O que aquí vou referir é unha historia que tiven a ocasión de escoitarlle a un home do Perú xa entrado en anos, que descansaba nos soportais da estación de bus hai xa dous anos. Agardaba él un bus no que viña seu fillo dende Madrid, procedente do Perú, recén chegado a Europa. Eu agardaba un taxi que me regresara á casa, logo de peritar a boa saúde do San Froilán. Comezamos a falar de música e pregunteille por Atahualpa Yupanqui, o mítico folklórico (na súa mais ilustre acepción) e xa non puiden falar mais. O primeiro que me dixo foi: "Era amigo de John Lennon". Eu fiquei en silencio e rin, mais él comezou a súa historia. Preguntoume se coñecía a canción "Los ejes de mi carreta". Dixen que sí. Preguntoume se coñecía unha canción de Lennon titulada "Watching the wheels". Asentín tamén. Logo explicoume que él rexentara había case que corenta anos, primeiros setenta, unha tasquiña, mais esta só contaba cun tirador de cervexa e unhas cantas táboas mal postas, sita na zona andina, e que alí foi onde coñeceu ó Yupanqui. Explicou que polo visto este fixera unha viaxe mais, en solitario pola zona dos Andes, e que alí, nas montañas dos Andes, no medio do camiño topou cun inglés, co pelo largo, vaqueiros raídos, e mirada miope. Comezaron a falar, en inglés, pois era o Atahualpa tamén un home de mundo e foi como soubo que aquela figura adelgazada e pálida era o cantautor dos Beatles. Estou falando de que se atoparon Lennon e Atahualpa Yupanqui no mesmo medio dos (putos) Andes, ¡por favor! O caso é que, segundo relatou o cantautor ó meu amigo peruano, logo de conversar longamente o "charro" sacou a guitarra e cantoulle "Los ejes de mi carreta" (..."porque no engraso los ejes, me llaman abandonado,..., si a mí me gusta que suenen, para que los quiero engrasados...). O caso é que anos despois, Lennon publicou "Plastic ONo Band" e un dos tracks mais interesantes, baixo o meu modesto parecer, é "Watching the wheels" que di( "...I´m just sitting here watching the wheels to round and round, i love to watch them roll and roll...) e traducida (...estou aqui sentado vendo as rodas xirar e xirar, góstame velas rodar e rodar), e é aquí onde o relato cobra importancia. Polo visto, Lennon ficou engaiolado coa melodía e a letra e anotou os versos do Yupanqui. Nunca mais se viron. Os Andes borraron dende as chairas ata os mais altos cumios axudados pola paso do tempo, a brétema do esquecemento, calquera sinal que puidera lembrar dito encontro. Lennon morreu asasinado como xa é fama, e Yupanqui finou prácidamente no ano 92 en Nimes, Francia. Só quedou o relato deste peruano que eu atopei por sorte na estación de bus de Lugo aquela madrugada.
Logo espertei e observei o meu lamentábel aspecto no medio do lixo, sobre o que debera durmir unhas dúas horas. Nin rastro do peruano. Só uns que sempre veñen polo San Froilán e alegran coas súas cancións as festas. Pregunteilles e tomáronme por un louco. Dubidei de se o meu encontro fora real ou imaxinario. E camiñando para a casa, de lonxe escoitaba ós peruanos, observei aquel montón de lixo, no que sobresalía unha vella bicicleta abandoada e quedei alí, sentado na beirarrúa, ó mencer, coma hipnotizado vendo aquelas rodas, xirar e xirar...Uns borrachos que pasaban chamáronme abandonado.
Xoves, 27 de Setembro
1 comentario:
O mundo e a propia vida semella unha roda, máis as túas palabras e a forma de hilvanalas, tamén se me antollan redondas. Se se está coa curiosidade activa, ainda con baixos niveis de operatividade, moitas cousas se poden descubrir ó noso arredor. Compráceme que sexas capaz de facelo.
Publicar un comentario