Visions of Froyland (Johanna)

Dubido que San Froilán coñecese os tenreiros de sete patas, os coches de choque (de maiores e de pequenos) onde se comezan a namorar os nenos e as nenas, e dubido que soubese algo das casetas do pulpo, mesmo dubido que fose un santo(when the saints go marchin´in na voz de Doctor John), mais o que queda claro ó fin é que o San Froilán é a nosa festa grande, o ambiente festivo no que se acumulan centos de visións mais ou menos belas ou esperpénticas. Baixo a luz deslumbrante que irradia o feiral, e no intre en que a retina se acomoda e o cerebro se activa, aínda non contaxiado polos principios activos do pulpo, os cachelos, a carne ó caldeiro ou calquera outra ristra de sustancias subversivas, que sin dúbida tamén participan desta gran festa, pode un distinguir variadas instantáneas de cruenta realidade. Alí, agochados baixo os plásticos que os resgardan do frío, os africanos e africanas chegados supoño que de lonxe tratan de vender as súas mercadorías e no lateral dalgún destes postos, unha figura negra, grande, cociña un arroz a duras penas nun cazo ridículo. As familias felices, axenas a tales complicacións, rifan uns euros por aquela ou estoutra figura, os euros que non escatimamos en calquera camisa ou pantalón. As olleiras do home dos camelos, non me refiro ó capo, senón ó home tipicamente castelán de verba fácil que ameniza os sorteos dos xamóns, anuncian rutinas de horarios escravos, e a voz ronca, o tabaco en grandes doses, viaxa no aire ata difuminarse no arrecendo dos churrascos, dos polos asados, hamburguesas...que provocan a suor de executivos, feirantes, borrachíns ou simples despistados que se deixan levar pola marabunta rúa abaixo, perdidos nas luces de cores e nos gritos histéricos dos meniños que descobren o vértigo pracenteiro nas primeiras fichas do tren dos horrores. Anos despois, estes mesmos meniños descobren outros vértigos menos agradables ás agochadas, fuxindo da realidade en calqueira banco do parque namentres contemplan drogados a preciosidade da noria que xira e xira. Gosto, como seguro que gostan moitos outros, de abandoarme a contemplación da xente de tódolos paos que esgotan as rúas da festa, co andar distraído ou de misión urxente, aqueles dous que xa nos ósos están, que viaxan agarrados ó gabán cos ollos entornados, febriles; sempre hai unha chamada por facer.

Na praza de Ramón Ferreiro ou na de Santa María fican os que moito gostan da música, os nostálxicos ou os rockeiros, os folklóricos, a música. É un espazo polo xeral, de mais calma, ou calma excitación, por unha linguaxe compartida ó unísono dos churreiros, suando no aceite fervendo. A clásica "máquina do ostiazo", isto é, a de boxeador, na que hai que deixar aquela bola de boxeo colgada enriba para lograr a máxima puntuación, que segue enfeitizando as pandillas de bébedos, que visten as mellores galas en vaqueiros horripilantes e pendentes dourados, con peiteados psicodélicos. O vello, roxo e mantido, que sae cego perdido da caseta da Aurora na compaña de dúas putas e ó lado a familia ó completo de pulpada, que cumpre co ritual e cecais mañán saiamos en El Regreso, 100.000 ¿lectores?. Gosta o noivo de encher de peluches á súa namorada e de lanzar con forza as tres bolas para derrubar aquelas latas; para os mais arrisgados, a escopeta de balíns, e inclusive algunha persecución á pura carreira por algún axuste de contas, ó tempo que por aquela esquina, sen saber por qué unha muller mínimamente vestida baixa a rúa entre a xente chorando co rímel esvarando polas meixelas. A festa, en definitiva, unha festa que non entende de vivos ou mortos, de ausencias e incorporacións, a celebración que fai menores os problemas ou os estoupa.
Saín da casa ó feiral con vinte anos e cando cheguei, de noitiña, e me vin no espello, xa tiña setenta e dous. Tomaremos outras dúas de pulpo, non sí?

PD: "La mesa que baile se lleva la chica, sa, sa, sa-sa-sa, cántese ritmo salsa tropical"