A lúa e os monos inmortais

Plano xeral. Barrio residencial norteamericano de luxo. Día espléndido de sol, aparece un gran xardín en pantalla e preside a escea unha mansión victoriana con grandes columnas brancas e unha bonita fonte de augas cristalinas. Plano frontal, no interior da casa. A cámara enfoca a faciana dun home duns vintedous anos elegantemente vestido, con xersei de universitario e camisa a xogo, en cores vivas en consoancia co fastuoso da decoración da casa. A voz de seu pai di, con solemnidade:
- E recorda, Preston, confiamos plenamente en ti, fillo.
Preston: - Tranquilo, papá, claro, descoida.
Primeiro plano de seu pai, que luce un esperpéntico bigote e unha grande afectación nos xestos, acompañado de súa muller, a nai de Preston, ridiculamente vestida con cores vivas e chea de maquillaxe. Semella que abandoan a casa para ir de vacacións, deixándoa ó cuidado de seu fillo. A muller só asinte compracente, secundando as palabras de seu home.

Pai:- Ah, esquencíao, Preston, e nada de festas...
Inmediatamente, irrumpen en escea dous rapaces novos cargando un bidón de cervexa.
Rapaz 1: Ei, Preston, tío, ¿onde carallo poñemos esta cervexa?
Pai:- Confiamos plenamente en tí, fillo. Xa te chamaremos.
Preston(asentindo a seu pai con xesto cínico namentres contesta ós colegas): Deixádea na cociña.
Os rapaces cruzan a escea sen ser nin observados polos pais.
Pai: Bueno, é hora de irmos, o taxi do aeroporto está a agardar na porta. Botarémoste de menos, Preston.
Entran en escea, ás costas dos pais, outros dous rapaces cargando uns altofalantes cara o salón.
Rapaz 1: Preston, ¿deixamos esto no salón?
Preston: Sí, quitade toda esa merda do salón.
Nai( case chorando): Preston, fillo, imos estranarte moito, estás tan guapo...
Preston(con gran serenidade e sen perder o sorriso): Veña, bulide, papá, vou coller o Ferrari e vou buscar unhas putas.

Apaguei o televisor. Serían perto das tres da madrugada. Achegueime á ventá e puiden observar como dous cans camiñaban tranquilos pola beirarrúa. A noite era extremadamente calma e no ceo só se vían estrelas e mais estrelas. Logo, a lúa. ¿Qué estrana atracción exerce a lúa sobre tódalas cousas? Era unha lúa enorme, branca, redonda. ¿Qué non terá presenciado ela, alí, no alto da noite? Testemuña silandeira de amores e desamores, de apertas furtivas, de bebedoiras, de miseria, de roubos, de gatos e cans que remexen no lixo, iluminando declaracións eternas de amor entregado, do amor dos adolescentes, ou do camiñar desenganado dos borrachíns, dos marxinais, dos que nin teñen. ¿Cantas mortes e novas vidas terá visto a lúa? ¿Cantos loucos e loucas a terán interrogado sobre o futuro incerto sen que ela lles dese nunca unha resposta? Ata o último dictador terá ollado a lúa e sentir que algo esquencido del mesmo seguía vivo e latexando. A lúa alónxase da Terra a razón de tres centímetros ó ano, cecais fatigada da cegueira dos homes. Seica ó mellor, noutro universo paralelo, as cousas son doutro xeito. Polo visto, os universos paralelos son a última teoría T. A teoría do todo, que explica todo o que acontece no universo. Segundo a mesma, este universo formaría parte dunha sorte de membrana formada por un número ilimitado de universos paralelos, nos que cecais, a vida está acontecendo pero doutro xeito.

Seguín ollando a lúa e lembrei aquelos estranos sonos que tivera tempo atrás nos que a lúa era xigante. Lembrei tamén aquel estrano sono dun amigo meu. O seu sono versaba de coches, mais coches especiais. Él camiñaba pola rúa en pelotas e subíase no coche de seu avó. Ía no asento de atrás, e de súpeto o cristal traseiro rompía e xusto antes de que aqueles cristais se cravasen no seu corpo, víase agora nun coche moi especial. Tratábase dun habitáculo semellante ós coches de carreiras antigos. Estreito, baixo, mínimo. Constaba dun asento dianteiro, no que collía unha persoa e outro traseiro, ó xeito dos vagóns de bobsleigh. Que o interior do coche se anunciase así no soño de meu amigo respondía a que había pouco visitara en París o museo Pompidour(Nota: o feito de que hai 4 meses escribira Pompidour é consecuencia de que me atopo mais familiarizado coas infusións Pompidour que co museo Pompidou, que é como realmente se escribe, e agora corríxoo) e nel estaba exposto un Citroen C1, o tiburón, pero o tiburón primixenio que non medía mais de dous metros de longo e noventa centímetros de ancho. Nembargantes, precisaba o meu amigo que cando saía do mesmo, o coche adquiría a apariencia dunha combi Volkswagen, desas que van a buscar á familia do protagonista dunha peli para levalos ó aeroporto, apuntei eu. Exacto, dixo meu amigo, e continuou o relato coma se nada.O detalle mais bonito deste sono foi a descripción dos elementos que conformaban o instrumental para a súa conducción. O mais sustantivo era que o coche constaba de dous volantes. Un grande, e a dereita un pequeniño que o meu amigo empregaba para aparcar. Logo, o meu amigo baixaba deste coche e o coche,só, comezaba a elevarse no medio da noite en dirección a lúa e él choraba en pelotas desconsoladamente. Non encontramos, logo de razoamentos varios, unha explicación que xustificase aquelas imaxes tan variadas. Eu pregunteille se comera carne cruda antes de se deitar, pois seica Fuselli e Coleridge, dous tipos que nunca lin, comían carne cruda para facer mais vívidas e orixinais as imaxes dos seus sonos. Canto mellor lles fora ter comido marihuana, apuntou meu colega convencido.

Serían xa as catro da madrugada e eu seguía a ollar aquela lúa tan elegante. ¿Sairá a lúa cando se están a matar dous exércitos?¿Ficarán os soldados engaiolados polo seu reflexo aínda que só sexa por un segundo, para logo continuar a se matar por nada?

Pensando no dos universos paralelos, pensei que se cadra noutro universo eu estaba a escribir un clásico da literatura e o meu nome ficaba en letras douradas. Escoitei nalgures que se barallaba a posibilidade de que si dispuxésemos dunha serie ilimitada de monos inmortais ó lado dunha ringleira infinita de máquinas de escribir, estes rematarían nun momento dado por producir as obras completas de Shakespeare. Polo visto, o experimento presentaba obvias dificultades empíricas. Algúns intentos concluiran que polo momento só se conseguira que un destes monos escribira tres follas enteiras coa letra S. Mais logo cagara por riba das mesmas.