Xa vivín varios ceos e tumbas do deporte. Vin o meu nome no televisor de hoteis de catro estrelas dándome a benvida e tamén me tocou lavar a roupa coa que xogaba mais dunha vez. Viaxei en avións e adestrei na piscina climatizada dalgún hotel en pleno decembro, mais tamén me tocou cear de bocadillo ás portas de estacións de servicio de madrugada. Hoxe veume, coma un lóstrego, o recordo dun compañeiro brasileiro que tiven en Verín. Vivín un ano con él e con Muniz, outro brasileiro. Eran da miña idade ou un par de anos mais pequenos. Bos rapaces. Bos xogadores. Agora andan pola División de Prata os dous en Toledo e Valencia cecais. Aquel ano foi moi duro no aspecto deportivo. Lesións para os tres que vivíamos na casa, un frío antártico fóra, un pobo pequeno, un adestrador iletrado, en fin...
O caso é que con este rapaz e co outro rematamos case coma irmáns, aínda que tivemos os nosos pequenos problemas. Íamos camiñando xuntos ós adestramentos e nunha ocasión recordo que Duda, pois así se chamaba, mais eu, rematamos a ostia limpa por un lance dun partidiño. Á noite estábamos vendo a televisión xuntos. Nun primeiro momento él non vivía connosco, dado que viñera coa súa muller e coa súa filla, a quen lembro lle regalei unha bonequiña polo seu cumpreanos. O caso é que logo dun par de meses, a súa muller e a súa filla voltaron para o Brasil, fartas de aturar ó meu compañeiro e entón foi cando veu a vivir con Muniz e conmigo.
Era un rapaz complicado. Relatoume segundo collía confianza a historia da súa vida, unha historia de favelas, de nai perruqueira divorciada, de pai alcohólico, de irmán ionqui, de amigos asasinados en tiroteos e mesmo me ensinou quitándose a camiseta as marcas impresas na pel de dous balazos nas súas costas. Foi adicto ó pegamento e mais á cocaína. Dicía que liscaban da escola e ían ás vías do tren a drogarse. Dos dez mellores amigos só lle quedaban dous, os demais foran mortos polas pistolas doutros desgrazados iguais ca eles. Tamén roubou, pola puta necesidade, e contou como nunha ocasión, cando agardaba polo bus, no barrio dunha rapaza que coñecera, se lle achegaron catro rapaces e comezaron a pegarlle ata que perdeu o sentido. Pasou dous meses no hospital. Logo foi cun amigo seu e moeron a paos a un dos agresores. En fin, un rapaz que sufrira case que tódalas adversidades que pode sufrir alguén.
Era un rapaz con bo corazón pero con problemas de conducta, de nervos, que perdía fácilmente na pista e fóra dela. Bebendo perdía o sentido e mais dunha vez tíveno que separar de Muniz, o outro brasileiro, para que non remataran a golpes. Observei unha costume moi estrana nel. Cando viña para a casa, logo da festa, acostumaba comezar a golpes coas paredes da casa. Logo deitábase. Sempre insistía para que eu cociñase lasaña. Era amigo da lasaña e pouco amigo de gastar diñeiro, mais xa llo perdoei. Sempre que o lembro, ven a miña cabeza a mesma imaxe, que resume perfectamente no que pode verse un home namorado. Como xa dixen, súa muller e súa filla marcharon ós dous meses e, en Febreiro, xa pasara tempo, chegamos Muniz e eu á casa. Escoitábase dende fóra unha horrible música brasileira de amor, e a casa ficaba en silencio. Cando chegamos á porta da habitación de Duda, alí estaba o rapaz, de xeonllos ó pé do armario, chorando a mares, e agarrado a unhas toallas. "¿Qué foi, Duda, caralho?" preguntou Muniz. Mais Duda non falaba. As toallas que agarraba eran unhas nas que aparecían bordados o seu nome e o da súa muller, que xa non estaba. Escoiteino chorar toda a tarde.
Tamén pasamos bos momentos, e logo a tempada rematou e nunca mais o voltei ver. Pero onde queira que esté, envíolle unha forte aperta, porque o estrano. Dúas cancións:
O caso é que con este rapaz e co outro rematamos case coma irmáns, aínda que tivemos os nosos pequenos problemas. Íamos camiñando xuntos ós adestramentos e nunha ocasión recordo que Duda, pois así se chamaba, mais eu, rematamos a ostia limpa por un lance dun partidiño. Á noite estábamos vendo a televisión xuntos. Nun primeiro momento él non vivía connosco, dado que viñera coa súa muller e coa súa filla, a quen lembro lle regalei unha bonequiña polo seu cumpreanos. O caso é que logo dun par de meses, a súa muller e a súa filla voltaron para o Brasil, fartas de aturar ó meu compañeiro e entón foi cando veu a vivir con Muniz e conmigo.
Era un rapaz complicado. Relatoume segundo collía confianza a historia da súa vida, unha historia de favelas, de nai perruqueira divorciada, de pai alcohólico, de irmán ionqui, de amigos asasinados en tiroteos e mesmo me ensinou quitándose a camiseta as marcas impresas na pel de dous balazos nas súas costas. Foi adicto ó pegamento e mais á cocaína. Dicía que liscaban da escola e ían ás vías do tren a drogarse. Dos dez mellores amigos só lle quedaban dous, os demais foran mortos polas pistolas doutros desgrazados iguais ca eles. Tamén roubou, pola puta necesidade, e contou como nunha ocasión, cando agardaba polo bus, no barrio dunha rapaza que coñecera, se lle achegaron catro rapaces e comezaron a pegarlle ata que perdeu o sentido. Pasou dous meses no hospital. Logo foi cun amigo seu e moeron a paos a un dos agresores. En fin, un rapaz que sufrira case que tódalas adversidades que pode sufrir alguén.
Era un rapaz con bo corazón pero con problemas de conducta, de nervos, que perdía fácilmente na pista e fóra dela. Bebendo perdía o sentido e mais dunha vez tíveno que separar de Muniz, o outro brasileiro, para que non remataran a golpes. Observei unha costume moi estrana nel. Cando viña para a casa, logo da festa, acostumaba comezar a golpes coas paredes da casa. Logo deitábase. Sempre insistía para que eu cociñase lasaña. Era amigo da lasaña e pouco amigo de gastar diñeiro, mais xa llo perdoei. Sempre que o lembro, ven a miña cabeza a mesma imaxe, que resume perfectamente no que pode verse un home namorado. Como xa dixen, súa muller e súa filla marcharon ós dous meses e, en Febreiro, xa pasara tempo, chegamos Muniz e eu á casa. Escoitábase dende fóra unha horrible música brasileira de amor, e a casa ficaba en silencio. Cando chegamos á porta da habitación de Duda, alí estaba o rapaz, de xeonllos ó pé do armario, chorando a mares, e agarrado a unhas toallas. "¿Qué foi, Duda, caralho?" preguntou Muniz. Mais Duda non falaba. As toallas que agarraba eran unhas nas que aparecían bordados o seu nome e o da súa muller, que xa non estaba. Escoiteino chorar toda a tarde.
Tamén pasamos bos momentos, e logo a tempada rematou e nunca mais o voltei ver. Pero onde queira que esté, envíolle unha forte aperta, porque o estrano. Dúas cancións:
"El viento trae una copla" Bersuit Bergarabat
"Stay with me" Rod Stewart & The Faces
No hay comentarios:
Publicar un comentario