Non sei se De Quincey tería logrado a excelencia literaria trocando as musas opiáceas por outras tan terreais pero igualmente inspiradoras coma ese producto tan noso e tan de tantas outras nacionalidades que é a carne á brasa, o asado, o churrasco; mais unha cousa é certa, tal vez gozaría dunha existencia un tanto menos atormentada. Esta reflexión gratuíta e inconexa do churrasco serve para iniciar outra viaxe a ningures. A mesma mención do termo “comedor”, entendido o mesmo coma o suxeito de Lugo que come, transpórtame inmediatamente ó termo imprescindible que acompaña ó primeiro, isto é, “bebedor”. Alto ahí os que xa pensaban que agora ía caer polo precipicio gozoso e decadente da bebida hedonista, alcohólica, compulsiva, pracenteira, enfermiza, entregándome a un exercicio autodestructivo de recreación. Non. Teño algo mais de clase que iso. Pouco a pouco.
Quero recordar neste instante un bonito suceso acontecido arredor do churrasco e da bebida. Sucedeu no Monte Segade, espacio natural de Lugo, unha sorte de Central Park lucense, só que sen Central e sen Park. Alí conflúen por puro azar, atletas adestrando, executivos que meditan se abandoar o lado dos vivos e unirse ó equipo dos mortos no fondo das augas do Miño guindándose dende a Ponte Nova, parellas ocasionais ou mais estables con gañas de fregárense e logo liscar, ao tempo que xubilados ou simples dexenerados conténtanse con fregárense eles mesmos namentres contemplan o espectáculo. O voyeurismo na súa forma primixenia. Así é que atopábame eu alí co lícito fin de pasar unha noite de verán entre churrasco, cervexa e amizades. Deste último apartado, teño que dicir que abranguía un amplo espectro: un dos meus mellores amigos, outros amigos/as, coñecidos e alleos a miña persoa. Era un día daqueles que espertan rematados, froito da correspondente saída do día anterior, coa conseguinte agudización da estupidez, que golpea a túa sombra en forma de pensamentos inconexos, vaguedades, dificuldades severas a nivel oral, serios transtornos articulares e musculares, cursando con sudoración excesiva, pesadez, dor de cabeza e nos que moitas veces atopas cal é a túa verdadeira natureza, sen disfraces nen carapuchas, ti a soas coa túa estupidez, mais como dicía un dos executivos que se guindou no Miño imaxinando que saltaba dende Acapulco, falar da estupidez é bastante aburrido, mais aínda cando é un estúpido o que fala.
Xuntanza agradable en principio, labores comúns, elexir mesa, pásame a cervexa, ¿e botaremos a carne xa?, suor, e eu que atizado pola sede me ofrezo voluntario para ir á fonte. Asi é que comezo a andar polo monte, entre árbores que descoñezo, cecais piñeiros, pois tal é o meu desinterés pola bioloxía ou sinxelamente polas árbores. Na fonte, un home e mais o que presumo seu fillo pequeno duns “oitanos”, carretan con eficiencia unhas garrafas en tanto que eu me achego.
-Hola,…
- Que hai…a ver Roberto, xa encheu esa, pon a outra…
Logo dun breve intercambio de miradas entre os tres individuos, observo que o pai viste unha gorra, camiseta informal con lamparón á altura do peito(clásico lamparón ocasionado pola imposibilidade de contestarlle a teu fillo quen ficha polo Madrid este ano, recrearte no limpiño que che quedou o coche e respostarlle á túa muller de mala virxe a un tempo), bermudas moi prescindibles dende o punto de vista estético, e zapatillas sen pretensións, namentres que o Roberto viste o traxe oficial do Madrid, e ante a imposibilidade de centrarme con pragmatismo en tanto que agardo, deslizo un:
-Vaia día que vai hoxe…que fonte mais bonita…-apunto interpelando cun sorriso.
- A verdá é que está vindo un vrao da virxe… nós vimos de Foz…-resposta o home con entusiasmo.
-Esta ya acabó papá, ¿pongo la otra?- suxire o Roberto.
-Pon, pero ciérrala bien, que si no mamá luego nos calienta las orejas, …a verdá é que nesta fonte da gusto, sae carallo, limpísima, nós sempre vimos aquí, eu desde que probei esta xa non quero saber doutra,…Roberto, pero ciérrala bien ,hombre, y métela en el maletero!!
- A verdade é que sí- contesto reafirmándome nese momento no da miña estupidez.
- Eu sempre fun bebedor de auga- afirma o home categoricamente xa en confianza- e teño probado moitas augas, pero o desta fonte…
-Eu tamén bebo…bastante…auga…coma a auga non hai nada- sen dúbida escarmentado pola noite anterior.
Logo a inevitable despedida e o pai e Roberto que carregan as garrafas para o coche, velaí o bebedor de auga e un bebedor de auga en potencia abandoan á miña estupidez que me atormenta na beira da fonte en tanto que encho a miña garrafa. Volto reconfortado por observar que a estupidez non é unha cualidade exclusiva miña, e aliviado ata esbozo un xesto de satisfacción pensando no bebedor de auga cando me decato de que esquencín o tapón da garrafa no merendeiro.
Cando chego, o tema xa se animou un chisco. A mesa está posta, mais observo que faltan as servilletas. As cervexas están abertas e son consumidas con desigual intensidade polos alí reunidos. Eu apunto o detalle, pero algúns dos alí presentes, en tanto que se emplean con rigor no manexo de malabares algún e outros conversan de Hermann Hesh, din que non fan falla. Sírvome unha cervexa e contemplo como a auga da garrafa que eu mesmo fun buscar é empregada para apagar as brasas da parrilla, apágao ben, engade algún con solemnidade. Primeiro gol. Decido pasar páxina pero observo que faltan os garfos e os coitelos. Un dos que descoñezo, namentres manexa o diávolo di que tampouco fan falla. Comezamos a cear e vexo como se dispón o churrasco coas bandexas de ensalada.
-Pois, veña, dádelle, que non pode quedar nada-di o chef.
-Bueno, la ensalada va así, la vamos cogiendo con las manos.-di a rapaza de Madrid con soltura.
E así que comezo rápidamente a coller o churrasco para non mesturar o sabor do vinagre ou da cebola coa carne en tanto que secundo a carne con inxente cervexa para pasar páxina de novo, observando como as fontes de ensalada son rodeadas de mans diversas naquela noite de verán, con pingas de vinagre e aceite que choven pola mesa, facéndose de noite e limpando sen complexos as mans nas saias ou na pedra dos bancos, todo nun ambiente moi desenfadado e festivo.
-Ahora le meteremos unas copas oh?- di un dos mais festeiros.
Eu solicito unha comprobando que xa superei o meu estado de fatiga, sustituido por unha crecente euforia, e dous “hielos”.
A de Madrid, que aínda segue coa ensalada céntrame os dous cubiños con esas mans cheas de vinagre e aceite, e non podo por menos que irrumpir na conversación obrando o silencio que nunca debe aparecer neste tipo de xuntanzas:
-Agora cecais vos apeteza espirvos e se cadra podíamos acariciarnos incluído o can, mollándonos en vinagre e mexar uns por riba dos outros, é a última moda en Londres…na zona do Soho…- con profunda desgana.
A velada continuou malia todo e logo de fatigar unhas copiñas de ron mais, decidín que xa era hora de se retirar. Despedinme atentamente do grupo, e fun correspondido con desigual entusiasmo. Voltei como fora, camiñando. Logo duns metros, e xa no medio da Ponte Nova, detívenme. Ollei a escuridade e asomeime ó vacío, reclinado na valla. Obviamente, meditei a posibilidade remota de chimparme á certeza mais absoluta, e comprobando de novo a miña estupidez sospeitosa, no primeiro no que reparei, sabendo perfectamente que uns cuarenta metros polo menos me separaban da auga, foi na posibilidade de caer nunha zona de rochas. Logo barallei a opción de prender as bermudas no momento do salto, e abrir a cabeza contra o soporte de cemento armado da protección, ficando semiinconsciente e apresado e logo caer sen remedio sangrando pola cabeza e sabéndome un inútil igualmente. Como realmente non tiña motivos para tirarme tampouco, deduxen que non era momento de morrer, e continuei camiñando, feliz na ebriedade moderada, dispersa, anestésica. Camiñei cara a zona vella da cidade, atravesando con heroicidade avenidas, rúas e subindo costas ata chegar á muralla, mesmo crucei a un estrano executivo que se dirixía co seu maletín na man cara a Ponte Nova. Agardo que teña pedido o día na oficina, senón igual llo descontan da nómina.
Perdido nestas e noutras divagacións, achegueime á zona dos pubs. Na selección dos mesmos existen varias razóns fundamentais que todo grupo de homes baralla antes de se mergullar nun:
-Oes, vamos a este, que aí hai cachondas.
Quero recordar neste instante un bonito suceso acontecido arredor do churrasco e da bebida. Sucedeu no Monte Segade, espacio natural de Lugo, unha sorte de Central Park lucense, só que sen Central e sen Park. Alí conflúen por puro azar, atletas adestrando, executivos que meditan se abandoar o lado dos vivos e unirse ó equipo dos mortos no fondo das augas do Miño guindándose dende a Ponte Nova, parellas ocasionais ou mais estables con gañas de fregárense e logo liscar, ao tempo que xubilados ou simples dexenerados conténtanse con fregárense eles mesmos namentres contemplan o espectáculo. O voyeurismo na súa forma primixenia. Así é que atopábame eu alí co lícito fin de pasar unha noite de verán entre churrasco, cervexa e amizades. Deste último apartado, teño que dicir que abranguía un amplo espectro: un dos meus mellores amigos, outros amigos/as, coñecidos e alleos a miña persoa. Era un día daqueles que espertan rematados, froito da correspondente saída do día anterior, coa conseguinte agudización da estupidez, que golpea a túa sombra en forma de pensamentos inconexos, vaguedades, dificuldades severas a nivel oral, serios transtornos articulares e musculares, cursando con sudoración excesiva, pesadez, dor de cabeza e nos que moitas veces atopas cal é a túa verdadeira natureza, sen disfraces nen carapuchas, ti a soas coa túa estupidez, mais como dicía un dos executivos que se guindou no Miño imaxinando que saltaba dende Acapulco, falar da estupidez é bastante aburrido, mais aínda cando é un estúpido o que fala.
Xuntanza agradable en principio, labores comúns, elexir mesa, pásame a cervexa, ¿e botaremos a carne xa?, suor, e eu que atizado pola sede me ofrezo voluntario para ir á fonte. Asi é que comezo a andar polo monte, entre árbores que descoñezo, cecais piñeiros, pois tal é o meu desinterés pola bioloxía ou sinxelamente polas árbores. Na fonte, un home e mais o que presumo seu fillo pequeno duns “oitanos”, carretan con eficiencia unhas garrafas en tanto que eu me achego.
-Hola,…
- Que hai…a ver Roberto, xa encheu esa, pon a outra…
Logo dun breve intercambio de miradas entre os tres individuos, observo que o pai viste unha gorra, camiseta informal con lamparón á altura do peito(clásico lamparón ocasionado pola imposibilidade de contestarlle a teu fillo quen ficha polo Madrid este ano, recrearte no limpiño que che quedou o coche e respostarlle á túa muller de mala virxe a un tempo), bermudas moi prescindibles dende o punto de vista estético, e zapatillas sen pretensións, namentres que o Roberto viste o traxe oficial do Madrid, e ante a imposibilidade de centrarme con pragmatismo en tanto que agardo, deslizo un:
-Vaia día que vai hoxe…que fonte mais bonita…-apunto interpelando cun sorriso.
- A verdá é que está vindo un vrao da virxe… nós vimos de Foz…-resposta o home con entusiasmo.
-Esta ya acabó papá, ¿pongo la otra?- suxire o Roberto.
-Pon, pero ciérrala bien, que si no mamá luego nos calienta las orejas, …a verdá é que nesta fonte da gusto, sae carallo, limpísima, nós sempre vimos aquí, eu desde que probei esta xa non quero saber doutra,…Roberto, pero ciérrala bien ,hombre, y métela en el maletero!!
- A verdade é que sí- contesto reafirmándome nese momento no da miña estupidez.
- Eu sempre fun bebedor de auga- afirma o home categoricamente xa en confianza- e teño probado moitas augas, pero o desta fonte…
-Eu tamén bebo…bastante…auga…coma a auga non hai nada- sen dúbida escarmentado pola noite anterior.
Logo a inevitable despedida e o pai e Roberto que carregan as garrafas para o coche, velaí o bebedor de auga e un bebedor de auga en potencia abandoan á miña estupidez que me atormenta na beira da fonte en tanto que encho a miña garrafa. Volto reconfortado por observar que a estupidez non é unha cualidade exclusiva miña, e aliviado ata esbozo un xesto de satisfacción pensando no bebedor de auga cando me decato de que esquencín o tapón da garrafa no merendeiro.
Cando chego, o tema xa se animou un chisco. A mesa está posta, mais observo que faltan as servilletas. As cervexas están abertas e son consumidas con desigual intensidade polos alí reunidos. Eu apunto o detalle, pero algúns dos alí presentes, en tanto que se emplean con rigor no manexo de malabares algún e outros conversan de Hermann Hesh, din que non fan falla. Sírvome unha cervexa e contemplo como a auga da garrafa que eu mesmo fun buscar é empregada para apagar as brasas da parrilla, apágao ben, engade algún con solemnidade. Primeiro gol. Decido pasar páxina pero observo que faltan os garfos e os coitelos. Un dos que descoñezo, namentres manexa o diávolo di que tampouco fan falla. Comezamos a cear e vexo como se dispón o churrasco coas bandexas de ensalada.
-Pois, veña, dádelle, que non pode quedar nada-di o chef.
-Bueno, la ensalada va así, la vamos cogiendo con las manos.-di a rapaza de Madrid con soltura.
E así que comezo rápidamente a coller o churrasco para non mesturar o sabor do vinagre ou da cebola coa carne en tanto que secundo a carne con inxente cervexa para pasar páxina de novo, observando como as fontes de ensalada son rodeadas de mans diversas naquela noite de verán, con pingas de vinagre e aceite que choven pola mesa, facéndose de noite e limpando sen complexos as mans nas saias ou na pedra dos bancos, todo nun ambiente moi desenfadado e festivo.
-Ahora le meteremos unas copas oh?- di un dos mais festeiros.
Eu solicito unha comprobando que xa superei o meu estado de fatiga, sustituido por unha crecente euforia, e dous “hielos”.
A de Madrid, que aínda segue coa ensalada céntrame os dous cubiños con esas mans cheas de vinagre e aceite, e non podo por menos que irrumpir na conversación obrando o silencio que nunca debe aparecer neste tipo de xuntanzas:
-Agora cecais vos apeteza espirvos e se cadra podíamos acariciarnos incluído o can, mollándonos en vinagre e mexar uns por riba dos outros, é a última moda en Londres…na zona do Soho…- con profunda desgana.
A velada continuou malia todo e logo de fatigar unhas copiñas de ron mais, decidín que xa era hora de se retirar. Despedinme atentamente do grupo, e fun correspondido con desigual entusiasmo. Voltei como fora, camiñando. Logo duns metros, e xa no medio da Ponte Nova, detívenme. Ollei a escuridade e asomeime ó vacío, reclinado na valla. Obviamente, meditei a posibilidade remota de chimparme á certeza mais absoluta, e comprobando de novo a miña estupidez sospeitosa, no primeiro no que reparei, sabendo perfectamente que uns cuarenta metros polo menos me separaban da auga, foi na posibilidade de caer nunha zona de rochas. Logo barallei a opción de prender as bermudas no momento do salto, e abrir a cabeza contra o soporte de cemento armado da protección, ficando semiinconsciente e apresado e logo caer sen remedio sangrando pola cabeza e sabéndome un inútil igualmente. Como realmente non tiña motivos para tirarme tampouco, deduxen que non era momento de morrer, e continuei camiñando, feliz na ebriedade moderada, dispersa, anestésica. Camiñei cara a zona vella da cidade, atravesando con heroicidade avenidas, rúas e subindo costas ata chegar á muralla, mesmo crucei a un estrano executivo que se dirixía co seu maletín na man cara a Ponte Nova. Agardo que teña pedido o día na oficina, senón igual llo descontan da nómina.
Perdido nestas e noutras divagacións, achegueime á zona dos pubs. Na selección dos mesmos existen varias razóns fundamentais que todo grupo de homes baralla antes de se mergullar nun:
-Oes, vamos a este, que aí hai cachondas.
Despois, os grupos de homes bébedos comproban que o feito de que certamente haxa mulleres fermosas é un feito tan certo coma que eles son un fato de animais, un fato de mozos de labranza, e claro, a desilusión esvara polo suor adormecido destes homes frustrados, que se refuxan no desconsolo pedindo outra ronda, e outra, e outra, e outra, e a música é intolerable polo xeral, e os homes bailan en grupo facendo moito ruído, tratando de chamar a atención en canto a decibelios das mulleres fermosas, e elas míranos escépticas, e algunha repara no mais animal de todos, e imaxínase unha bonita vida rodeada de animaliños pequenos xunto a seu pai, e entón neste momento e cando xa me atopo de novo diante da ponte nova, sobre o Miño. E ollando a profundidade abismal que me separa da auga, que se esconde, é cando volto a dubidar, non sei si polo recordo dos mortos, ou polo vento dos vivos, e hoxe, recén hoxe, penso que cecais fose mellor vivir eternamente baixando a fonte por auga, sen presa, ollando as árbores que nunca contemplo, e dando as gracias por atoparme vivo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario