Un Dickens nas táboas (Vargas Llosa)

En agardando poder introducir os meus textos, e posto que me atopo coma un neno con zapatos novos, non me puiden resistir a comentar o artículo que apareceu onte no País, de Mario Vargas Llosa, e do que por suposto non lembro o título. Nel, o escritor chileno fala dunha faceta descoñecida de Dickens. Relata Vargas Llosa os últimos anos da vida do escritor, nos que en parte inducido polos problemas económicos e, en parte polas gañas de facelo, recorreu varios países e capitais enchendo teatros (13.000 persoas en New York e varias mazás agardando cola para entrar ó recinto) coas súas lecturas que chegarían a se converter en auténticas dramatizacións. Nelas, o autor ofrecía unha grande cantidade de voces distintas e xestos variopintos. Na preparación das actuacións dise que o escritor pechábase na súa habitación e ensaiaba durante horas diante do espello. Logo, xa no esceario, presidía o mesmo un pequeno atril roxo aterciopelado, un vaso de auga e unhas poucas uvas, por se lle secaba a gorxa. Así é que o escritor chegou a obsesionarse coas súas propias dramatizacións das súas obras ata un punto tal que mesmo desatendeu os consellos dos médicos, que nos últimos meses da súa vida lle tiñan prohibido este tipo de actividades. Persoalmente, pareceume un artículo moi interesante o de Vargas Llosa onte no País. O autor de Los cachorros ou Conversación en la Catedral é un fenómeno cando deixa un pouco de lado as consideracións políticas. E como me gustou, quixen compartilo con vós.

Onte ía un home de mediana idade pola rúa falando polo móvil, pódoo xurar e que sirva de contrapunto ó anteriormente escrito. Agarrado ó teléfono dicía: "...pero, non, home, iso non..., tí non podes facer eso, tencho que receitar un médico, non podes ti coller unhas pastillas calquera que queiras ou unhas inyeccións pós collós..." Sen comentarios. Unha boutade para finalizar.
Dixen.