Reproduzo un poema de Boris Vian, adaptado por Andy Chango e Luis Antonio de Villena, ao tempo que Krahe:
Non quixera morrer,
antes de coñecer
os monos do Brasil,
que durmen sen soñar,
os raposos de Moscú,
devorando o xardín,
as arañas de prata,
de seda e rubí.
Non quixera morrer,
sen saber que a lúa
redonda disimula,
o filo dunha fouce,
si nas catro estacións
collen tres primaveiras,
si vai frío no sol,
sen ter paseado
vestido de muller
por un gran bulevar,
sen ter penetrado
nas turbias olladas,
sen entrar na túa casa
pola porta de atrás.
Non quixera morrer,
sen coñecer as chagas,
nin calquera doenza
que nos fai sufrir,
o contaxio do mal,
ou o contaxio do ben,
si se estrean en min,
botaríame a rir.
E tamén, como non,
o que xa coñecín,
no fondo do mar,
onde bailan un vals,
o polvo e o delfín,
e a herba de Abril,
o cheiro da resina,
e o arrecendo da pel,
da miña clara madame,
miña amante, miña heroína,
o meu peluche cruel,
o meu eterno manancial.
Non quixera morrer,
sen ter esgotado
os meus beizos nos seus beizos,
o meu todo co seu todo,
o seu todo coas miñas mans,
o seu infinito tesouro,
o meu amor desmesurado.
Non quixera morrer,
sen que se teña inventado
a rosa permanente,
o ocio laboral,
o mar na montaña,
a montaña no mar,
a dor que non doe,
a sombra en cor.
Os nenos voando,
o inxenio inventando,
a vacuna total,
a aventura espacial,
fontaneiros baratos,
os monarcas en coiros,
arquitectos modestos,
avogados sinceros,
tantas cousas que ver,
tantas cousas que oír,
tanto por agardar
contra a escuridade...
E agora vexo o final,
que se achega cara min,
que me quixera bicar,
con bicos de marfil,
que me quere levar.
Non quixera morrer,
sen deixar de probar,
a xélida noiva,
a do gusto máis forte,
o sabor que me agobia.
Non quixera morrer,
sen deixar de probar,
o sabor da morte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario