O clube dos lunáticos (aristócratas do fracaso)

Isto é unha mensaxe especialmente adicada a Lady Falbalá, a princesa no torre do castelo, a Monsieur Michael(lateral), ó marqués Rubens Vasquiat(mediapunta), ó científico louco Rubensiohns (dianteiro) e a Lord Braisons Garcians(central), que por outra parte deben conformar algo así como os tres cuartos de lectores do blog, sen esquencer a Millán, outro penitente ilustre, que aínda me debe un mail. Pretendo manifestar aquí a conclusión a que cheguei agora mesmo. E é que existe un vínculo, ademais do estrictamente referido á amizade. O vínculo, se se me permite, é esa sana costume de traficar con material inflamable( ou debería dicir inflamábel) en forma de pequenos grandes manifestos ¿literarios? para consumo interno, e externo na medida do posible. Hoxe recibín Síndrome de Munchausen, que xenerosamente me envía Rubensiohns, dende a súa celda, nun mosteiro alonxado da civilización, laboratorio onde segue a buscar a fórmula. Se aínda non o publiquei foi debido á miña propia ineptitude diante da vida en xeral, e da informática en particular, desculpen as molestias.

Eu tamén os fustigo a eles coas historias que se me van ocorrendo, e teño que dicir que eles aguantan estoicamente. E tamén pensei que o feito de que continúe exprimindo o pouco zume que irriga as miñas neuronas é debido a eles. Cando me vexo intercambiando mails, e conspirando para aquel curto que non chega, síntome orgulloso, e coido que toda esta experiencia conxunta, escuálida experiencia, sempre paga a pena, aínda que rematemos en calquera psiquiátrico, non matemos ó neno que pelexa no interior. Deixémolo que se revolva dentro. Polo tanto, recén ingresados Michael, Rubensiohns, Rubens Vasquiat, Braisons de Garciá, Millán(Aberry e Redention tour) e un servidor, Loiccen, conde duque do Polvorín, logo deste prescindible acto litúrxico fundacional, considero inaugurado este clube dos lunáticos, selectos aristócratas do fracaso, chamados a perpetuar o anonimato ilustre polas vindeiras xeracións, garantindo así que sigan a levar as flores os mesmos merdentos de sempre, porque é que como dicía De Quincey, a fama e a abundancia imposibilitan a virtude e o proveito.

PD: "No era mal hombre, pero en el aspecto inteligencia-personalidad, dejaba bastante que desear" (extracto de Muerte entre las flores, dos irmáns Cohen). Noblesse obligue