Patrias dun apátrida

Onte celebrouse o día da Patria. Grandes desfiles militares, a lexión, os tanques e os misiles, grandes discursos, aplausos, e sobre todo, as bandeiras. As bandeiras non poden faltar nun día coma este. Persoalmente, respecto ó da identidade, coido que existe demasiada xente de ideoloxías variadas por tratar de encadrarnos identitariamente nun lugar determinado. Dan demasiadas explicacións de porque sí ou porque non, si esta ou a outra bandeira, e quérenme explicar porque eu son o que son. Particularmente, non preciso que ninguén me diga que son lucense, ou do barrio da Milagrosa, ou galego, que tamén, ou español, que tamén. Non porque eu o elixise senón por razóns obvias do azar e da especie humana. Tampouco preciso que me digan como teño que sentir ou actuar. Pero falemos de Galicia e de España. Por suposto que é obvio que toda a riqueza idiomática, cultural, natural, o legado da tradición, o feito de poder compartir estos elementos cos demais é algo importante e valioso. É a nosa vida. Pero de ahí a querer facer distincións ou exaltacións exaltadas de que o meu é mellor ou mais importante, pois non. O noso é o que é. Comparto o gusto polo meu idioma, o galego e pola cultura, pola tradición, pola terra onde nacín e onde vivo, e non sabería dicir se igual ou a ratos, ou mais, todo o legado cultural español, o castelán...en fin. O que trato de dicir é que coido que os nacionalismos, o galego ou español, ou o de Botswana, están ben na medida en que non traten de impoñerse como mellores ou dotados dunha peculiaridade única. Eu non teño patria. Polo menos as patrias que nestes días me queren facer sentir. En todo caso, a miña patria son as amizades, as persoas ás que quero, os cidadáns e cidadás cos que teño que convivir, a música, os libros(o diálogo cos mortos a través do rego da escritura, que dixo Emilio Lledó), e para iso, teño que dicir que as fronteiras desta patria imaxinaria miña, ás veces rómpense ou modifícanse, porque a nosa vida está en constante cambio, e os elementos que entran e saen da miña vida determinan a natureza desta patria que trato de definir. Por isto e sobre todo, en contraposición ás proclamas estúpidas, baleiras de contido e significado que mais que nada, emiten os líderes da dereita, quixera decrararme apátrida por un día. Así que hoxe eu propoñería que se celébrase o Día dos Apátridas, porque ningún paiaso cunha bandeira detrás me ten que dicir o que é e non é importante e patriótico. Nese xogo eu tiro o taboleiro.

Quero que se defenda o galego, e ista é a miña humilde ferramenta, quero que se defenda a nosa cultura, a galega, porque está discriminada respecto á española, pero son partícipe tamén de España, isto é innegable, entón non quero andar todo o día discriminando entre uns e outros. Pero o da dereita, que eu asocio ó termo conservador, antóxaseme insoportable, e relaciónoo á comodidade no estatismo, na non discusión, no feito de non cuestionarse ou revisar as conviccións porque moita xente vive mais cómoda neste contexto, e asócioo a ignorancia en definitiva, e non o digo coma algo despectivo, senón á ignorancia como falta de ilustración, de lectura, de pensamento, de comunicación. Negalo é absurdo. E en ignorar que si hoxe levamos un determinado nivel de vida, que temos que saber en todo momento que é en detrimento de outros: dos marxinais, dos parias, dos que pasan fame e frío, dos que cada día non poden pensar en nada mais que en sair adiante, e é ese o gran problema das vidas de moita xente, non a patria, que por sí soa, non significa absolutamente nada. Mentira. Séneca dicía que as terras frotaban enriba da auga, e que eran as augas revoltas do mar, as que provocaban os terremotos e que as terras se rompesen. Séneca estaba errado neste punto, como a dereita deste país e de moitos outros, a terra non se rompe nin se separa. Só a separan os que promoven a diferencia, a exaltación de elementos baleiros, a diferencia en vez dos lazos comúns. E agora quero rematar cunhas verbas de Eduardo Haro Tecglen, do seu artículo, Querer Ser Hitler, que me parecen altamente ilustrativas do tema que nos ocupa: "...Querer ser Hitler es caer en la trampa de la salvación de la patria: con ella, la religión, la tradición peculiar (la historia de los poderosos), la familia... Cuando oigo clamar porque se pierden esos valores, temo que alguien quiera ser Hitler. O Franco. Y salvarnos. Por favor, no; no merece la pena, y el poder será siempre para los mismos. Para el acero del Ruhr o la industria de Alsacia."

PD: Cancións para hoxe: "Avería y redención" Quique González

" Ay Calixto" Joaquín Sabina