Ardendo(Burning) e Cunqueiro

A célebre e cecais denostada banda de rock Burning, ofreceu na noite do venres un magnífico concerto de arredor de dúas horas, no que deixaron claro que os anos pasan, pero a actitude e o espírito seguen sendo os mesmos dos seus mellores anos. Abriron o concerto con Jim Dinamita e logo foron atacando temas mais e menos coñecidos do seu repertorio, con batería e baixo poñendo a cimentación e unha excelente guitarra eléctrica, todo elo rematado co piano e coa voz de Johny Cifuentes, un supervivinte do rock, que con 55 anos demostrou ser un auténtico indomable e posuir unha das voces do rock en castelán mais xenuínas e auténticas. Abandoou o piano de cando en vez para xogar co público baixo as súas inconfundibles gafas de sol, adornou algunha que outra canción con historias contadas con moito humor e brindou co champán da botella que levaba entre as pernas coreado pola multitude. Con Pepe Risi morto, sucesivos membros da banda tamén finados e inclusive un batería no cárcere, Johny Cifuentes representa unha especie en extinción, un rockeiro na senda dos Stones, en canto a actitude, a sonido rockeiro pero tamén a armonía e a unhas letras intelixentes, autoparódicas e unha voz que nos remite a ilustres seguidores da mesma. Leiva, o de Pereza, non pode negar que toma algo da voz deste "animal" de rock, ou Quique González, na parte mais calma do repertorio Burning. Houbo lugar para un guiño sentimental na parte final do concerto. Subiu a cantar "Mueve tus caderas" un lucense duns sesenta anos, de pelo canoso, longo e con coleta. Con gafas. Eu só o coñecía deste verán, en San Cibrao, e falou con Alba e conmigo nalgunha ocasión, si ben hai que dicir que a fama que posúe é de tolo. O caso é que resulta que era íntimo amigo dun lucense xa finado que foi batería en Burning, lucense por outra parte que abriu o Penta en Madrid, o histórico pub da movida madrileña. Foi un momento emocionante, que deixa constancia da xenerosidade dos Burning e que foi rematado cunha frase que puxo os pelos de punta a moitos dos presentes, cando o lucense en cuestión que subira ó esceario dixo:"Llevaba 34 años esperando este momento...y aunque los años pasaron, vivimos mil aventuras con los Burning y seguirá siendo así, disfrutando de su amistad, del rock&roll...hasta morir!" Foi de beleza poética ver polas pantallas xigantes unha grande cantidade de nenos e nenas, absortos, contemplando sorprendidos ou divertidos como Johny Cifuentes cantaba, namentres acariñaba o piano:"...chupa de cuero, gafas de rock, guau...ahhh, me siento mejor, esto es un atraco nena, ya no ocurrirá jamás..." O concerto rematou e logo actuaron Ilegales, actuación que merecería unha reflexión aparte pois o que aquí escribe sospeita que o líder desta banda posúe ideais un pouco perigosos e ata fascistas e como queira que non desexo manchar o bo recordo do concerto do venres, deixarémolo aquí.

Por outra banda, puiden completar a lectura do libro que foi presentado a semana pasada, escrito por Darío Xohán Cabana, titulado "Cunqueiro e Don Hamlet en Lugo, San Froilán 1959", estudio sobre a posta en escea da obra teatral de Álvaro Cunqueiro, a visión cunqueirana do Hamlet de Shakespeare, e da historia da súa representación no Pavillón de festas en Lugo, o domingo 11 de Outubro de 1959, no que agora son uns enormes garaxes, ó lado da Praza de Comandante Manso, incrible. Foi alí onde en pleno réxime, se representou unha obra teatral en galego, con tódalas dificultades que conlevaba e que dalgún modo é un fito histórico da cultura galega, pois o teatro en galego deixaba as zocas na casa e accedía ó mais culto da linguaxe, dando pulo así a unha lingua esmagada pola ditadura e mais a ignorancia. O libro comprende un delicioso recorrido pola traxectoria de Cunqueiro, regresado de Madrid dende había varios anos, o proceso de xestación desta obra, con múltiples documentos en forma de artigos, noticias e entrevistas da época, correspondencia privada do propio Cunqueiro, Fole, e varios importantes membros das letras galegas da época. E xa que logo, disfrutei enormemente da obra escrita polo Darío, que dase a circunstancia de que é primo segundo meu, pois aproveito a ocasión para recomendar a súa lectura, tratando de esquencer un polémico escrito meu que recolle un suceso acontecido con él o pasado San Froilán na Librería Trama, escrito por outra parte que cecais non foi moi oportunamente enviado por min ó Quico Cadaval, asi como tampouco foi moi afortunadamente explicado por él no seu programa da radio galega, A Boca da Noite.

En fin, nos primeiros días de San Froilán, ademais do pulpo, degustamos tamén Burning e o citado libro de Cunqueiro e Hamlet en Lugo e, tamén, como non, o Síndrome Munchausen, ese breve tratado sobre a naturaleza masculina que escribiu con mestría o Rubén Ceide.

PD: Johny Cifuentes atopábase ás cinco da mañán no Diablo, ese local rockeiro da noite lucense e preguntaba como se podía chegar ata o Jorge I. Ó día seguinte tocaban en Francia.

Canción recomendada: calquera do álbum Dulces 16, de Burning.