co título O ALPENDRE DOS MEUS SOÑOS.
Así mesmo, o xurado quixo facer unha mención especial ao relato A DISTANCIA de Lois Pérez Díaz.
Sendo as 18.00 horas levantouse a sesión e redactouse a presente acta da cal como secretario dou fe.
En Abelleira, 26 de setembro de 2009
17 comentarios:
Parabéns! A ver cando se me ocorre a min algo así!.
Apertas.
Moitas grazas, Maeloc.
É unha ocurrencia ben pobre a miña, neste caso.
Ben, estou neste tránsito polos polígonos industriais da literatura, cheos de naves abandoadas e cartaces de aluguer xunto a teléfonos descoñecidos.
Oia, son o terceiro clasificado, e logo de min non se di nada?
Efectivamente, NON.
Como dicía un tal Céline, a historia da Humanidade descoñece a verdadeira historia dos homes.
Quere dicir isto que a ninguén lle importa o seu relato, fódase.
Atentamente, o cuarto clasificado.
Hola, soy la ganadora del certamen, agradecería que se hablara algo más de mi obra. Y menos envidia...
Para a gañadora: mira, non me veñas fodendo con esas frases de perruqueira estreando un dicionario.
Vouche dicir unha cousa: non sei cal relato é peor, se o do fillo de puta este do blogue, o tal Lois, ou o teu. Cos dous xuntos non teríamos nin para facer unha historia que lle ensinar aos analfabetos.
Do xurado tería moito que dicir.
Non admito que se insulte ás perruqueiras neste espazo, en todo caso eu coñezo a unha perruqueira que é transexual.
O meu relato, que quedou de cuarto, ía sobre unha peluquera, á que se lle caía o pelo e que era campiona de beber cerveza nun pequeno poboado hippy de Ávila.
Jodédevos todos, era moito mellor que esas merdas que presentástedes, especialmente mellor que esa merda do mariñeiro da Distancia.
Hola, que pasa troncos? Veo muy mal rollo por aquí, nada, solo pa decir que yo vivo en un poblao aqui en Avila y no conozco a la ja esa de la que hablais, es una peluquera peliroja asi de bastante pecho?
Tira pra casa tu, sunormal! Estamos falando de leiteratura da boa, non de soplapoieces de inorantes. Este ano non elegiron o testo meu pero hanse de arrepetir. Aqui no despacho dicenme todos que nunca viron outro igual. Argumento sencillo: chámase Josi e ten unha moto, vai pola carretera en direcion Tui e aparecen tres portugeses subidos nunha moto, todo se complica...
Pois eso, jodeivos que asi xa a publicarei eu cuando quera.
Mensaxe para todas as perruqueiras: non abusedes dos peiteados barrocos cando saiades de festa.
PD: Para o chaval de Ávila, e como dixera o Pestana, un escultor moi, moi famoso de Lugo: "Yonquis, go home"
Noraboa! Unha aperta dende A Coruña, meu.
Para todos os demáis un pouco de masturbación, que revitaliza corpo e mente...
P.D.Samuel Lema é aquel do que che falara eu, o primo de Ana.
Como chego tarde para os insultos, so podo dicir, parabéns.
yo no se de que va este blog pero un dia fui a una peluqueria.en avila.ahora soy un yonqui que estoy en la sala de maquinas de la avda de la coruña, teneis un euro suelto por ahi?
Agradeceríavos aos ionquis e aos demais que o deixarades xa, aínda que se precisades expresarvos e deixar as vosas opinións seredes sempre benvidos, agradecendo tamén outro tipo de aportacións que trascendan a sinxela acumulación de caracteres tipográficos. A min particularmente gustaríame falar dunha cousa: de como desaparece a maxia nas persoas, é dicir, como pouco a pouco, os mecanismos sociais e de consumo nos van alonxando das nosas verdadeiras paixóns(véxase música, pintura, literatura, etcétera...) e rematamos por convertirnos en seres totalmente desprovistos dalgún trazo distintivo e algo interesante. Ollo, hai moita xente interesante. Pero algo deso coido que hai...
Xa se saíu o Ulises o ramalazo anarcopedagóxico. Vostede adíquese a escribir e deixe de poñernos deberes
Vale, entón que siga o festival, remítome a Diego Armando Caracona: Que la mamen y la sigan mamando!
Publicar un comentario