A camisa de forza

Facía unha bonita tarde para falar só outra vez. Así que namentres me desfacía dos pantalóns e os tiraba no lixo, dirixinme cara o Miño. Gostaba de pasear á beira do río en calzóns, e ollar os velliños ó sol, espiar ás agochadas ás parellas que se apalpaban á sombra dun bidueiro cómprice, pequenos asaltos furtivos á propiedade allea( carteiras, reloxios, cromos, balóns, cadeas de ouro), comparando as facianas da xente que practicaba "jogging", cando todo o mundo semella mais guapo e mellor, e resulta mais difícil distinguir ó inimigo.
En tanto que observaba paralizado a un grupo de espontáneos practicando o "tai- chi" en perfecta armonía, sentía que xa me comezaba a doer a cabeza, e non puiden por menos que berrar:
-¡Kung-Fu!¡Kung- Fu! ¡David Carradine é o mellor, cabróns!
Tampouco semella que o tomaran moi ben, posto que un deles, con insospeitada destreza, atinoume na cabeza coa primeira pedrada. Eu entrei en razón, namentres mollaba na auga do río a miña ferida e liscaba de alí. Continuei camiñando en calzóns e coa cabeza lixeiramente ensanguentada, mais deducín que o sangue xa remitía. De súpeto, no medio do río, e coma esvaecida polo sol da primaveira, crin ver á princesiña que toda a vida agardara. Supuxen que ela viña ó encontro do seu cabaleiro, nunha chalupa procedente dalgunha illa afastada, logo de ser recluída contra a súa vontade nalgún perdido mosteiro. Emocioneime e comecei a berrar, sorrindo coa expresión desencaixada e a mirada perdida:
- ¡Ou, bela dona, son eu, teu "rocamadour"!- ao tempo que cos brazos en alto chimpábame á auga, xusto cando ela pasaba por diante. Mais un remazo na cabeza e o rótulo que puiden ler no lateral da embarcación, "Clube Fluvial de Piragüismo", obrou o desengano, e vin a cara de espanto da miña raíña, que se afastaba de min disfrazada de piragüista.Voltei á beira do río completamente desolado, cantaruxando "Lonely Teardrops", do puto Wilson Pickett. Comecei a camiñar cara a estrada e, ó momento vinme atravesando hortas que me resultaban moi familiares, pois eran as mesmas polas que voltara cara á casa logo de asistir a un casamento había uns anos, en severo estado de irrealidade. Así foi que cheguei ata o recinto feiral de Exposicións e Congresos e, intrigado polo aspecto do garda municipal e polo dalgunha que outra azafata, arranxeime o pelo ensanguentado, escurrín un pouco os calzóns e os carpíns, e entrei. O ambiente era aséptico. Soaba polos altofalantes o Marc Anthony, mais eu esquencera a pistola. Baixei as escaleiras mecánicas e observei que estaban tendo lugar actividades diversas. No primeiro salón había un "Coaching Managers: éxito para triunfadores". Entrei. Unha música algo así coma dance progresivo, enérxico, soaba ó tempo que deceas ou tal vez ducias de homes e mulleres engominados e vestidos de traxe e garabata, dispostos en ringleiras e todos con auriculares e micros incorporados, seguían entusiasmados as ordes do "gurú", ao tempo que botaban e asentían coa cabeza. Achegueime a un deles e preguntei:
- ¿Mólache este rollo?
- Buah, tío! O "gurú" é o mellor, sabe triunfar, el ten a chave, pasouno moi mal, e soubo sufrir.
- ¿E logo?- repuxen intrigado.
- Na súa primeira empresa, botou pola borda un suculento negocio, e os xefes tomárono mal.
- ¿Ai sí?
- Perdeu un testículo a mans dos xefes,- respostoume solemne o tipo- mais aguantou e logo conseguiu seis ascensos seguidos de posto. Agora case é o rei.
- Iso ten mérito, pero debeulle doer. Vaia tío!
- A min cortáronme os dous- afirmou con misterio.
-Supoño que che saíron mal un par de negocios tamén...
- Que va tío, foi nun derbi Santaballés- Roupar, da segunda rexional, eu fun presionar, o lateral púxose inquedo, chutou, e chantouma nos collóns- explicouse o chaval.
Dinlle un guiño de ollo e un "nos vemos" e saín daquel salón con mal corpo. A xente observábame con certas reservas, mais achegueime ó segundo salón. Alí tiñan lugar unhas xornadas tituladas "O actor porno e as disfuncións sexuais: unha ollada comprensiva". Atopábanse reunidos con xesto cabizbaixo, sentados en círculo arredor de corenta homes de idades varias. Namentres me sentaba, un tío de dous metros con aspecto de sueco, pelo rizo, erguíase e falaba polo micrófono dos seus problemas para saír adiante no "oitavo" arte. Como tiña problemas de desapetencia, caérase do circuíto principal das superproduccións e malvivía con papeis secundarios, coma o do tipo que se senta espido e grava todo en vídeo, ó tempo que o actor estrela de turno, comete barbaridades en compaña de dúas actrices convidadas. Logo sentouse e todos lle aplaudiron chorando. Eu derramei algunha bágoa.
Saín desanimado e fun para o último salón da feira. Aquelo fixo que me viñera arriba. Era un congreso- homenaxe sobre Pizo Gómez, o mítico lateral de Osasuna e Atleti entre outros. Atopábanse nunha ponencia chamada " Pizo Gómez: no principio foi a lorcha". Alí estaban varios ex- compañeiros de profesión, todos vestidos de curto, co 3 ou o 2 ás costas e perfectamente equipados: Sánchez Jara, Juan Carlos, Miguel Porlán "Chendo", Secretario, Mikel Lasa, Albert Ferrer, Raúl Bravo e non sei cantos mais, que discutían sobre as influenzas evidentemente warholianas nas "viaxes" que repartía o Pizo en tarefas defensivas. Chendo axustaba a xeonlleira. Todos cantaban: " ¿De qué Panenka viniste, Pizo?". Comezaban a se crecer e puxéronse a facer entradas os uns aos outros, así que escapei de alí.
A megafonía informaba de que un suxeito perigoso entrara no recinto e eu berrei convencido:
- ¡Está aquí!¡É o Pizo! ¡Collede a ese fillo de puta! ¡Que non escape!
Sorprendentemente, comezaron a correr cara min. Houbo unha persecución. Quíxenme entregar, detívenme e ofrecín as mans para ser esposado, mais mudei de idea ó momento. Houbo outra persecución. Pero en chegando á saída, tiven unha visión aterradora, tremendamente familiar; o garda municipal da entrada observábame e eu, exaltado e ido, pregunteille:
- Disculpe, axente, todo ben, nada importante, ¿nunca lle dixeron que se asemella a Juan Pardo, o cantante?
Non lembro nada mais despois dos catro porrazos que me sacudiu na ferida xa aberta da cabeza, que non deixara de sangrar.
Só o regreso en furgoneta cara ó psiquiátrico. Como non había música, imaxinei que soaba "La balsa" de Los Gatos, e en tanto me revolvía na camisa de forza, voltaba a ver as verxas do manicomio abrirse e logo pecharse. Fitándoas xa dende a miña celda, susurrei:
- ¡Fóodase! Os presos sodes vós. Agora xa estou en liberdade.