Faleceu Carlos Llamas, o periodista e locutor da Cadena Ser, que durante moitos anos conduciu "Hora 25" con temple, man e lucidez. Unha voz extraordinaria, unha voz que como di Juan Cruz, axudaba a poñer en orde a desorde diaria. A serenidade, combinada co humor, e con fundamentacións intelixentes, que non fundamentalismos, coido que axudaron, cando menos a min, a comprender un pouco mellor o que acontece na sociedade. Nun momento complexo, no que afroran os sectarismos, patriotismos varios, o conmigo ou contra min, o seu espazo axudou a combatir o dogmatismo e as proclamas baleiras, dende a intelixencia, a discusión argumentada, e certa pluralidade coa que outros medios non adornan os seus espazos(para os escépticos, só unha afirmación, a equidistancia non sempre está no medio, non vale iso de "...todos son iguais"). Hai pouco fora Eduardo Haro Tecglen o que nos abandoou para seguir sendo un neno republicano cecais noutro lugar, nese ceo que non é o dos cristiáns, senón o ceo dos recordos, que non lle pertence a ningunha relixión en particular. Agora Carlos Llamas vaise tamén, e como sempre nestes casos, semella que o mundo que queda é un pouquiño mais escuro. Ou cando menos así o sinto eu hoxe. Joaquín Sabina, na morte de Carlos Cano, o granadino que cantaba coma os anxos, afirmou ó mellor algo desacertado que:"Te fuiste Carlitos, quedando tanto hijo de puta..." Cecais excesivo, pois a ninguén se lle desexa desaparecer, pero eu entendino. E agora volto a entendelo. Para Carlos Llamas, un insigne das ondas hertzianas, o meu recordo.
Canción para hoxe:
"Tan joven y tan viejo" Joaquín Sabina
No hay comentarios:
Publicar un comentario