"Parte de mí no cambió, y a la vez, ya no soy el viejo Andrés, que no dormía jamás..." Así di unha das cancións do novo disco de Calamaro. Non vou negar que teño debilidade polo arxentino, porque cada un de nós temos un podio particular de triunfadores populares, e Calamaro é un dos que ocupa un lugar no meu. Non sei a estas alturas xa, o que mais me gustou da súa traxectoria, si Alta Suciedad e Honestidad Brutal, álbumes cos que mais ou menos pode haber consenso en canto a súa calidade e excelencia, si ben o segundo acada un grado maior de rock, ou se foi ese salto ó vacío posterior, ca grabación do Salmón, o álbum no que o arxentino nadou contra a corrente, cara o final do río, con 103 cancións que atendían á inmediatez, á toxicidade, á grabación compulsiva, á paranoia, ou mesmo á loucura. Como concepto, ese álbum é case que inédito na historia musical. Ninguén chegou a ese grao de suicidio comercial e caeu de pé para contalo, agás Fela Kuti, aquel nixeriano revolucionario do jazz, aquel fenómeno que fundou o seu propio Estado na súa casa, a quen o exército nixeriano lle guindou á nai e ás súas mulleres pola ventá e o torturou, pois a súa música comezaba a mover as mentes ademais das cadeiras.
O que ía, o Salmón, a viaxe río arriba, cecais inspirada un pouco en elementos icónicos da cultura mais ou menos popular, coma Apocalypsis Now, na procura do xeneral Kurtz, aquel Marlon Brando aterrador, ou a novela que inspirou a Coppola, O Corazón das Tebras, de Joseph Konrad, mesturando todo iso coa búsqueda da canción ideal. Poderá ser discutible a calidade ou o formato do álbum, mais como actitude, grabando días e noites enteiras, rodeado dos amigos, perdido nos infernos persoais, é irreprochábel. Logo diso, unha época oscura no persoal, na saúde, no musical, con experimentacións que xa nada teñen que ver coa canción ó uso, para finalmente vivir unha resurreción que abrangue dende o Cantante e Tinta Roja, dous álbumes de música popular con gurús do flamenco ata El Regreso, a volta ó Calamaro de sempre ou o menos afortunado El Palacio de las Flores, pero grabado por puro gusto co fundador do rock en castelán, Litto Nebbia. E agora, La Lengua Popular. Cecais sona superficial á primeira escoita, como acontece con Alta Suciedad, interesante á segunda, fondo á terceira e á quinta, rómpete directamente e faiche recordar que efectivamente, Calamaro cambiou algo, pero non se esquenceu de ser un vixiante ilustre da canción como melodía e como letra. Tres cortes de rock contundentes, como "Los chicos"(en homenaxe ós compañeiros de viaxe que se foron), "Sexy&Barrigón", no que di "...soy una buena combinación de Homero Simpson con Rollin´stone..." ou "La mitad del amor", un toque rockabilly de fondo e letra autoparódica, asi como unha rancheira grandiosa "De orgullo y de miedo", na tradición das mellores pezas sabinianas ou a confesión "Soy tuyo" e os toques pop que emparentan con Alta Suciedad: "Mi gin tonic", "Cinco minutos más (de minibar)", ou "Carnaval en Brasil", e o guiño ós ritmos porteños con "La espuma de las orillas" ou "Comedor piquetero" (...que Dios bendice a los humildes y a los marginales, vida paria en la burbuja inmobiliaria).
Así que como a min me gusta, pois compártoo con vós, e lembro agora aquel encontro no 98, hai nove anos, cunha sombra vestida de negro no Magüey, en Santiago, coma un lóstrego no medio da madrugada, con gafas de sol. Atopábamonos na barra e aparece Calamaro con gafas de sol, turbado, mirando para todos os sitios, achegouse xunto de Iago, un amigo meu, baixou as gafas, mirouno fixamente e logo liscou dalí. Saímos para fóra e xa non estaba. Xa fora na procura do xeneral Kurtz.
O que ía, o Salmón, a viaxe río arriba, cecais inspirada un pouco en elementos icónicos da cultura mais ou menos popular, coma Apocalypsis Now, na procura do xeneral Kurtz, aquel Marlon Brando aterrador, ou a novela que inspirou a Coppola, O Corazón das Tebras, de Joseph Konrad, mesturando todo iso coa búsqueda da canción ideal. Poderá ser discutible a calidade ou o formato do álbum, mais como actitude, grabando días e noites enteiras, rodeado dos amigos, perdido nos infernos persoais, é irreprochábel. Logo diso, unha época oscura no persoal, na saúde, no musical, con experimentacións que xa nada teñen que ver coa canción ó uso, para finalmente vivir unha resurreción que abrangue dende o Cantante e Tinta Roja, dous álbumes de música popular con gurús do flamenco ata El Regreso, a volta ó Calamaro de sempre ou o menos afortunado El Palacio de las Flores, pero grabado por puro gusto co fundador do rock en castelán, Litto Nebbia. E agora, La Lengua Popular. Cecais sona superficial á primeira escoita, como acontece con Alta Suciedad, interesante á segunda, fondo á terceira e á quinta, rómpete directamente e faiche recordar que efectivamente, Calamaro cambiou algo, pero non se esquenceu de ser un vixiante ilustre da canción como melodía e como letra. Tres cortes de rock contundentes, como "Los chicos"(en homenaxe ós compañeiros de viaxe que se foron), "Sexy&Barrigón", no que di "...soy una buena combinación de Homero Simpson con Rollin´stone..." ou "La mitad del amor", un toque rockabilly de fondo e letra autoparódica, asi como unha rancheira grandiosa "De orgullo y de miedo", na tradición das mellores pezas sabinianas ou a confesión "Soy tuyo" e os toques pop que emparentan con Alta Suciedad: "Mi gin tonic", "Cinco minutos más (de minibar)", ou "Carnaval en Brasil", e o guiño ós ritmos porteños con "La espuma de las orillas" ou "Comedor piquetero" (...que Dios bendice a los humildes y a los marginales, vida paria en la burbuja inmobiliaria).
Así que como a min me gusta, pois compártoo con vós, e lembro agora aquel encontro no 98, hai nove anos, cunha sombra vestida de negro no Magüey, en Santiago, coma un lóstrego no medio da madrugada, con gafas de sol. Atopábamonos na barra e aparece Calamaro con gafas de sol, turbado, mirando para todos os sitios, achegouse xunto de Iago, un amigo meu, baixou as gafas, mirouno fixamente e logo liscou dalí. Saímos para fóra e xa non estaba. Xa fora na procura do xeneral Kurtz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario